Pão....ofzo

Het feesteiland na drie dagen verlaten en terug naar Salvador gevaren met de klotsende catamaran.
Het eiland bestond weer alleen uit zand. Overdag zonnend met een kokosnoot en elke avond feest op het strand. De dansvloer werd afgebakend door tientallen stalletjes met een varieteit aan vers exotisch fruit. Superdrankjes werden ervan gemaakt, voor de liefhebber met wodka erin.

Geweldige dagen gehad en bijzondere mensen ontmoet. Als je alleen reist ontmoet je veel mensen, maar het betekent ook veel afscheid nemen van bijzondere mensen. Je trekt intensief met iemand op en dan komt er een dag dat je afscheid moet nemen. Af en toe is dat toch wel moeilijk, omdat je weet dat het in principe forever is.

Nog een belangrijke les geleerd op het eiland. Ik schijn al een maand met een stalen gezicht en heel overtuigd 'een penis met kaas' te bestellen, denkende dat ik 'een broodje met kaas' bestel. Pijnlijk! Ik krijg de uitspraak van het woord 'pão' maar niet onder controle, dus voortaan mompel ik maar wat.

Morgen de grote dag! Dan vlieg ik naar Rio de Janeiro. Het wordt een decadent kort bezoek, want zal er precies 1 dag zijn! Ik vlieg er even heen voor het Oud & Nieuw feest en dan vertrek ik weer. Maar het was de goedkoopste optie en het lijkt me waanzinnig speciaal! Een klein detail die roet in het eten kan gooien: we vliegen in de avond, dus mogen geen vertraging hebben, anders wordt het een triest feest op het vliegveld.
Ik ken inmiddels veel mensen die ook in Rio zullen zijn. We hebben nog de illusie dat we met z´n allen gaan, maar of we elkaar kunnen vinden tussen 2 miljoen mensen...........

Bruine billen

Inmiddels Salvador verlaten en met een enorme catamaran naar Morro de Sao Paulo, een eiland voor de kust, gevaren, Een tocht van drie uur die bekend staat als ´heftig´ aangezien de zee onrustig kan zijn. Na een kwartier op de boot kreeg ik al een beetje spijt van mijn keuze. Ik was omringd door dikke oude Duitsers die heel veel bier dronken, ziek werden en daarna reistabletten wegklokten met het resterende bier. En daar zat ik tussenin met het idee naar een rustig eiland te gaan. De zee was inderdaad heftig, want ook ik begon langzamerhand wat groen te worden, terwijl ik er eigenlijk nooit last van heb.

Helaas is mijn bikini niet meegekomen naar het eiland. Had hem te drogen gehangen in de pousada en ik denk dat hij daar nu nog hangt. En op een eiland is een bikini toch een van de eerste levensbehoeften. Dus dan maar een nieuwe aanschaffen! Degenen die weten hoe de bikini´s in Brazilië eruit zien, weten dat dit een regelrechte ramp is! Ik kan het geen bikini´s meer noemen, maar ze worden wel onder deze naam verkocht. Denk dat Barbie ze wel past. Maar geen andere keuze, niet te kieskeurig zijn en kopen wat je enigszins past....ook als het kanariegeel is. En dat is het. Maar mijn billen worden in ieder geval bruin, dat is zeker!

Mijn zwangere zandvlo is wel meegekomen naar het eiland. Hij vergezelt me al de hele trip. Heb er eerlijk gezegd niet veel last van, maar soms jeukt het ineens erg. Zal het weer laten onderzoeken als ik terug ben in Parbo.

Qua geld is het nog steeds niet helemaal gelukt. De enige pinautomaat op het eiland staat vlak naast mijn hotel, maar hij is kapot. Hoeveel pech kun je hebben? Mijn hele backpack ondersteboven gegooid en alle (broek)zakken nagekeken. Gelukkig ben ik niet al te georganiseerd en heb ik her en der nog wat kunnen vinden. Morgen schijnt de monteur te komen, laten we het hopen, anders wordt het zand eten en afwassen in het hotel! Maar gelukkig is er van beide genoeg te vinden.

