Bruine sokken!!

Vandaag met hoofdzuster Ollie mijn eindbeoordelingsgesprek gehad........was erg goed!! Ben nu dan eigenlijk echt verpleegkundige!!
Moet nog wel 3 kleine zinloze reflectieverslagen inleveren, maar het echte werk is verricht!

In principe kan ik hier allerlei mensen gaan bedanken die me gesteund hebben tijdens mijn studie, maar ik vind dat ten eerste iets te dramatisch, en ten tweede weten die mensen dat allang! En uiteindelijk heb ik het toch ook vooral zelf gedaan!

Dit weekend zal ik uit de zusterflat verhuizen. Vertrek nu eerst naar het binnenland. Als ik terugkom in Paramaribo ga ik met een aantal stagiaires in een nieuw appartementencomplex wonen. Splinternieuwe, roze appartementjes in de stad voorzien van alle luxe: eigen badkamer en toilet, airco, tweepersoonsbed, televisie, ligstoelen in de palmentuin (onze hangmatten zijn sinds kort verboden in de zusterflat), computers met internet, gratis airport service, banken op het terras en ontbijt en lunch inbegrepen. Verder een bewaker die ons van 22.00 - 07.00 komt beschermen! En dat voor hetzelfde geld als het verrotte flatje.

Nieuw adres wordt vanaf 10 november: Kwattaweg 67, Paramaribo. Het adres van de zusterflat is ook nog okay, want zal nog wel op de flat komen.

Hoe lang ik nog blijf en wat ik precies ga doen, weet ik nog niet. Vooralsnog heb ik het nog erg naar mijn zin. Misschien ga ik nog reizen in Zuid-Amerika, ga ik chillen op een bounty-eiland, of ik ga gewoon nog een maandje in de zorg werken in Suriname. Zodra ik terugkom uit het binnenland zal ik hierover beslissen.

Bingo!

Roti leren maken!! De moeder van Michel heeft ons kookles gegeven. Annelies, Maartje, Karin en ik zijn roti gaan rollen op haar keukentafel. Wederom ontdekt dat ik geen toptalent ben, maar ach, mijn roti is gewoon iets aparter. En echt veel ingrediënten heb je er niet voor nodig, dus het moet in Nederland toch wel gaan lukken. Nu alleen nog een keuken.
Op het balkon onze trots gegeten onder het genot van een Pina Colada en Hindoestaanse jengel-muziek (kan het echt niet mooi vinden).

Daarna met zijn moeder naar het casino, haar wekelijkse uitstapje, om te bingo-en. Jaahaaa, kan ook weer op mijn CV! Apart publiek! In de meeste casino’s is het meerendeel Chinees, maar hier waren vooral veel grote Creoolse vrouwen in te kleine jurken met kleurrijke hoofddoeken. In de casino’s in Paramaribo kun je je al heel goed vermaken zonder aan het gegok mee te doen. Hele buffets staan voor je klaar en je kunt alles wat je wilt bestellen aan de bar. Gratis. En om het compleet te maken komt er vaak ook nog een fout optreden van een groep Russische dansers.

Kreeg aan het einde van de avond nog de mobiele telefoon van Michels moeder toegestopt, dus ik heb weer een wekker, een polsteller, een horloge en ik kan weer bellen. Was toch wel beetje onthand zonder dat ding.

Brulaap

Als afscheidsweekend met de stagiaires van de zusterflat naar Brownsberg natuurpark gereden. Wederom over de bauxietweg, alleen duurde het nu een stuk langer en passeerden er veel vrachtwagens, dus veel stof moeten happen.



We hadden een huisje gehuurd bovenop de Brownsberg. Hier begint het uitgestrekte Amazonegebied en vind je nog ongerept oerwoud.



De berg is een restant van een halfmaanvormig bauxietplateau en steekt met zijn 500 meter hoogte boven het omliggende oerwoud uit. Hierdoor zijn er prachtige uitzichten over het Brokopondo-stuwmeer en de uitgestrekte groene jungle.
Door de aanleg van een stuwdam voor een electriciteitscentrale in 1964 is het Brokopondo stuwmeer ontstaan. Hierdoor is een groot gedeelte van het Saramacaanse grondgebied onder water gelopen. In totaal zijn er 34 dorpen verdwenen en werden 6000 inwoners verplicht te verhuizen. Na meer dan 40 jaar zijn de kale boomtoppen nog steeds te zien.

