Sightseeing Paramaribo

Om de enge verhalen te compenseren, hierbij dan ook nog even wat luchtige kiekjes van het straatbeeld in Paramaribo!

De stad is ruim opgezet en alles in laagbouw. Veel groen (vooral palmbomen). Er staan mooie oude koloniale huizen, maar ook veel vervallen houten huisjes zoals op de foto.

De straatnamen zijn soms erg lachwekkend, zoals 'Knuffelsgracht' en 'Kromme Elleboogstraat'. Maar uiteraard ook veel typisch Nederlandse straatnamen zoals 'Prins Hendrikstraat', 'Julianastraat' en 'Oranjelaan'.
De straatnaambordjes zijn wel kenmerkend, gewoon twee houten balken op elkaar getimmerd, waarop de naam is geschilderd.

De stad zelf is erg rustig. Op zaterdag sluit alles om 13.00 en op zondag is sowieso alles gesloten. Wel apart voor een hoofdstad! Maar de Surinaamse mannen doen hun best de sfeer erin te houden. Ondanks hevig negeren van onze kant, blijven ze fluiten en roepen naar ons bakra's. Het is zelfs zo erg dat een ambulance voorbij kwam rijden (met sirenes), maar die stopte toch nog even om wat tegen ons te kunnen zeggen....

Suriname staat bekend om zijn mix van verschillende culturen. Creolen, Indianen, Javanen, Hindoestanen, Chinezen..........ze leven allemaal met elkaar zonder elkaar te veroordelen om het geloof. Dat zie je uiteraard ook terug in het straatbeeld. Middenin Paramaribo staat een grote moskee naast een Joodse synagoge, iets dat nergens anders in de wereld voorkomt.

De hele stad is bezaaid met straathonden, zoals deze pup. Ook in het ziekenhuis lopen allerlei straathonden. Ze worden door de keuken van het ziekenhuis gevoed, dus ze blijven trouw komen. Ben blij met mijn oordoppen, want ze blaffen je soms je bed uit.

Chips en cola

Gezien de laatste ervaring kan het alleen maar beter gaan! Inmiddels wel een aantal mooie bevallingen gezien, enorm kippenvel kreeg ik ervan....... Vooral het gezicht van de ouders bij de eerste huil van de baby. Dat een huil zo verlossend kan werken. Echt geweldig. Een van de vaders was vandaag zo gelukkig, dat hij meteen het ziekenhuis uit rende om chips en cola voor ons te halen, en dat om 7 uur 's morgens. Weer eens wat anders dan beschuit met muisjes.

Op de verloskamer werk ik vooral samen met een Belgische verloskundige en een aantal Nederlandse co's. En daar leer ik echt superveel van! Een van de co's gaf een klinische les over vaginale kunstverlossingen. Ik was nog geen 2 minuten terug op de afdeling of er was een vacuümextractie. Een heftige gebeurtenis, ook omdat de moeder pas 13 jaar was. Vooral bij het inknippen liepen de rillingen over mijn lijf. Ze hadden geen scherpe schaar, dus de arts moest een paar keer knippen. En wat het hechten betreft.......daar moet men vaak uren op wachten (aangezien alleen artsen hier mogen hechten) en op zondag wordt er sowieso NIET gehecht! Dat komt maandag dan wel weer! Brrrrr

Heb nu ook wat ochtenden op de baby-kamer gestaan, waar de pasgeborenen verblijven als ze onder controle van de kinderarts zijn. Sommigen zijn zo enorm klein dat je bang bent wat bij ze te breken. 1400 gram is niet veel baby. Maar wel leuk om die kleintjes te verzorgen, controles bij ze te doen en de moeders voorlichting te geven over van alles en nog wat.

Ook nog een baarmoeder gezien op het droge. Het lag gewoon in de spoelkeuken op de afdeling. Als ze zoiets verwijderen, laten ze het na de operatie blijkbaar aan de patiënt zelf zien...of ze nu willen of niet.....

De eerste keer!