Feliz Natal versus Switi kresneti

Aan mijn twijfel of ik de feestdagen in Brazilië zou gaan vieren of in het feestgedruis van Suriname zou stappen kwam plots een einde. Er valt niets te kiezen! Maakt het leven weer een stuk makkelijker. I´m stuck in Brazil! De airline waarmee ik terug zou vliegen naar Belem is door de president van Brazilië, Lula, aan banden gelegd. Vanwege de slechte organisatie, de vele vertragingen, de overboekingen van vluchten en het onzorgvuldige onderhoud mogen ze voorlopig geen nieuwe tickets meer verkopen en staan een aantal toestellen aan de grond. Vele mensen zitten al uren, zo niet dagen vast op de vliegvelden. Een grote puinhoop! Afgelopen oktober is er een crash geweest, wat de voorloper is van dit besluit. Nu kon ik wel naar Belem vliegen met een andere maatschappij, maar die heeft uiteraard zijn prijzen verdriedubbeld.



En nu is het dan kerst! Eerlijk gezegd leeft het niet bij me. Die twee plastic kerstbomen in het hostel hebben me niet weten te overtuigen. Kerstavond romantisch bij een fastfoodketen gegeten. Eerste kerstdag vooral doorgebracht in mijn stapelbed, aangezien mijn verkoudheid extreme vormen heeft aangenomen en ik het niet meer kan negeren. In de middag mezelf naar het strand gesleept en daar de rest van de dag gezeten. Zwemmen in de oceaan en drinken uit een kokosnoot. ´s Avonds met een groep gaan eten bij een heerlijk visrestaurant op het strand. Toch wel een bijzondere kerst!
Tweede kerstdag besteed aan het zoeken naar geld. Alle banken afgestruind, maar kon op de een of andere manier geen geld opnemen. Heb wel geld op mijn rekening, maar kan er niet bij. Frustrerend!

Maar nog altijd vind ik het hier geweldig. Op het moment ben ik nog in Salvador, maar vertrek morgen naar een eiland in de buurt, Morro de Sao Paolo. Schijnt het helemaal te zijn. Oud & Nieuw zal ik waarschijnlijk intiem gaan vieren op Copacabana met 2 miljoen andere mensen. De Black Eyed Peas en John Legend geven een gratis concert op het strand, dus dat zal een happening worden! Moet nog wel op zoek naar een wit feestpak, want de hele menigte gaat gekleed in wit. Dit zou geluk brengen en dat wil ik wel.
Om iedereen gerust te stellen: ik zal goed uitkijken en niets waardevols meenemen. Ik heb de verhalen al gehoord dat het geld zelfs uit je onderbroek wordt gehaald, mocht je het daar al hebben zitten.
Vanuit Rio vlieg ik door naar Belem en dan eindelijk eens naar Suriname. Ook wel weer heel veel zin in!!

Vliegensvlug naar Salvador

Na een paar dagen Jeri vertrokken naar Fortaleza. Met een bus met enorme banden de duinen weer doorkruist. Geen vering en ijzeren banken.....au! In Fortaleza heb ik een nachtvlucht naar Salvador genomen. Nu zijn de vluchten in Brazilië over het algemeen zeer bijzonder. Als je van A naar B moet, vlieg je vaak via C, D, E en F. Zo kan het voorkomen dat je een vlucht neemt naar een plaats 300 km verderop, maar je het hele land doorkruist en dan 6 uur later pas aankomt.
Op het moment is er ook veel vertraging. Ik had een vlucht om 1 uur ´s nachts en om 5 uur vertrok ik dan! De gates veranderen constant, dan moet je met de hele mensenmassa weer switchen naar een andere gate. Soms bijna lachwekkend als je maar op-en-neer blijft lopen.

Maar de vluchten zijn niet al te duur, sneller dan de bus en ook goed verkrijgbaar. Dus je doet het!



In Salvador had ik een hostel in het oude centrum, Pelourinho.



Een zeer mooi gedeelte van de stad! Mooie oude gebouwen en veel sfeer omdat er overal muziek wordt gemaakt en gedanst op straat. Verder weer veel kunst, vooral Afrikaanse kunst. En Capoeira-optredens. Deze optredens worden begeleid met speciale instrumenten.



Soms is het lastig de weg te vinden, omdat sommige straten meerdere namen hebben. Iedereen kent de straat weer onder een andere naam, wat het extra makkelijk maakt.



Gezellige stad en een superhostel. Ik sliep met 10 meiden in een pijpenlade (3-hoog opgestapeld), tussen de kroegen en restaurantjes die zeven dagen in de week tot laat doorgingen. Ideaal voor een paar dagen, maar ben nu toch maar verkast naar een pousada aan het strand.

Blote voeten

´s Morgens was de chauffeur nergens te bekennen! Maar we hebben hem gevonden en uit zijn bed gehaald. We hadden betaald voor de tocht en wilden hem toch ook wel maken. Echt heel geweldig was het niet, want hij zat chagrijnig achter het stuur en crosste als een bezetene door de duinen.