Geweldige wandelingen gemaakt naar kreken en mini-watervallen in de jungle. Ontzettend mooie tocht, maar ook enorm zwaar. Op de heenweg sterk dalend en je raadt het al.....op de terugweg sterk stijgend. En in de jungle anderhalf uur de berg op klauteren is echt geen grap. Maarja, je moet door en achteraf geeft het natuurlijk een ontzettende kik (en spierpijn).





De topattractie van Brownsberg is de brulaap. We hebben ze gezien, maar ze blijven hoog in de toppen van de bomen. Ze springen van de ene top in de andere op zoek naar voedsel en onderwijl luid krijsend. Ze maken echt enorm veel lawaai, wat moeilijk te definiëren is. Ik heb nog nooit zo’n geluid gehoord. In het begin dachten we dat het de wind was die loeide, daarna leek het wel een intercitytrein die voorbij raasde. Ik heb het geluid opgenomen met mijn telefoon, maar helaas heb ik die zaterdag tijdens een handige actie in het toilet laten vallen.......dus die doet het voorlopig niet meer.





De volgende ochtend vroeg het bed uit om de zonsopgang te zien boven het Brokopondomeer. Indrukwekkend. Daarna ontbijten wat werd opgeleukt door een stelletje brulapen.



En de volgende dag weer terughobbelen met de bus.

Fa waka? A boeng!

Je zou bijna denken dat ik hier alleen maar vakantie vier, maar ik sta toch echt elke dag rond 6 uur naast mijn houten bed....en ga nog steeds elke ochtend zingend over de afdeling.

Deze week start ik met mijn laatste week in het ziekenhuis en moet eerlijk bekennen dat ik het echt heel jammer vind!! Heb het erg naar mijn zin, voel me thuis op de afdeling, heb leuke collega's, geweldige patiënten en krijg ook steeds meer verantwoordelijkheid. Ben nu zelfs een lokale stagiaire aan het begeleiden. Wel zal ik in Nederland nog heel veel bij moeten leren, want de tijd is te kort geweest en alles gaat hier toch wel heel anders. Maar creatief zal ik zijn en wattenbollen draai ik inmiddels als de beste!

Ik heb de afgelopen weken veel interessante dingen meegemaakt. Maar sommige dingen blijven me echt enorm fascineren en zal ik ook wel nooit helemaal begrijpen. Mijn ogen rollen nog steeds wel eens bijna uit hun kassen en ik kan mijn oren regelmatig niet geloven, maar het heeft ergens ook wel weer zijn charme.

De overdracht in de ochtend is me de afgelopen weken iets duidelijker geworden. Je moet vooral zorgen dat je op tijd binnen bent, een kruk confisqueert en deze snel in het kantoortje zet. Zo kun je de overdracht tenminste horen. Het kamertje van de hoofdzuster is namelijk 2 x 2 meter en probeer daar maar eens 20 Surinaamse zusters in te proppen. Dus het meerendeel van degenen die aanwezig zijn, staat buiten op de gang, vaak te sms'en of te bellen en luisteren niet naar de overdracht. Er wordt veel onnodige informatie verteld en veel belangrijke informatie achterwege gelaten. En halverwege de overdracht komen nog wat zusters bellend en sloffend de afdeling op lopen.....

De bezetting is nog altijd een mysterie voor me! De ene dag sta je met 21 zusters op 26 patiënten, dag erna sta je met 5 zusters op 30 patiënten....zoek de balans.

En het gemak waarmee men hier over dingen heen stapt (soms letterlijk), terwijl men aan de andere kant soms heel heftig kan reageren op zaken....
* Als je met een lege po over de gang loopt, moet je er een doek eroverheen leggen, een podoek. Dat is een strikte order! Maar als de inhoud van de po vervolgens in de gangen ligt, stapt iedereen daar gewoon overheen totdat de poetsploeg komt (wat uren kan duren).
* Daarnaast moet je bedden afsoppen, soms 30 bedden, met hetzelfde water en hetzelfde doekje.....om vervolgens dezelfde vieze lakens er weer op te leggen.
* Vier tot vijf keer per dag worden de vitale functies (bloeddruk, temp, pols) van alle patiënten gemeten (of er nu een indicatie is of niet). De reden hiervoor is dat het anders lastig is om na te denken wie wel moet en wie niet.
* Ze hebben hier een aantal AD(anti-decubitus)-matrassen in het ziekenhuis. Ideaal zou je zeggen, ware het niet dat deze met de verkeerde kant boven liggen! Omdat dat makkelijker sopt!