De eerste bevalling schijnt je altijd bij te blijven. Het is waar! Maar helaas vooral door het traumatische deel ervan. Ik zal de echte details iedereen besparen, maar het had niet misstaan als filmscript. Ziehier de korte versie. Helaas kan ik de lugubere delen niet geheel verbloemen, dus mocht je zwanger zijn of er niet tegen kunnen, lees dan vooral NIET door.

Een vrouw werd de verloskamer binnen gereden. Ze zat bibberend op het bed en allerlei zusters en verloskundigen liepen druk pratend om haar heen. Na een paar minuten liep iedereen ineens de kamer uit. Op de gang hoorde ik dat het kindje in stuitligging lag, dus het kon nog wel even duren. Ook vertelden ze dat het kindje niet meer leefde, maar de moeder wist dat zelf nog niet. Haar echtgenoot was op zijn werk en zou pas later komen. Ze stond er alleen voor. Mijn dienst was afgelopen, maar ik vond het zo zielig voor haar, dus ben handschoenen aan gaan trekken en haar gaan helpen. Geen idee hoe, maar heb haar zo goed mogelijk geprobeerd door elke wee heen te helpen. Gelukkig kijk ik wel eens tv!
Tussendoor stak de verloskundige een keer haar hoofd om de hoek en deelde even zakelijk mede dat het kindje niet meer leefde. Wederom viel mijn mond open van verbazing!! Dat je dat zo kan doen, vind ik echt ongelooflijk!
De verloskundige gaf nog wat instructies en vertrok. De vrouw was volledig in paniek en schreeuwde het uit (maar daar zijn ze hier volgens mij ook wel wat beter in). Bij elke (pers)wee ging ik maar even kijken of ik al wat zag komen. Op een gegeven moment dacht ik inderdaad wat te zien en ben de verloskundige gaan zoeken. De schouder van het kindje lag ervoor, dus ze kon niet meer dan een armpje eruit halen en ze vertrok weer. Inmiddels was haar man gearriveerd, maar hij zag dat armpje eruit steken, schrok zich een ongeluk en vertrok weer. Het was ook zo vreselijk om te zien. Stond ik daar...met dat dode armpje eruit. Was net een horror-film. Uiteindelijk werd een arts erbij gehaald en die heeft het kind er met veel geweld uitgekregen. Vervolgens liep iedereen de kamer weer uit en ik stond daar met een apatische vrouw, het dode kindje en een huilende man........Wist niet waar ik moest beginnen, maar heb maar gedaan wat ik kon.

Ben blij dat ik er voor die mevrouw en haar man ben geweest. Ken haar naam niet eens, ze sprak vrijwel geen Nederlands, maar er voor iemand zijn en iemands hand vast houden kan al zoveel betekenen. En ergens is dit ook wel weer een overwinning voor mezelf………

Paramaribo by night

Dit weekend het nachtleven van Paramaribo ingedoken. Na een eerdere verwoedde poging is het nu wel geslaagd. Het blijkt allemaal om 1 discotheek te draaien, 'Starzz'. The place to be! Het bestond dit weekend ook precies een jaar, dus het was feest!
De muziek buldert in je oren, maar het was erg gezellig. Er komen vooral Surinamers en die lijken echt allemaal te kunnen dansen. We worden dan ook regelmatig de dansvloer opgetrokken. De discotheek heeft geen echte sluitingstijd, dus dan weet je het wel. Moet op de een of andere manier altijd het licht aandoen (ook hier).

Zaterdag weer een boottocht gemaakt. Met 15 man een boot gehuurd en naar Braamspunt gevaren, het noordelijkste punt, waar de rivier en de zee samenkomen. Er werd ons een zandstrand met palmbomen en dolfijnen beloofd, maar na een paar uur varen, bleek het niet meer dan een vervuilde zandstrip in een vissersdorpje.

Vrijwel geen boom te bekennen, dus het was lekker bakken. Maar de boottocht maakte veel goed, altijd lekker in een bootje op het water te zitten! En rood staat me goed ;-) Op de foto zie je het huis van een van de locale vissers en het openbaar toilet (je moest eerst op een soort tafel klimmen die tussen de golfplaten stond....de rest laat zich raden, zo ook de geur). Zondag was hangmat-dag!