En om het compleet te maken, kregen we onderweg een lekke band....in het mulle zand! Hoe is het mogelijk. De chauffeur nam zijn tijd de band te wisselen, dus uiteindelijk hebben we de uren die voor de tocht waren gereserveerd doorgebracht bij een huisje middenin de duinen, tussen de hangbuikzwijnen. Heeft ergens ook wel weer z´n charme.



Ze verkochten er ananas en kokosnoot, dus dat maakte ook wel weer wat goed. De hangbuikzwijnen vonden het helaas ook heerlijk, dus je moest rennen zodra ze je hadden gespot.



Het huis was, zoals vele huizen in deze regio, gemaakt van stokken met daartussen modder. Ze nemen het niet zo nauw met het vullen van de gaten tussen de stokken, het is in principe toch warm. Dus het ziet er wel bijzonder uit.



Rest van de dagen in Jeri zelf rondgehangen. Het dorp bestaat uit 5 zandstraten en verder veel pousada´s en barretjes. Het draait eigenlijk allemaal om kunst en (kite)surfen. Heb nog even geprobeerd te windsurfen op de plank die een van de jongens had gehuurd. Kon redelijk staan op de plank, maar er stond zoveel wind dat zodra ik het zeil had gehesen, ik weer in het water lag. Gelukkig is dat tropisch warm.

Omdat alles van zand was, hoefde je de hele dag geen slippers aan. Top! Uit eten, naar een kroeg, shoppen........alles op je blote voeten!



Jeri grenst aan een nationaal park waar ontzettend veel ezels rondlopen.... je zag ze regelmatig over het strand sjokken.

Agressieve pitbull

De 4x4 kwam uiteraard veel later dan afgesproken voorrijden. Aangezien dit gebied alleen uit zand bestaat en er geen wegen zijn, kun je niet anders verder reizen dan per boot of 4x4.



De backpacks werden bovenop de jeep vastgesjord en we vertrokken. Lekker hobbelig over het strand en door de duinen.



In de jeep genoten van weer eens goede muziek en mooie uitzichten. Omstebeurt zittend op het dak van de jeep. Het begin van de tocht was zeker mooi, door de duinen, door dorpjes, maar toen we eenmaal bij het ´mooiste stukje van Brazilië´ waren, waren we zeer verbaasd. We reden namelijk al een uur op een geasfalteerde hoofdweg! In de verste verte niets moois te bekennen. De chauffeur was blijkbaar, wegens tijdsgebrek, afgeweken van het oorspronkelijke plan. Zonder overleg had hij gewoon de hoofdweg genomen. Hij was ´s morgens twee uur te laat gekomen en daardoor konden we nu niet datgene zien waarvoor we de tocht maakten. Dit resulteerde in eindeloze discussies, maar er was letterlijk en figuurlijk geen weg terug. Aangezien we nu ook een stuk van de tocht in het donker moesten doen, beloofde hij dat hij het zou compenseren door ons de volgende ochtend nog wat in de buurt van Jeri te laten zien.



De chauffeur had zijn dag toch al niet. Tijdens een stop bij een benzinestation, raakte de pitbull des huizes buiten zinnen bij het zien van de chauffeur. Hij zat aan de ketting, achter tralies, maar op een of andere manier trok hij zich los, rende dwars door de tralies heen en beet de chauffeur in zijn grote teen! Ondanks de goede behandeling van 3 uitermate charmante zusters, was deze ´s avonds erg opgezwollen en heel pijnlijk. Maar zo hebben we allemaal wel eens iets aan onze tenen.



Een paar keer moesten we oversteken met een ferry, waar mannen met stokken ons naar de overkant duwden.



We kwamen pas laat aan in Jeri, maar konden wel nog genieten van de zonsondergang op de beroemde zandduin op het strand. Het hele dorp loopt elke avond uit om bovenop de zandduin naar de zonsondergang te kijken. Eerlijk gezegd best spectaculair!

Zandhappen

De tocht naar Lençóis Maranhenses was strak gepland. Bij het regelen van het vervoer was tegen iedereen een andere tijd gezegd. Zo stond de een om 4 uur in de ochtend met zijn tas buiten te wachten, een ander om 5 uur of 6 uur en uiteindelijk vertrokken we om 7 uur.