Daarnaast gebeuren er nog steeds heftige dingen. Vorige week was er een meisje van 13 jaar opgenomen op mijn afdeling (rest van ziekenhuis had geen plaats). Ze kwam uit het binnenland en was erg ziek. Ze had veel bloed verloren. Ze hadden nog bloed besteld voor de transfusie, maar dat gaat hier niet al te snel dus uiteindelijk is ze diezelfde nacht nog overleden. ’s Morgens kwam ik weer op de afdeling en hoorde dat ze overleden was. Ze lag in een aparte kamer ingewikkeld in een laken. Bij de opname waren ze vergeten contactgegevens van haar familie op te schrijven, dus die konden ze niet bereiken. Haar familie wist van niets en kwam tijdens het bezoekuur binnen lopen........toen was het paniek. Schreeuwend en gillend renden ze over de gangen.
Pas was ook een van mijn patiënten, een jongen van 30 jaar, overleden aan AIDS. Zijn vrouw had niet tegen de rest van de familie gezegd dat hij AIDS had (is hier echt een taboe, en wordt in het dossier ook anders omschreven), dus voor de familie die op bezoek kwam, was hij ineens overleden, door toedoen van de arts. Toen was het echt crisis in het ziekenhuis. Krijsend trokken ze door de gangen, artsen werden aangevallen, ze vlogen de ok op............

Er komen hier namelijk niet altijd een paar mensen op bezoek, maar vaak komen ze met hele families. Een man of 30 is dan niet bijzonder. Tijdens een bezoekuur worden ook hele rituelen uitgevoerd, liederen gezongen, gebeden.

Maar al met al echt een GEWELDIGE stage!! Zal het zeker gaan missen, maar denk dat ik in het binnenland ook nog wel het een en ander mee zal gaan maken. En daar kijk ik ook echt enorm naar uit!

100 kilo

Pepernoten etend in een internetcafé, luisterend naar radio 538.........Even heel luxe. Maar die luxe gaan we snel inruilen, want heb vandaag de details van de Medische Zending doorgekregen.


Over twee weken vliegen Hilke en ik naar Stoelmanseiland, een eiland in de Marowijne-rivier in het oosten van Suriname (foto's zijn van mijn eerdere vlucht). Op Stoelmanseiland gaan we op de medische post werken. Het is een soort polikliniek voor de regio waar één verpleegkundige werkt. De verpleegkundigen van de Medische Zending hebben meer bevoegdheden dan een gewone verpleegkundige, aangezien er een tekort is aan artsen. Bij ernstige zaken kan er radiocontact worden gemaakt met een arts die dan op afstand de verpleegkundige ondersteunt dan wel instrueert. Bij zeer ernstige gevallen moet de patiënt naar Paramaribo worden gevlogen. Een detail: ze vliegen alleen als het licht is, dus na 6 uur ’s avonds moet je niets ernstigs meer krijgen.

Als we geluk hebben, kunnen we bij de verpleegkundige thuis slapen, maar kans is groot dat we in een hangmat ergens in het dorp eindigen. Eten moeten we zelf meenemen (voor 2 weken), want er is geen winkel en de mensen daar hebben zelf ook niet zoveel te eten. Dat worden noodles, noodles, noodles................... Onszelf meegerekend mogen we ieder 100 kilo meenemen, moet lukken dacht ik zo. Samen met je rugzak op de weegschaal dus! Ik zal in ieder geval een Parbo-biertje meenemen, oma, om op je verjaardag te proosten! Water hoeven we alvast niet mee te nemen, want ze vangen regenwater op in grote tonnen en dat water kun je dan weer koken om te drinken.
We blijven hier een week en vliegen vervolgens door naar Kajana, een dorpje dieper in het oerwoud. We hebben een prive-vliegtuigje gecharterd (toch wel luxe, alhoewel....een 4-persoons oude Cessna), een andere manier is er niet vanuit Stoelmanseiland. Een van ons mag dan naast de piloot zitten en we hebben gehoord dat je dan zelf ook een stukje mag vliegen......