Wattenbollen draaien

Zit momenteel vast in het internetcafé, want een tropische bui hangt hier recht boven. Dan maar even wat vertellen over mijn werkzaamheden in het ziekenhuis.

Heb mijn laatste dag gehad op de afdeling Mannen Interne. Een bijzondere ervaring is het geweest. Heb me af en toe enorm verbaasd over de manier van werken. Zo is gisteren een nieuwe patiënt opgenomen op mijn afdeling. Een erg zieke man, die zijn longen er zowat uithoest. Ik las zijn dossier door en zag dat hij is opgenomen met verdenking van open tbc. Hij was opgenomen op een zaal waar 5 andere patiënten liggen. Niet echt handig gezien het besmettingsgevaar en de toestand van de overige patiënten (afgezien van mezelf uiteraard).
Aan de hoofdzuster gevraagd of die man daar wel helemaal goed lag...... Ze zag niet in waarom niet. We hoefden toch geen maatregelen te nemen, we hadden immers nog geen definitieve diagnose. Op deze zaal was nog een bed vrij en het was handiger met verzorgen. Kon het niet geloven! Better be safe than sorry. Zelf reageerden ze heel laconiek. We doen gewoon een Mantoux-test en maken een X-thorax. En zo nodig slikken we antibiotica. Niet echt veel zin om een half jaar antibiotica te slikken, dus de discussie nogmaals aangegaan. Uiteindelijk werd hij naar een 'isolatiekamer' gebracht en werden er mondkapjes klaargelegd voor het personeel en het bezoek.

Moet mezelf wel enorm laten testen als ik weer in Nederland ben. Nog steeds ongelooflijk dat ik medische verklaringen nodig had voordat ik in Suriname mocht gaan werken.....

Verder is het niet echt hard werken, moet zelf mijn tijd een beetje vol maken. Er zijn veel meer zusters dan patiënten, dus je moet zorgen dat je nog interessante dingen kunt doen, want voor je het weet zit je de hele dag wattenbollen te draaien......ze krijgen hier rollen samengeperste katoen aangeleverd. Daarvan moet je elke week zelf wattenbolletjes draaien! Werd er na een paar uur wel simpel van, dus probeer zelf maar zoveel mogelijk te zien en te doen en daar krijg ik hier ook wel de kans voor. Mag met alle onderzoeken meekijken, zelfs bij operaties op de OK. Ondanks dat het anders is dan in Nederland, leer ik enorm veel. Helaas ook hoe het niet moet. Patiëntgericht werken is niet het sterkste punt hier. De zusters zijn zeer zakelijk en soms erg hard tegen de patiënten. Er wordt amper met de patiënten gepraat, sowieso weinig aandacht besteed aan het emotionele aspect. Patiënten worden snel gefixeerd in bed, met aan elkaar geknoopte stukjes gaasverband. De patiënten zijn hier ook echt niet mondig.....'Ja, zuster. Doe ik, zuster. Dank je, zuster'. Dat is in Nederland wel anders!
Spullen hebben ze hier weinig. Patiënten moeten zelf alles meenemen van thuis. De rolstoelen die ze hier hebben, zijn allemaal kapot en niet vooruit te duwen. Lakens hebben ze veel te weinig en sowieso vol met vlekken, gescheurd en veel te kort.......Omdat de ramen en balkondeuren dag en nacht open staan, vliegen er soms vogels door de zaal. En dan heb je nog die vreselijke mieren die overal lopen, vooral bij mensen die sondevoeding krijgen. Maar ondanks dat lukt het uiteindelijk toch allemaal (meestal tenminste)! En daar heb ik wel respect voor!