Na een paar uur rijden waren we in Barreinhas. Bij aankomst direct ingecheckt in een pousada (hotel) en een uur later weer uitgecheckt......Wijziging van de plannen! Ook wel het meest charmante aan backpacken: je bent ´s avonds altijd ergens anders dan waar je die ochtend dacht heen te gaan.
Vanuit Barreinhas met een boot naar Caburé gevaren. Het was een paar uur varen met een speedboat. Een geweldige tocht met mooi uitzicht over de zandduinen, varend door stukken jungle, langs de mangrove en kaaimannen in het water voor de extra spanning. Halverwege de tocht uitgestapt en door de zandduinen gewandeld.



Het gebied staat erg bekend om zijn zandduinen en de meertjes die zich tussen de duinen vormen door de regen.......helaas is het geen regentijd en is er geen meertje te bekennen. Maar de zandduinen zelf zijn al erg indrukwekkend. Ze komen soms tot 40 meter hoogte. Een klautertocht in het losse zand, en als je het opwaaiende zand en de hitte kunt trotseren is het zeker een mooi uitzicht op de top en nog leuker om naar beneden te springen!



Naast de zandvlakte was er weinig. Heel af en toe een hutje waar mensen woonden. Kwamen een man tegen die een gat aan het graven was op zoek naar water voor zijn beesten. Onderweg veel huiden en skeletten van reptielen moeten ontwijken.



Zandknarsend de boot weer ingestapt en doorgevaren naar Caburé, een erg klein dorpje dat gevangen ligt tussen de oceaan en de Prequiças rivier. Onder het genot van zonsondergang gezwommen in de rivier, die zo zout was dat je bleef drijven. Heerlijk ontspannend, ware het niet dat het zout ook zo lekker prikt in wondjes. En mijn enkels zien er gehavend uit door de vele opengekrabte muggenbulten.
De rest van de avond gevuld met het eten van vers gevangen vis en het drinken van heerlijke Caipirinha´s.



Morgen verder met een 4x4 richting Jeri. Volgens de Lonely Planet is dit de mooiste route van Brazilië. Dus dat belooft wat!

Caipirinha met Capoeira

Sao Luís, in het verleden gesticht door de Fransen, is een prachtige stad met bijna een miljoen inwoners gelegen op een schiereiland vol stranden. Het is de laatste stad die op de lijst staat als World Heritage Site door Unesco. De binnenstad van Sao Luís heeft tal van historische gebouwen daterend uit de 17e eeuw.



Er hangt echt een goede sfeer! Het oude gedeelte van de stad bestaat uit allerlei smalle steegjes en die zijn ´s avonds compleet volgebouwd met terrasstoelen. Terwijl je op het terras de ene Caipirinha na de andere bestelt, vullen de straten zich met muziek en dans. De stad staat vooral bekend om zijn reggae en de bijbehorende forro-dans.



Op straat wordt ook veel Capoeira beoefend, een Braziliaanse vecht-dans (dança-luta). Deze vecht-dans is ontstaan in de tijd van de slavernij in Brazilië. De slavernij in Brazilië maakte een groot deel uit van de wereldwijde slavernij (37%) en nog steeds drukt dit verleden een stempel op de Afro-Braziliaanse cultuur.



Ik vind het echt een geweldig land en heb daarom ook besloten nog een derde week te blijven! Mijn vlucht naar Suriname kan ik makkelijk uitstellen. Ik kan de SLM een uur vantevoren bellen dat ik niet kom en het wordt kosteloos verzet. Iets te ideaal voor mij eigenlijk!
Het alleen reizen bevalt me erg goed, maar heb inmiddels ook leuke mensen ontmoet en met hen ga ik naar ´Lençois´. In dit gebied wisselen hoge zandduinen zich af met helblauwe meertjes. Helaas zijn er momenteel niet zoveel meren, aangezien het de droge tijd is. Maar de zandduinen zelf schijnen al indrukwekkend te zijn.

Vanuit daar moeten we een 4x4 regelen om verder langs de kust te trekken, want wegen zijn er niet. Je moet over de duinen en langs het strand. Uiteindelijk willen we dan naar Jericoacoara [Jeri-kwah-kwah-rah], een goddelijke badplaats met een onmogelijke naam. Vanaf daar trekt ieder weer z´n eigen plan. Een aantal gaan kite-surfen, anderen vliegen naar Rio en ik naar Salvador. At last!