In Kajana werkt die Nederlandse leraar die ik op de vorige tour heb leren kennen. Het schooljaar is hier inmiddels ook weer begonnen, dus hoop ook daar even mee te kunnen kijken. Vanuit Kajana willen we in een aantal dagen met de boot en truck terugreizen naar Paramaribo. Hopelijk lukt het, want dan zien we ook weer meer van het binnenland. Maar het ligt er natuurlijk maar net aan of er een boot beschikbaar is.....

Hindoestaanse bruiloft

Dit weekend waren we uitgenodigd voor een Hindoestaanse bruiloft! Vreemd genoeg niet door de bruid of bruidegom zelf, maar door de moeder van Michel (taxi). We hadden haar pas ontmoet en blijkbaar hadden we een verpletterende indruk gemaakt, want we mochten mee naar de bruiloft van haar buurjongen. Moet erbij zeggen dat er sowieso veel mensen worden uitgenodigd voor de bruiloft, een paar meer maakt eigenlijk ook niet meer uit. Het feest duurt in principe 3 dagen, dus daar komt echt wat bij kijken.

Het was in ieder geval een bijzondere belevenis! Eerst naar het huis van de bruidegom.... Bij binnenkomst kregen we gelijk een bord met hapjes in onze handen gedrukt. Terwijl we de kikkererwten nog aan het oppeuzelen waren, werden we gehaald voor het diner. We schoven naast elkaar aan lange tafels waar de roti werd uitgedeeld.
Allereerst kwam er iemand langs met een schaal met water, waarin je omstebeurt je handen moest wassen (roti eet je namelijk zonder bestek). Daarna kwam men langs met het eten....Een aparte opdiening. Allemaal mannen met zinken emmers kwamen vanuit de keuken. In elke emmer zat een deel van het gerecht. De een liep langs met de emmer kouseband, de ander met de emmer curry-aardappels etc. Vanuit de emmers werd met een pollepel eten op je bord gegoten.
Roti is overigens echt enorm lekker! Binnenkort ga ik het leren maken, dus bij deze is iedereen een keer uitgenodigd!

Ondertussen werden de bruidegom en de bruidsjongen aangekleed onder luid tromgeroffel. Ze zaten in het midden van de oprit op een kleed waarop allerlei offers stonden. Iedereen stond eromheen, terwijl allerlei rituelen werden uitgevoerd.

Uiteindelijk was de bruidegom volledig aangekleed, compleet met enorme kroon, en kon hij naar het huis van de bruid. Beetje jammer dat de kroon niet in de auto paste, dus die moest helaas weer af en in de kofferbak.

Bij het huis van de bruid zat iedereen weer op stoelen op de oprit. De bruid en bruidegom stonden in een soort tempeltje in het midden van de ruimte. De ceremonie zelf duurde drie uur en aangezien alleen de directe familieleden er dan bij zijn, startte de rest de tweede roti-ronde.

Het was echt een groots gebeuren. Veel mensen met mooie Indiase gewaden en vooral veel heerlijk eten. De vrouwen zaten binnen op de oprit op plastic stoelen, de mannen stonden op straat te socializen. Er stonden op straat nog allerlei kraampjes zoals een Javaan (met een Konmar-pet op) met nasi en bami (mocht je nog honger hebben) en een karretje met schaafijs (typisch Surinaams: geschaafd ijs met stroop) en een koelbox met Oranjeboombier blikjes!

Met z'n allen swingend en zingend in de bus van Michel (we integeren snel) zijn we richting het centrum gereden, om de avond af te sluiten in de Starzz. Moet zeggen dat ik het wel heel erg vind dat het een van mijn laatste weekenden in Paramaribo was. Komende weekenden zit ik namelijk vooral in het binnenland.

Hammam

Soms moet je jezelf een beetje verwennen............dus naar de Turkse Hammam geweest hier in Paramaribo. Wat die in Paramaribo doet? Geen idee! De manager is een Indiër die bij de Rotterdamse politie heeft gewerkt (moet niet gekker worden).

Met een aantal meiden van de zusterflat een avondje daar doorgebracht. Stoombad, scrub, massage, zwemmen................echt wel even heel erg lekker! En enorm genoten van een warme douche!! Ondanks de temperatuur hier, vind ik een koude douche echt niet grappig. Elke dag is het weer een strijd om onder de koude straal te gaan staan.....Eerst 1 voet....even wennen. Dan toch maar de andere........brrrr. Dan 1 arm........Nee, toch maar niet douchen nu. Oh ja, het moet toch. Okay, dan toch ook maar die andere arm.....pffff. Snel inzepen dan maar, want dan moet ik wel. Sta je daar ingezeept en wel...........hoppa, er onderdoor hollen en snel afdrogen. Ramp!