Het contact met de zusters was wennen. Het ijs moet echt breken, maar als het eenmaal gebroken is........pakken ze je vast en roepen "He schatje, ga jij tensie meten." Alles wordt wel in de gebiedende wijs gezegd, maar met dat Surinaams accent vergeef je iedereen!
Maar men is hier ook beperkt in de beroepskeuze. In Nederland kies je over het algemeen echt voor het vak, in Suriname vaak bij gebrek aan wat anders. Zo werken er dus velen in het ziekenhuis die de zorg niet helemaal in de vingers hebben. Ook hebben ze meestal naast hun baan in het ziekenhuis nog andere banen. Vroeg in de ochtend starten ze met die andere baan en komen dan in het ziekenhuis uitrusten. Grote delen van de dag hangen ze op stoelen in de gang, slapen ze ergens in een hoek of gaan ze eten in de keuken. Vorige week zaten ze met z'n 10-en in de gang en keken toe hoe een patiënt voorbij strompelde met een andere patiënt, op weg naar de badkamer. Maar uiteraard zijn er ook hele lieve zusters bij en de patiënten zelf zijn echt geweldig! Ontzettend dankbaar en hartelijk. Heb al veel bijzondere mensen ontmoet en ook veel uitnodigingen gekregen om een keer langs te komen als ze uit het ziekenhuis ontslagen zijn.

Ook heb ik een Nederlandse jongen ontmoet die les geeft op een basisschool in een klein dorpje in het binnenland, Kajana. In dat dorp hebben ze ook een medische post. Daar zou ik paar dagen kunnen gaan werken. Het is een aantal dagen varen met een korjaal (uitgeholde boomstam), maar schijnt een mooie tocht te zijn, aangezien je door de jungle vaart en onderweg allerlei dorpjes tegenkomt. Ga uiteraard proberen daarheen te gaan!

Jetset

Zondag kennis gemaakt met de decadente kant van Suriname! Een Surinaamse zakenman, John, heeft ons een dagje meegenomen naar zijn buitenhuis aan de Surinamerivier. Wederom geweldig!

Met twee enorme speedboten (200 pk) en twee jetski's zijn we de rivier opgestoven. Een mooie tocht en zo hard, dat je oogleden ervan omkrulden. Bij een zandbank middenin de rivier hebben we de boten voor anker gelegd en zijn we de rivier ingesprongen. Ook hier weer de stelregel: als je een wondje hebt, moet je niet gaan zwemmen ivm de befaamde piranha's.
De koelboxen en parasols werden uit de boot gehaald en in het lage water gezet. De muziek werd op 10 gezet (echte natuurliefhebbers) en we hebben daar de hele middag gelegen. In het warme water dobberen, wijntje erbij en de onmiskenbare bami met kip! En dat alles onder het genot van Glenn Medeiros (tis hier weer een hit, moet niet gekker worden!)
Uiteraard ook nog op de jetski geraced.....echt enorm gaaf. Eerst veilig achterop, daarna met Karin erop geklommen en het zelf gaan proberen. Wat een ding!


's Avonds in het buitenhuis gaan eten. Enorme gamba's van de bbq en hangen op de bank met een glaasje Baileys....even decadent doen! haha. Hij woont ook supermooi aan de rivier. Hebben nog kaaimannen gespot in de swamp naast zijn huis en ongeveer 40.000 padden.

Maar uiteraard wordt het vanzelf weer maandag en moet ik weer werken...Deze week werk ik op de Eerste Hulp. Ik vind het echt enorm interessant! Je krijgt te maken met zoveel verschillende patiënten en het is steeds een puzzel om te achterhalen wat iemand mankeert. Heb het idee dat ik die richting wel op zou willen in de toekomst. Heb ook geluk met de doktoren die me alles laten zien en doen. Is erg leerzaam. Vandaag mijn beoordeling gehad voor de stage op de afdeling Mannen Interne. De hoofdzuster was zeer tevreden, alles goed gescoord, dus mijn diploma komt in zicht!!

En nu ga ik naar mijn yoga-les. In het kader van de integratie zijn we nu op yoga-les gegaan bij de Indiase ambassade. Goed voor de stijve Hollanders!