Bruine bonen met rijst

Nadat ik mijn spullen bij elkaar had geraapt in Bragança ben ik naar het busstation getogen. De planning was om terug te gaan naar Belem en dan naar Sao Luis, een stad in het noorden. Ik raakte in gesprek met de baliemedewerker en in mijn goede Portugees heb ik hem mijn plan uitgelegd. Met veel gebaren maakte hij me duidelijk dat ik vanuit Bragança ook direct naar Sao Luis zou kunnen gaan, met een nachtbus. Ideaal. Meteen geboekt. Het is wel een rit van twaalf uur, maar ´s nachts verlies je in ieder geval geen tijd. Ik had alleen niet op zo´n lange rit gerekend en had nog niet gegeten. De baliemedewerker ging meteen voor me op zoek en vond een omaatje die wel wat voor me wilde fabriceren. Een heerlijk standaard Braziliaans maaltje: bruine bonen met rijst en een lap vlees. Het vleesgedeelte oogde niet heel betrouwbaar, maar ik moest wat eten en wilde haar ook niet teleurstellen. Uurtje later zat ik in de bus, de Transbrasiliana.

Was helemaal blij met mijn nachtbus en zat als een mummie in de bus, gewikkeld in een laken om de airco te trotseren. Maar vier uur later stopte de bus abrupt bij een groot busstation. Ik moest uitstappen en het werd me duidelijk gemaakt dat de bus niet verder zou gaan........huh? Het was al bijna middernacht! Op het busstation wat mensen aangeklampt en zij vertelden me dat de volgende morgen om 9 uur pas een bus zou gaan naar Sao Luis! Blijkbaar had ik onderweg ergens moeten overstappen op een andere bus. Fijn dat ze dat ook even tegen mij zeggen!

Ik had geen andere keuze dan snel op zoek te gaan naar een slaapplaats. Eerlijk gezegd wist ik niet eens in welke stad ik was. Mokkend liep ik het busstation uit en kwam in een vreemde buurt terecht. Een paar mensen gevraagd waar ik was, wijzend op mijn kaart, maar niemand leek me te begrijpen. Een man zei ´Belem´, maar dat was onmogelijk, want ik was juist 4 uur verder weg van Belem gegaan. Ik keek hem hoofdschuddend aan en liep maar weer zuchtend verder, omdat niemand me leek te begrijpen. Nadat ik een kwartier verschillende ranzige hotelletjes had afgewezen, raakte ik aan de praat met een Portugees die Frans sprak........en wat bleek..........ik wás gewoon weer in Belem!!
Ik moest zo hard lachen, want dat had ik nooit verwacht! Ik heb het hem tien keer gevraagd, maar het was echt waar. Bleek dat ik vier uur lang helemaal de verkeerde kant op was gereden. Snel een taxi gepakt naar mijn vertrouwde hotel in de binnenstad. Gelukkig hadden ze daar nog precies 1 bed over!



Volgende dag maar begonnen met de lange trip naar Sao Luis. Onderweg werd wederom iemand onwel......ben maar weer gaan helpen. Een vrouw raakte steeds bijna buiten bewustzijn. Ze hebben haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gereden en ik werd innig omhelsd door haar vriendinnen.

Romantische lunch

Vanuit Belem naar het busstation gegaan om een bus te regelen naar Bragança. Dit dorp staat niet in de Lonely Planet, maar was me via via aangeraden. Dé bus van die dag stond op het punt te vertrekken, dus kon gelijk instappen. Na een aantal maanden op plastic en houten stoelen gezeten te hebben, oogde de bus zeer koninklijk met zijn fluffy, verstelbare stoelen. Het was geweldig......tot het begon te regenen. De bus bleek niet waterproof te zijn. Het dak zat vol gaten en aangezien het hier nooit zachtjes regent, stroomde het overal uit. Uiteindelijk zat ik met mijn backpack op schoot en mijn voeten in een plas water. Hoe koninklijk!



Na 4 uur kwam ik aan in Bragança. Had die dag alleen nog maar ontbeten, dus erge honger. Helaas was er geen restauarant die op maandagen open was. Dan maar op tijd naar bed en wachten tot het ochtend is. De volgende ochtend na een goed ontbijt wandeling gemaakt door het mooie stadje en vervolgens naar het strand vertrokken. Ik wilde gaan lopen, ik had begrepen dat het 3,6 km was, maar de hoteleigenaar keek me zo vreemd aan, dat ik het niet ben gaan proberen.



Dacht een leuke deal te sluiten met een taxichauffeur. Voor 3 Real zou hij me die 3,6 km naar het strand brengen. Na een half uur zat ik nog steeds in de taxi. Het bleek 36 km te zijn......en 30 Real.....Vandaar de reactie van de hoteleigenaar.
Maar het was een erg gezellige taxichauffeur die me allerlei Portugese woorden wilde leren. Hele nuttige woorden zoals dashboard en versnellingspook. Hij moest lachen als ik het na zei en zodra ik hem het Nederlandse woord vertelde, gierde hij het uit.