Stage zit er over 2 weken op! Toch wel gek idee, want dan heb ik mijn studie eigenlijk afgesloten. In Nederland hoef ik dan verder niets meer te doen.....alhoewel, genoeg andere dingen te doen helaas.

Jodensavanne

Zaterdag dagtocht gemaakt naar de Jodensavanne. Michel had een busje kunnen regelen, met 4-wheel drive, om de wegen hier te kunnen trotseren. Eerst over de Surinaamse highway, daarna over een bauxiet weg. Mochten we de highway al bumpy vinden........de bauxietweg was echt een kermisattractie.

Je werd volledig heen en weer geschud. En echt een enorme stofzooi! Alles, maar dan ook alles, in de buurt is rood. Maar wel een erg mooie route, zo door de natuur. Onderweg nog een enorme vogelspin gezien die over de weg liep. Ze zijn zo groot dat je ze vanuit de auto al kunt spotten.
Ook reden we langs ananasvelden. Ze zaten er al aan te komen, maar het echte ananasseizoen begint blijkbaar pas in december....helaas.

Halverwege de trip moesten we de Surinamerivier oversteken. Oorspronkelijk was er een brug, maar die is inmiddels vernield door drugssmokkelaars. Door de brug te vernielen kunnen ze voorkomen dat de politie hen kan achtervolgen bij een van de droppings.

Dus dan maar met de veerboot over. Een klein stukje varen, maar de bootsman had wat moeite met manoeuvreren, dus onderweg werden wat palen geraakt die in het water stonden. Gelukkig stonden we stevig volgepakt op de boot.

Aan het einde van de middag bij de Jodensavanne aangekomen. Een voormalige Joodse nederzetting aan de oever van de Surinamerivier. Dit plaatsje dankt haar naam aan de Joden die zich rond 1650 op de zandgrond vestigden. De restanten van de synagoge en de graven zijn nog zichtbaar in het oerwoud.

Michel vertelde nog wat verhalen over de piranha’s in de Surinamerivier. Ze schijnen toch wel mensen opgegeten te hebben.....SLIK. Je moet niet met bloedende wonden het water in (dat wisten we), maar ook niet met eten..........zaten we paar weken geleden lekker aan de bami met kip in de rivier te genieten van de zonsondergang.

’s Middags nog langs een dorpje in de buurt van de Jodensavanne gereden. Redi Doti (rode aarde). Een Indianendorpje met een echt dorpshoofd.........helaas was hij niet aanwezig, want ik had me er al een hele voorstelling van gemaakt.

Gaan zwemmen bij een kreekje in de buurt, Blaka Watra (zwart kreekwater). Even afkoelen! Want is hier toch wel 37 graden! Er waren veel Surinamers die echt een dagje kwamen relaxen. Erg gezellige mensen, met koelboxen vol eten en drinken. Compleet met barbeques en woktoestellen werd er vanalles bereid. Ook wij kregen vanalles aangeboden...........kip met patat, gewokte kikkererwten met knoflook..... Superlekker!

Eenmaal thuis in Paramaribo, vies en rood, bleek de electra uitgevallen te zijn.... ook handig. Koelkast ontdooid, geen licht en dus ook geen eten (aangezien de restaurants en winkels dan ook dicht gaan). Maar douchen met een waxinelichtje heeft dan ook wel weer wat.
De electra valt hier vaker uit. Dan is de hele stad donker, afgezien van een paar afdelingen in het ziekenhuis natuurlijk. Meestal is het na een paar uur wel weer verholpen. Het water valt nog vaker uit. Vaak in de middag, als je net uit je werk komt. Uiteraard lastig voor ons, maar helemaal voor het ziekenhuis. Meestal wordt er net vantevoren gebeld en kunnen we in het ziekenhuis snel allerlei kannen en flessen vullen.

Erwtensoep

Een foto van de inmiddels befaamde zusterflat! Is een prima flatje, wel beetje klein en rot. Ik slaap op de eerste verdieping, ergens halverwege de gang (bij de blauwe hangmat).

Aangezien ik vele verzoeken heb gehad om niet alleen over die hangmat te praten, maar hem ook eens te tonen, liefst met mij erin.......bij deze.

