Het reizende visje

Op de hoek van de straat stond ik te wachten op de bus naar het nationaal park Iguazu, een gebied met 275 watervallen op de grens van Argentinië en Brazilië.

Een oude man kwam naast me staan. Hij groette me, keek me aan met zijn scheve bril en lachte breeduit waardoor hij met moeite zijn loszittend kunstgebit binnen kon houden. Hij vroeg beleefd of hij me mocht vergezellen tijdens de rit naar het nationaal park. Geen probleem antwoordde ik. Dat werd het 15 minuten later wel. De bus was vrijwel leeg. Ik stapte in, zette mijn tas demonstratief naast me op de stoel en propte snel de oordopjes van mijn i-pod in mijn oren. In mijn ooghoek zag ik de oude man wild gebaren naar mijn tas. Ik gebaarde terug dat hij ook wel ergens anders kon gaan zitten. Zuchtend pakte hij mijn tas en zette het op een andere stoel en plofte iets te dicht naast me neer. De weinige passagiers in de bus keken me verbaasd aan en ik keek even verbaasd terug. Met zijn loszittende kunstgebit begon hij vele verhalen tegen me te vertellen. Gelukkig reed de chauffeur 3 keer harder dan de toegestane snelheid en kon ik bij aankomst het park inhollen, want hij sprak sneller dan dat hij liep.
Het park is geweldig! Enorme watervallen die met oorverdovende herrie naar beneden razen. Krokodillen in de wateren, kleurrijke vogels in de bomen, wasberen onder de bomen en vlinders tussen de bomen. Na al deze overduidelijk aanwezige fauna was ik niet erg gerust toen ik overal waarschuwingsborden voor slangen zag.

Met een rubberen boot een tour gemaakt. Ik had niet goed gelezen en dacht een pittoreske tour langs de watervallen te maken, maar werd zonder pardon onder de stralen doorgetrokken. Koud, nat en pijnlijk. Terwijl ik mijn best deed de bootsman met mijn mimiek duidelijk te maken dat ik er wel klaar mee was, riepen mijn enthousiaste mede-passagiers 'nog een keer'..... en daar gingen we inderdaad nog een keer.
Druipend heb ik me af laten zetten op een strandje in de buurt. Mezelf uitgespreid op de hete rotsen om maar snel te kunnen opdrogen. Vanaf de rotsen had ik een mooi uitzicht op de watervallen en kon ik de volgende ladingen toeristen bekijken die richting de watervallen werden gevaren.

Terug naar het stadje gereden en een Italiaans restaurant ingedoken. Ik bestelde pasta met tomaat, anjovis, olijven en verse basilicum. Lekker! Na een half uur werd de maaltijd vol trots, met een grote grijns, opgediend. Het smaakte heerlijk, maar iets klopte er niet. Ik keek de ober vragend aan en met gebogen hoofd vertelde hij dat ze geen anjovis, basilicum en olijven hadden. Ze hadden maar wat anders gemaakt. Het smaakte goed, wat maakt het uit. Na 5 minuten kwam de ober terug...hij had een anjovis gevonden. Het reepje vis lag op een groot bord en werd voor me neer gezet. Geen idee waar ze ineens dit eenzame visje vandaan toverden. In het kader van mijn 30-uur durende busreis de volgende de dag leek het me niet verstandig het visje door mijn pasta te roeren. In een onbewaakt moment stiekem het diertje in een servet gerold en in mijn tas gestopt.

Vermoeid in mijn bed geploft in mijn hostel. Het was donker, maar ik zag het zwembad glinsteren in het maanlicht. Dat belooft veel! Om half 7 werd ik met veel liefde wakker gedrild door een boormachine. Ik keek uit het raam en zag een bouwput om me heen. Mijn kamer bleek de enige kamer die klaar was. Dan maar vroeg opstaan. Onder het gefluit van bouwvakkers naar het terras gelopen voor het ontbijt. In Buenos Aires had ik de veelbelovende folder van het hostel gezien. Er werd geadverteerd met 'het meest uitgebreide ontbijt van Argentinië'! Daar zat ik dan aan mijn droge witte boterham en een roestige beker met heet water. Boter was er niet, theezakjes waren toevallig net op en eieren had de jongen niet kunnen vinden.

Ik had nog 3 uur voordat mijn bus naar Brazilië zou vertrekken. Ik kon vast wel op-en-neer naar Paraguay, dat was maar 35 minuten rijden. De beloofde 35 minuten werden helaas niet gehaald. Daarbij werd de douane volledig genegeerd en zo stond ik 1,5 uur later illegaal in Paraguay. Niet echt een land waar je illegaal wilt zijn. Snel de weg overgestoken en de bus terug genomen naar Argentinië. Precies op tijd voor mijn bus! Eenmaal in Brazilië werd het weer tijd mijn tas te reorganiseren. Graaiend voelde ik een stuk papier.....en daar lag ineens het begeerde anjovisje op mijn schoot. Een bijzondere herinnering aan een bijzondere plaats.