Maar het strand was de rit zeker waard! Echt een topstrand, nu aan de Atlantische Oceaan. Er was verder niemand, ook geen gieren, maar wel een staartloze, schurftige zwerfhond. Hij lag meer dood dan levend op het strand. Ik kon zijn zielige blik niet weerstaan en heb hem mijn meegenomen lunch gevoerd. Na een paar uur toch maar een broodje gekocht voor mezelf, maar bij de aanblik van het scharminkel dat met zijn stompje staart nog probeerde te kwispelen, kon ik er niet echt van genieten. Eerlijk zullen we alles delen dan maar. Zo heb ik samen met de zwerfhond romantisch geluncht op het strand.

Aan het einde van de middag met de bus teruggegaan naar Bragança. Een mooie route, want je reed door allerlei dorpjes. De bus vulde zich langzaam met de lokale mannen en hun krabbenvangst. Grote hoeveelheden krabben die met touwtjes aan draagstokken waren gebonden.
Op een gegeven stopte de bus abrupt. Een man was onwel geworden. Huilend zat hij voorin de bus, met zijn hand op zijn borst. Nieuwsgierige kids drongen eromheen. Heb de kids aan de kant geschoven en heb naast hem plaats genomen. Met heel wat gebaren geprobeerd vragen aan hem te stellen. Heb de rest van de rit naast hem gezeten en geprobeerd hem te kalmeren. Hij was zo ontzettend bang. Uiteindelijk is hij bij het ziekenhuis afgezet. Hoop dat het goed is gekomen met hem, maar het leek veel op een paniekaanval.

Ik ben vervolgens de bus uitgerend en snel mijn tas gaan pakken om de bus terug naar Belem te nemen.

Werelds alleen

De afgelopen week was erg gezellig, maar inmiddels zijn de twee meiden weer in Paramaribo en reis ik alleen door Brazilië. Heb het gevoel dat ik tijd voor mezelf moet hebben. Klinkt misschien wat zwaar, maar het is een bijzonder jaar voor me geweest met veel veranderingen en rigoreuze keuzes.



En hoe leuk ik Suriname ook vind, ik wilde liever in Brazilië blijven.
Uiteraard leent het land zich zeer goed voor backpacken. Er is genoeg te zien en je kunt je ook makkelijk verplaatsen voor niet al te veel geld. Naast de geweldige stranden die ik zeker nog aan ga doen, wil ik een aantal steden en dorpen bezoeken. Helaas was een vliegticket naar Salvador nog steeds te duur (ivm kerst), dus nu ga ik vanuit Belem bustochten maken.

Ik moest de eerste dag wennen aan het alleen zijn, maar vind het nu helemaal prima. Ik vermaak me uitstekend, kom reizigers tegen uit alle hoeken van de wereld. Gisteren met twee Duitsers gaan lunchen, ´s avonds met een Koreaan en een Zweed de stad in geweest, vanmorgen met een Colombiaan ontbeten. Maar alleen vind ik ook prima. Heb alweer meer plannen dan dat ik uit kan voeren. Ga dadelijk de stad verder verkennen en pak vanmiddag een lokale bus naar een strand in de buurt. De Brazilianen die ik tot nu toe heb ontmoet, zijn erg vriendelijk. Ondanks dat ze je niet verstaan, willen ze je allemaal helpen, ook ongevraagd. Ze pakken je meteen vast en slepen je mee naar het een of ander.



Je moet wel creatief zijn. Met Engels, Frans, Spaans, enkele woorden Portugees en vooral veel gebarentaal probeer ik mezelf verstaanbaar te maken. Het lukt over het algemeen altijd, kost alleen wat tijd. Ik sta de hele dag vanalles uit te beelden onderwijl woorden roepend om mijn gebaren te ondersteunen....in de hoop dat het Portugese woord lijkt op het Engelse, Franse of Spaanse woord.



Gaat helemaal goed komen deze week!

Shop till you drop!

Na een paar dagen op Ilha de Morajó aan de terugtocht begonnen naar Belem. Annelies en Annette bleven nog een dagje, maar ik ben ´s morgens in alle vroegte vertrokken om een ticket te kunnen regelen op het vliegveld. Bij de ingang van de ferry nog kunnen ontbijten met een broodje buffelkaas. Heerlijk, maar dat was voorlopig even mijn laatste buffelprodukt. Beetje genoeg buffel gehad.........buffelkaas, buffelboter, buffelbiefstuk.....Je proeft de buffel stiekem toch overal doorheen en dat is een aparte smaak.