We kunnen niet koken, dus we moeten verplicht uit eten. Soms eet ik 's middags in het ziekenhuis, als ze een maaltijd over hebben op de afdeling. De overgebleven maaltijden worden verzameld en verdeeld onder de zusters. Omdat ze weten dat ik van groenten houd, roepen ze me dan meteen voor dat deel van de maaltijd.
In de buurt van het ziekenhuis zitten wat tentjes waar je goede nasi, bami of roti kunt halen. En soms gaan we de stad in, daar kennen we inmiddels ook wel wat goede restaurants. Vorige week erwtensoep (een specialiteit hier!) gegeten. Toch bijzonder bij deze tropische temperaturen.

In de supermarkten kun je ongelooflijk veel Nederlandse producten krijgen. Er zijn veel producten van Euroshopper, maar ook de merken zoals Roosvicee, Knorr, Honig, De Ruyter, Venz........het hele Nederlandse assortiment. Vandaag heb ik Appelsientje Rode Vruchten gekocht! Helemaal blij, want dat was mijn nieuwe verslaving in Nederland.

Witte sokken

Wat foto's van de binnenkant van het ziekenhuis. Toch ook erg interessant. Je zou de sfeer eigenlijk zelf moeten proeven, en de aparte geur ruiken, maar dat gaat zo moeilijk natuurlijk.

Op de balkons worden de voorraden (rolstoelen, kussens, bedden) bewaard. De rolstoelen stammen echt nog uit de beginjaren van het ziekenhuis en zijn echt niet vooruit te branden. Er zitten geen remmen op, dus je moet uitkijken hoe je de patiënt neer zet. Ook zijn de wieltjes helemaal dol gedraaid. Soms erg zielig voor de patiënt als hij verplicht de hele dag in zo'n rolstoel moet zitten. Maar een van de stagiaires hier heeft geregeld dat er rolstoelen uit Nederland worden gedoneerd aan het ziekenhuis!

Steriele gazen............ Van grote rollen gazen worden allerlei gaasjes op maat geknipt. Soms moeten de gaasjes nog gevuld worden met watten, ook dit gaat handmatig. Als steriele gazen nodig zijn, worden ze in deze metalen dozen naar de OK gebracht.
Echt steriel en schoon gaat echt niet lukken. Maar soms is het wel erg ver te zoeken. Zo worden alle bedden op de afdeling dagelijks afgesopt met hetzelfde doekje (een stuk badlaken). Dit doekje is al langer op de afdeling dan ik en nog nooit in de was geweest. Ze spoelen het na gebruik uit, hangen het te drogen op het balkon en de volgende dag mag hij gewoon weer in de emmer. Verstand op nul en gewoon meedoen dus.

Een leus in de spoelkeuken. Spreekt voor zich..........je wilt hier geen klysma krijgen. Details zijn persoonlijk op te vragen.

De behandelkamer waar de medicatie staat en wordt uitgedeeld. En waar de vermoeide zusters een dutje kunnen doen.
Op de verloskamer houden ze een Stadhuisboek bij. Als een ongetrouwde vrouw een kind krijgt, wordt het kind door de zuster op het stadhuis aangegeven. Aangezien de namen wel correct dienen te zijn, moeten ze door de moeder op een papiertje worden ingeleverd. Dit papiertje varieert van een blaadje dat uit een agenda is gescheurd, tot een pakje sigaretten waar wat op is gekrast. Deze papiertjes worden dan in het speciale Stadhuisboek geplakt bij de gegevens van de bevalling. Vaak is de beslissing over de namen nog niet echt gevallen. Dan wordt er weer een naam doorgekrast en veranderd....

In het ziekenhuis worden vrouwen en mannen gescheiden verpleegd. Op zich ook wel wat voor te zeggen aangezien je vrijwel geen privacy hebt op de zalen. Niet elk bed heeft bedgordijnen en als ze er wel hangen, zitten er gaten in en zijn ze vaak te kort. Je hebt hier ook nog de klassenafdelingen waarbij de hogere klassen airco, een koelkast en televisie kunnen krijgen op een eenpersoonskamer.

Je eigen rang wordt aangeduid met de kleur sokken die je draagt. Als je gediplomeerd bent, draag je bruine sokken en als je nog stagiaire bent, draag je witte sokken (pantykousjes eigenlijk). Deze dienen dan opgetrokken te zijn tot aan de knieën. Gelukkig heb ik een lange broek aan.

