Vingerpoppetjes

Via een drijvend dorp kennis gemaakt met het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld (ruim 3800 m). Dit volk, de Uros, hebben van het vele riet in het meer, drijvende eilanden gemaakt. Dit was de manier om zich te beschermen tegen de aggressieve andere stammen in de regio. Bijzonder om te zien, maar iets te toeristisch.

Vanuit Peru langs het Titicacameer naar Bolivia. Honderd meter voor de grens trapte de buschauffeur op de rem. De tassen werden op bakfietsen geladen en langzaam de berg opgeduwd door het oudste vrouwtje van het dorp, richting de poort van Bolivia. In de tussentijd gingen wij de grenskantoortjes langs om stempels te verzamelen en teveel papieren in te vullen.

In Copacabana, een dorp aan het meer, is de keuze tussen slapen voor 2 euro in een muffe slaapzaal of voor 4 euro in een echt hotel met uitzicht over zee is te snel gemaakt. Even niet sociaal doen. Na 1,5 maand in stapelbedden is het tijd voor wat luxe. Optimaal genieten en in plaats van uren buiten het hostel rond te hangen, spring ik om 8 uur al in mijn bed. Moet wel wat dode rupsjes uit mijn, in het gras gedroogde, handdoeken peuteren, maar dat heb ik er graag voor over.

Helaas verloopt het begin van Bolivia anders dan gepland en kan ik nog extra genieten van mijn goede hotelbed.....de overheerlijke forel van een dag geleden is niet helemaal goed gevallen. Vol lof prees ik de kok, maar middenin de nacht vervloekte ik hem. Ondanks dat vind ik nog altijd dat het de beste forel is die ik ooit heb gegeten.

Ik blijk de enige gast in het hotel....heel apart. Lange, lege donkere gangen. Men is heel aardig, maar er is een curfew om 11 uur in de avond. De deur gaat dicht, de lichten gaan uit en de familie vertrekt. Erg veilig voel ik me niet alleen in het gebouw, vooral niet als middenin de nacht ineens de tv aanspringt. Zodra ik niet meer wankel op mijn benen, pak ik snel de bus naar La Paz. Een Boliviaanse vrouw komt met haar hele marktkraam naast me zitten en drukt me van mijn stoel. Zuchtend moet ik wederom constateren dat ik het altijd voor elkaar krijg de breedste passagier naast me te krijgen. Starend, met haar bolhoedje en mond vol lokale popcorn, bekijkt ze me de hele reis van top tot teen. Halverwege de tocht kan ik even luchten op de ferry en neem daarna weer glimlachend plaats naast mijn nieuwe aanbidster. La Paz is top! Alles is te koop! De straten zijn gevuld met kleding, tassen, gehandwerkte doeken en vreemde vingerpoppetjes. Een bijzondere witch-market in het centrum waar ze gedroogde lama-embryo´s verkopen. Brrrr. Niet echt het souvenirtje waar ik aan zat te denken.

Ook La Paz is hoog.....hijgend een paar dagen lang de steile wegen met kinderkopjes opgeklauterd. Naar Sucre, een mooi wit stadje, waar ik met een paar bekenden van de Chileense boot heb afgesproken. Samen struinen we de zondagmarkt in een dorp in de buurt af. Heerlijk verse vleeswaren in de felle zon en bergen met fruit. Met de bus naar Potosi welke op 4100 meter hoogte de hoogste stad ter wereld is. De bergen rond de stad zitten propvol goud, zilver, zink en andere mineralen. In de koloniale tijd was dit één van de meest schitterende parels aan de Spaanse kroon. De Spanjaarden hebben zoveel zilver uit de bergen gehaald dat ze er een brug van kunnen maken van Bolivia naar Spanje. Triest genoeg zijn er 8 miljoen slaven gesneuveld tijdens de werkzaamheden.

In deze stad zijn vele actieve mijnen welke je kunt bezoeken. Nu zijn alle stoere mannen die ik ken daar vrijwel met paniekaanvallen uitgetrokken, waardoor ik het maar over heb geslagen. De foto´s en verhalen zeiden genoeg. Enorm heftig deze tocht in 45 graden Celsius, vol stinkende dampen, donkere smalle gangen waar je op je buik doorheen moet kruipen (zie film 'The Devil's Miner'). Als toegift kun je dynamiet kopen voor de mijners welke ze laten ontploffen in je bijzijn. Sowieso had ik letterlijk en figuurlijk niet het meest warme welkom met Potosi, dus wist niet hoe snel ik daar weer weg moest.