Zondag heb ik me overgegeven aan het ultieme shop-gevoel. Na een paar maanden gedwongen shoploos te zijn geweest, kan ik mijn hart hier ophalen in de shopping mall van Belem. Een ieder weet dat ik geen ras-echte shopper ben, maar inmiddels ben ik mijn beperkte kledingkeuze meer dan beu. Had ook niet de beste kleding meegenomen en na wat stevige wasbeurten in de grote trommels van het ziekenhuis, begint het allemaal een beetje te haperen. Tijd voor wat nieuws!

Enige nadeel is dat zodra je een winkel binnenloopt er meteen een van de verkoopsters aanhaakt. Ik heb het een paar keer uitgeprobeerd, maar ook al ga je slalommend door de zaak, ze zitten strak op je hielen! Ook na wat scherpe bochten.
Sommige winkels produceren een enorme herrie. Grote luidsprekers op de stoep, een microfoon in de hand en maar schreeuwen wat er vandaag allemaal te koop is. En uiteraard moet de winkel ernaast overstemd worden.

We hebben er schandalig veel tijd doorgebracht, maar het was een regenachtige zondag. Uiteindelijk toch een goede tijdsbesteding!

De buffelkolonel

Dag naar het dorp Soure geweest. Na een bord maispap met kaneel op de markt te hebben gegeten, zijn we op zoek gegaan naar een fiets. Het leek even onvindbaar, maar uiteindelijk een oud barrel kunnen huren voor nog geen euro per dag. Je moest wel erg hard trappen om vooruit te komen, maar je kwam tenminste vooruit.
Eerst naar een natuurgebied waar rode vogels broeden. Mooie beesten, maar erg schuw.





Het was afschuwelijk heet, snel afkoelen in het water dan maar. Fietsen in het weiland gezet (hoeft hier allemaal niet op slot) en met een roeibootje naar een strand gevaren. Wederom een rivier in cognito, want je zou zweren dat het een zee was. We waren de enigen (samen met wat buffels die lui in het water lagen te herkauwen). Zelf vooral druk geweest met het aparte zand. Als je over het strand liep, zakte je steeds tot halverwege je kuiten weg. Uiteraard moest er gesprongen worden om nog dieper te komen.........



Volledig bedekt onder het zand, zijn we op zoek gegaan naar het klapstuk van de dag. Buffelrijden! De militaire politie van Soure en omgeving rijdt op buffels. En dat is serieus! We moesten dat natuurlijk met eigen ogen aanschouwen. We kwamen onaangekondigd aan bij de militaire basis, maar werden warm onthaald door de Kolonel himself. We werden uitgenodigd om bij hem op kantoor wat te komen drinken, dan zou hij ondertussen de buffels regelen waar we op mochten rijden. Na een paar uur naar militaire promo-filmpjes te hebben gestaard en glimlachend naar zijn uitgebreide foto-collectie te hebben gekeken, werden de buffels uiteindelijk voorgereden.



Er bleek die dag een fotoreportage gepland te zijn! Echt alles werd uit de kast gehaald en we zijn met buffels, papegaaien en karren naar het strand gehobbeld om daar te gaan rijden. Een heel aparte ervaring!

Ilha de Marajó

Na aankomst in Belem vooral bezig geweest met het proberen te boeken van een vlucht naar Salvador. Het was zo duur, dat we besloten hebben om toch maar in de buurt van Belem te blijven. Inmiddels was er ook een Zuid-Afrikaan bij ons aangehaakt en die had al vanalles uitgezocht over de regio en hij had de Lonely Planet.........dikke vrienden dus.

De volgende dag meteen Belem verlaten en de ferry gepakt naar Ilha de Marajó, een eiland aan de Amazonerivier. De tocht met de ferry duurde 3 uur en langer had het ook niet hoeven duren, want we werden wederom volledig door elkaar geklotst. Ik lag horizontaal op een bankje te slapen, maar werd even later wakker omdat ik bijna vertikaal van de bank af schoof.



Afijn, het eiland was wel echt helemaal top! Een geweldige pousada gevonden op de top van een berg, uitkijkend over een mooi zandstrand. Echt compleet met hagelwit zand en hoge golven. Je zou zweren dat het een zee was, maar het was toch echt een rivier, de uitmonding van de Amazone.



Het strand was echt verlaten. We hoefden het alleen te delen met een aantal vissers en de nodige gieren die de restanten van de visvangst kwamen opeisen.