Ziekenhuis

Het uitzicht vanuit het ziekenhuis. De parkeerplaatsen zijn voor de artsen. De zusters en ander personeel komt vooral met de bus. Ik werk op de eerste afdeling, meest links in beeld, Mannen Interne. Het bevalt me erg goed. Veel verschillende ziektebeelden en verpleegkundige handelingen en ook het contact met de patiënten vind ik erg leuk. Ze zijn heel open en heel dankbaar voor alles wat je voor ze doet.
Als ik het terrein van het ziekenhuis af loop (op vrije dagen of 's avonds), kom ik altijd langs de balkons. Veel patiënten van mijn afdeling zitten over het algemeen de hele dag op het balkon, dus daar maak ik dan altijd even een praatje mee. De poli op de begane grond. Altijd wel een aparte sfeer. Het is druk met mensen van buitenaf en patiënten uit het ziekenhuis die er met bedden, infusen en rolstoelen heen worden gereden. Het is grotendeels in de openlucht en de straathonden lopen er gezellig tussendoor.
Via deze gang lopen we elke dag van de zusterflat naar het ziekenhuis. Er zit hier ook een kleine kantine die erg goed is! Het plafond is een goede afspiegeling van de muren in mijn kamer.
Het afvalhok op het terrein van het ziekenhuis - ook wel bekend als het Vuilhokje.
De ambulance van het ziekenhuis waarmee ik regelmatig patiënten ga wegbrengen of ophalen. Je moet de patiënt er zelf intillen, omdat de wieltjes van de brancard niet zo goed meer zijn. Mij lukt dat meestal niet met de chauffeur, dus moet ik altijd voorbijgangers aanklampen of ze even willen helpen tillen. Maar niemand zal ook ooit 'nee' zeggen, dat heeft wel weer wat!

Frederiksdorp

Dit weekend fietstocht gemaakt langs de Commewijne rivier. Aan deze rivier liggen allerlei oude plantages. Wederom geweldig! Eerst in Paramaribo op zoek gegaan naar een goede fiets. Dat is uiteindelijk gelukt......uitgerust met een echte Gazelle kon de tocht beginnen.

Vanuit de haven zijn we per boot naar het vertrekpunt gebracht. Aan de overkant van de rivier was het echt heel anders dan Paramaribo. Stuk rustiger, overal fruitkraampjes en mensen die vriendelijk zwaaiden. Ook riepen ze vaak 'Hey, lekker wandelen?' We keken elkaar wel vreemd aan, want we zaten toch echt op een fiets, maar 'wandelen' betekent hier blijkbaar 'voortbewegen'.


We fietsten steeds langs de rivier, over zowel asfaltwegen als hobbelige zandpaden. De zon scheen fel, dus wederom verbrand (zie foto). Je moest ook niet te lang naast je fiets staan, want dan kon je echt niet meer op het hete zadel zitten.












Bij een van de plantages, Frederiksdorp, hebben we overnacht. Echt een oase! Allemaal palmbomen en andere exotische planten. Veel soorten insecten, hagedissen en ook de 40.000 padden waren weer van de partij.
De volgende dag ook nog langs allerlei plantages gefietst en toen met de boot weer terug naar Paramaribo. Nog spannende verhalen gehoord over DE dropzone van cocaïne vanuit Colombia, waar we langs kwamen, en over een vreemde bootsman die we tegen waren gekomen en die een moordenaar bleek te zijn. Ach........dat houdt de moed erin.

Markt

Zondag naar de markt geweest in Paramaribo. Aangezien we elke zondagochtend wakker worden gegospeld, zijn we op tijd eruit om wat fruit en groenten in te kunnen slaan. We werden hartelijk ontvangen en mochten overal proeven, want veel fruitsoorten kenden we helemaal niet. Sommige dingen waren echt enorm lekker, maar soms was het ook lastig om uit beleefdheid het vieze goedje toch maar door te slikken.
















Met taxi 'Michel' terug gereden. Hij is een van onze vaste taxi-chauffeurs in Paramaribo. Taxi's zijn hier vrij goedkoop, aangezien de Surinamers er ook erg veel gebruik van maken. Je bent dan net zoveel kwijt als met de bus en vaak is het toch wel handiger.
Aangezien men hier links rijdt, zou je verwachten dat alle auto's hun stuur rechts hebben zitten. Maar dat wisselt hier nogal. Dus het maakt het allemaal nog verwarrender.