Bush bush

Net terug van een lang weekend naar de Ralleigh Falls. Geweldig!!
De vlucht erheen was al indrukwekkend. Met een oude Antonov (echt iets voor mij) boven de jungle vliegen. Ik zat op de eerste rij met mijn benen in de nek van de piloot. Erg geruststellend dat ik kon zien dat hij steeds de alarmlampjes (Low Fuel Level en Max Oil Temperature) probeerde weg te drukken. Helaas lichtten ze steeds weer op.

Na een uurtje vliegen landden we op een zandstrip middenin de jungle. Met onze bagage en het nodige eten voor de komende dagen zijn we een pad afgelopen naar de lodge. Erg idyllisch! Een houten huis met een rieten dak aan de oevers van een snelstromende rivier. Springende aapjes, krijsende papegaaien en felgekleurde hagedissen. Het kon niet mooier! Pret werd even gedrukt toen we een vogelspin ontdekten in onze lodge. Het was er niet 1, maar het hele dak bleek vol te zitten met nesten en dus spinnen. Vooral in de toiletruimte was het feest. Sommigen zo groot als je hand, dus dan weet je het wel. Karin en ik hebben elkaar maar meteen aangewezen als beschermer. Zo konden we tenminste nog enigszins rustig tandenpoetsen....alhoewel we elkaar steeds meer opfokten.

De gidsen hebben een heel weekend geprobeerd ons gerust te stellen dat ze echt niet zomaar naar beneden vallen en bijna hadden we hen geloofd. Tijdens de laatste avond stonden we te dansen bij het concert van de Ralleigh boys, de plaatselijke gidsen die de trommels uit de kast hadden gehaald. Een geweldig optreden, maar ineens werd een mega-grote vogelspin ontdekt met een net uitgekomen nest! Het krioelde van de vogelspinnetjes en af en toe viel er toch echt eentje naar beneden. Maar ze hebben wel een extra dimensie gegeven aan de tocht!

We hebben een fantastische jungletocht gemaakt van bijna 20 km! De hele dag door de jungle struinen en dat was zo overweldigend! Je hebt het idee dat je op een geheime missie bent als je zo stil mogelijk door de jungle loopt over een dichtbegroeid pad. Echt enorm gaaf. Weinig dieren kunnen spotten, maar wel hun sporen en overal hoor je geritsel. En dat is al spannend genoeg als je veel fantasie hebt. Af en toe moesten we een kreek over, waar alleen een boomstam of een tak over lag, dus goed balanceren. Het doel van de tocht was het beklimmen van de Voltzberg, een kale rots die uittorent boven de jungle. Na een aantal uren lopen nog een steile klim omhoog in de brandende zon. Even doorbikkelen, maar je had zo'n mooi uitzicht over de jungle! Een tranentrekker in vele opzichten!

Na de lange, vermoeiende en hete tocht zijn we gaan zwemmen bij een waterval. Zo super. Om in een waterval te liggen middenin de jungle! Jammer alleen van de bijtende visjes….ja, ze bijten echt!

Dagen erna nog wat kortere wandelingen gemaakt. De gidsen hebben ons veel verteld over de verschillende bomen, planten en dieren. Nog gezwommen in de rivier waar ook piranha's zwemmen. Er stond dan ook een waarschuwingsbord met de tekst 'you're not allowed to swim during your period'. Met de bootsman aangepapt, waardoor we een mooie boottocht hebben gemaakt tijdens zonsondergang. Piranha's gevist (en gevangen en gegeten) en brutale doodshoofdaapjes gevoerd. Wat wil je nog meer?

Nu weer aan het werken in het ziekenhuis en begonnen met het serieuze werk, namelijk het maken van mijn verslag! De tocht was geweldig, maar ook fijn om 's avonds je bed in te kruipen zonder eerst op ontdekkingstocht te moeten gaan of er niet wat bij je is komen liggen.

Hoop dat ik binnenkort toch echt foto's kan uploaden.
Wil nog 1 ding kwijt: bedankt voor de e-mails, post, sms-jes en comments. Echt lief!! Elke keer als je het internetcafe ingaat of je telefoon aanzet en een berichtje hebt, ben je superblij. Geloof me.......