Nog een mini-schildpadje kunnen redden uit de klauwen van de gieren. Hij lag op zijn rug te spartelen in het ondiepe water. Hij was volledig verzwakt, kon zijn koppie niet eens optillen. Het was een grappig beestje, dus ik was blij om te horen dat hij inmiddels is opgeknapt en dat ie Suzy heet, naar de grote redder!



´s Avonds verse vis eten op het strand in het licht van de volle maan.......

Grote kleine teen

Na een avondje Sinterklazen met de groep van de zusterflat (detail: in Suriname schminken ze Sinterklaas) zijn we vanmorgen vroeg vertrokken naar Brazilië.

De avond voor vertrek was weer eens hectisch verlopen. Zondagochtend werd ik wakker met een enorme kleine teen. Had al ruim een week last van erge jeuk en hij werd wel steeds dikker, maar ik dacht dat het wel over zou gaan. Niet dus. Zelf een beetje gaan pulken en het laten bestuderen door de verpleegkundigen van de Kwattaweg. Conclusie: toch wel echt ontstoken. Aangezien ik de volgende dag naar Brazilië zou vertrekken, moest ik er wel wat mee doen. Dus maar naar de avondpoli.
Met z´n allen meegekeken terwijl de arts mijn teen openpulkte. Er zijn foto´s van, maar die zal ik iedereen besparen. Ik blijk een ´Tunga Penetrans´ te hebben. Klinkt spannend, maar in het Nederlands een doodgewone zandvlo. Hij gaat eerst nog even eitjes leggen en komt dan pas weer aan de oppervlakte. Tot die tijd lekker krabben en hem dan met zijn hele nest eruit proberen te lepelen. Kan totaal geen kwaad, men heeft het hier aan de lopende band. Maar het idee is minder smakelijk........en ik maak het weer mee!

De ochtend van vertrek verliep, zoals gewoonlijk, ook weer vlekkeloos. In de vroege ochtend stond ik te wachten op de taxichauffeur. Hij had zich vreselijk verslapen, dus uiteindelijk moesten we in volle vaart naar het vliegveld. In alle haast mijn ontbijt in de taxi laten liggen, snel een broodje kaas besteld op het vliegveld, afgerekend en vervolgens weggelopen en het hele broodje kaas vergeten mee te nemen.
Voordat we het land uit mochten, moesten we eerst nog naar de ´visitatie-kamer´. Gebeurde weinig spannends, maar schijnt dat we op Schiphol wel urenlang worden gecontroleerd. De kranten in Suriname staan er vol mee, aangezien men het schandalig vindt dat elke passagier uitvoerig wordt gecheckt.

Nu zit ik in Brazilië met mijn grote kleine teen en het bevalt uitstekend! Vind het nu al geweldig hier! Zo´n andere sfeer dan Suriname. Zitten in een kleurrijk hostel met mooie oude luiken in een smal steegje. Ontzettend fotogeniek, zal proberen wat te plaatsen. Morgen de stad verkennen en dan op naar het avontuur!

Não compreendo

Voor menigeen een impulsieve actie, maar kom net terug van het reisbureau......Ik vertrek morgen naar Brazilië! Met Annelies en Annette vlieg ik naar Belem. We verstaan en spreken geen Portugees, dus 'não compreendo', wordt mijn oneliner de komende tijd.

Vanuit Belem, de grootste havenstad aan de Amazone rivier, moeten we nog uitzoeken wat we kunnen doen. Blijkbaar kun je er buffelrijden en dat is uiteraard een must! Hopelijk kunnen we nog een goedkope vlucht regelen naar Salvador. We zien het morgen wel!

Ondersteuning vanuit internet:
Belém, de natuurlijke toegang tot het Amazone gebied, heeft een prachtige architectuur die zich manifesteert in de herenhuizen, paleizen en kerken in het oude centrum. Het is een stad die de bezoekers alle comfort en gemakken biedt van de moderne samenleving, en betoverend is door haar 400-jarig bestaan met een grote schat aan cultuur en traditie. Belém is zeer rijk aan vele musea, bibliotheken, monumenten, kerken en kastelen. De architectuur uit zich in verschillende stijlen, tussen Barok & Koloniale stijlen vermengen zich gewaagde, uitdagende moderne stijlen. Verder wemelt het van theaters, bioscopen, discotheken, bars en restaurants. De stad wordt getekend door de muziek, het primitieve ritme, en het typische, kleurvolle en smaakvolle eten van de staat Pará! Op elke straathoek vind je eettentjes, waar vaak in klederdracht de hapjes worden klaargemaakt.

Ik heb er zin in! Straks meer vanuit Brasil...........Que??