Groene tanden

Rode meren, oranje bergen, witte vlakten, roze flamingo's en een rode neus van de kou. Hoe hoger, hoe kouder. De chauffeur en zijn vrouw propten steeds meer coca-bladeren in hun wang. Om ons risico op hoogteziekte te verkleinen, propten we gezellig mee. Drie kwartier laten inweken en dan vrolijk knabbelen. Je tanden worden er in ieder geval prachtig van. Op deze hoogte zijn kale vlaktes, zand, rotsen met het typische mos kenmerkend voor deze hoogte en een constante gure wind. Het hoogste punt ligt boven de 5000 meter.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een betonnen schuur........met betonnen bedden. In een gehuurde slaapzak de koude spaghetti opgepeuzeld en met een warme coca-thee naar bed. Mijn hele bed vol kruiken gelegd en uiteindelijk zoveel beesten aangetrokken dat ik lag te woelen van de hitte en de hele nacht bezig was laag voor laag af te pellen.

Om 4 uur in de ochtend kwam onze chauffeur met veel kabaal onze kamer in....'Vamos chicos!' In het licht van de zaklamp zag ik de thermometer een schamele 1 graad aangeven. Een kleine twijfel....Buiten was het pikkedonker en -20 graden (verder gaat mijn thermometer niet). De sterrenhemel was indrukwekkend! Niet her en der wat sterren die door het wolkendek verschijnen, maar volledig omringd door heldere sterren. De geysers in de buurt spoten met geweld het stoom naar buiten.

Verkleumd in de jeep, in het donker, in de stilte, de koude wind die door de gaten in de jeep in je gezicht blaast.....Bij zonsopgang kwamen we bij een meer met thermale baden. Sommigen doken erin om op te warmen, maar onder de 20 graden krijg je mij niet in een bikini. Dan maar springend over het ijs om het gevoel in je tenen weer terug te krijgen. Zelfs mijn twee paar alpaca sokken konden niet verhinderen dat ik mijn tenen niet meer voelde......Mijn jeepgenoten gingen terug naar Uyuni, ik kreeg een lift naar Chili. Spullen overgeladen in een andere jeep en door iedereen uitgezwaaid. We waren net uit zicht, toen de motor stopte. Prrt, prrt, prrt.....stilte.

De chauffeur gooide zijn, met plakband aan elkaar geplakte portier, open en keek moedeloos naar de motorkap. Duidelijk niet zijn specialiteit. Hij tuurde om zich heen, maar je staat toch echt in de woestijn. Wachten op een voorbijganger dan maar. Een vos kwam voorbij gehold en keek even verbaasd als wij.

Na een kwartier verscheen een andere jeep aan de horizon. Onze auto werd aangeslingerd en we reden verder. Vijf minuten lang. Prrt, prrt.......en we stonden stil. Dit gebeurde nog een aantal keer. Met letterlijke horten en stoten arriveerden we eindelijk tot aan de grens met Chili.