Vijftien

Na de extreme koude in Bolivia was de warmte die de woestijn uitstraalde in Chili meer dan welkom. Ik werd afgezet bij San Pedro de Atacama, een dorp met minder dan 5000 inwoners, gebouwd rondom een oase. Een paar keer per week kun je een bus nemen naar Argentinië, maar na aankomst gonsde het al door de straten dat er voorlopig geen bustickets te krijgen waren. Tenzij je had gereserveerd. Tja. Anderen begonnen te liften, ik besloot een paar dagen bij te boeken in mijn hostel.

Mijn tas ondersteboven gehouden, eindelijk tijd om alles te reorganiseren. Ik pak minstens elke dag mijn rugzak opnieuw in, want dat wat ik nodig heb, ligt altijd op de bodem. Veel backpackers trekken tegenwoordig een grote koffer op wieltjes achter zich aan, vol make-up en pumps in alle kleuren, maar ik sjok door de straten met sexy bergschoenen en mijn onhandige rugzak.
Alles uitgespreid op het bed en naar de supermarkt gegaan. Supermarkten zijn top. Dat besef je na Peru en Bolivia waar (vrijwel) geen supermarkten zijn en je je spullen in standjes op straat koopt. Zo zoek je je tampons en shampoo uit met alle mensen die bij het standje staan.

Vervolgens naar het ticket-office gelopen voor een busticket. Ik nam een iets te scherpe bocht en botste tegen een man aan. Na mijn verontschuldigingen snel naar de balie gelopen om een ticket te kopen. Ik vertelde waar ik heen wilde en ineens stond de man weer naast me. Hij bleek de chauffeur. Oeps. Hij vertelde me dat hij die dag nog precies 1 plek had in de bus. 'Ga je mee, we vertrekken over 15 minuten!' riep hij enthousiast. Ik knikte, drukte mijn, net gekochte, ontbijt in zijn handen en holde naar het hostel om mijn tas te halen. Snel alles erin gepropt en met een uitpuilende rugzak terug gestrompeld. Even later zat ik in de bus vol met schoolkinderen. Lang leve de oordoppen.
Salta, Argentinië! Gezellige stad met terrasjes op elke straathoek, de beste wijnvelden van het land en een interessant museum. Hierin wordt de mummie tentoongesteld van het 15-jarige Inca-meisje dat in 1999 op 6730 meter hoogte gevonden op de Llulaillaco-vulkaan in het Andesgebergte. Ze werd waarschijnlijk ergens in de Middeleeuwen geofferd als dank voor een goede maisoogst. Voor het mensenoffer werden de mooiste kinderen uit adellijke families uitgekozen. Ze werden in sierlijke kleren gestoken en naar de top van de berg gebracht. Daar kregen ze maisbier te drinken, om nooit meer wakker te worden. Nadat ze waren achtergelaten op de berg vielen ze in slaap vanwege het koude weer. Ze stierven aan onderkoeling. Wetenschappers menen dat de Inca’s dachten dat de kinderen niet zouden sterven, maar verenigd zouden worden met hun voorouders, om hun dorpen te beschermen.

Na dit culturele gebeuren ben ik weer eens een kapper binnengestapt. Het moet toch een keer goed gaan zou je denken. Hij knikte begrijpend toen ik uitbeelde dat ik maar 1 cm van mijn haar af wilde knippen. Hij gebaarde me te zitten, nam de schaar en kam in zijn hand en nam zijn telefoon op. Met de telefoon tussen schouder en oor ingeklemd, begon hij enthousiast te knippen. Ik zat op de stoel en zag de lange lokken om me heen vallen. Met grote ogen keek ik hem aan, maar hij belde vrolijk verder met zijn vriend. Dit was toch echt 15 cm! Veel kon ik er niet meer aan doen, maar hij zag er hip genoeg uit, dat ik het maar heb ondergaan. En nu heb ik na 15 jaar ineens weer een pony!
Ik liep de zaak uit en hij omhelsde me innig en gaf me een kus. Had hem stiekem willen knijpen, maar hij overdonderde me. In Argentinië koop je een paar goedkope oorbellen waarna je wordt omhelsd en vrolijk wordt uitgezwaaid door de verkoopster.
Vanuit Salta rij je via de ‘Quebrada de Cafayate’ naar het wijngebied Cafayate. De Quebrada is een gebied met roodgekleurde rotsformaties. Een aantal van deze rotsen heeft een bijzondere naam gekregen, zoals ‘The devil’s throat’, ‘The toad’ en ‘Castles’. Geen idee hoe lang de bedenker heeft doorgebracht in een van de vele wijnhuizen in de regio. Ik heb een ruime fantasie, maar kon er niet altijd wat van maken. Een paar uur door het gebied gelopen met liters water en handenvol zonnebrand factor 30.
Wijnvelden genoeg in Cafayate. Meegegaan met een wijntour in de regio. 's Morgens werd ik opgehaald en 15 minuten later stond ik met mijn eerste wijn in de hand. Enorm lekkere wijn. Jammer dat het nog zo vroeg was en dat ik mijn auto niet kon voorrijden. Had de bak zeker volgeladen. De wijn is overheerlijk en kost erg weinig.