Caipirinha met Capoeira

Sao Luís, in het verleden gesticht door de Fransen, is een prachtige stad met bijna een miljoen inwoners gelegen op een schiereiland vol stranden. Het is de laatste stad die op de lijst staat als World Heritage Site door Unesco. De binnenstad van Sao Luís heeft tal van historische gebouwen daterend uit de 17e eeuw.



Er hangt echt een goede sfeer! Het oude gedeelte van de stad bestaat uit allerlei smalle steegjes en die zijn ´s avonds compleet volgebouwd met terrasstoelen. Terwijl je op het terras de ene Caipirinha na de andere bestelt, vullen de straten zich met muziek en dans. De stad staat vooral bekend om zijn reggae en de bijbehorende forro-dans.



Op straat wordt ook veel Capoeira beoefend, een Braziliaanse vecht-dans (dança-luta). Deze vecht-dans is ontstaan in de tijd van de slavernij in Brazilië. De slavernij in Brazilië maakte een groot deel uit van de wereldwijde slavernij (37%) en nog steeds drukt dit verleden een stempel op de Afro-Braziliaanse cultuur.



Ik vind het echt een geweldig land en heb daarom ook besloten nog een derde week te blijven! Mijn vlucht naar Suriname kan ik makkelijk uitstellen. Ik kan de SLM een uur vantevoren bellen dat ik niet kom en het wordt kosteloos verzet. Iets te ideaal voor mij eigenlijk!
Het alleen reizen bevalt me erg goed, maar heb inmiddels ook leuke mensen ontmoet en met hen ga ik naar ´Lençois´. In dit gebied wisselen hoge zandduinen zich af met helblauwe meertjes. Helaas zijn er momenteel niet zoveel meren, aangezien het de droge tijd is. Maar de zandduinen zelf schijnen al indrukwekkend te zijn.

Vanuit daar moeten we een 4x4 regelen om verder langs de kust te trekken, want wegen zijn er niet. Je moet over de duinen en langs het strand. Uiteindelijk willen we dan naar Jericoacoara [Jeri-kwah-kwah-rah], een goddelijke badplaats met een onmogelijke naam. Vanaf daar trekt ieder weer z´n eigen plan. Een aantal gaan kite-surfen, anderen vliegen naar Rio en ik naar Salvador. At last!