Fa waka? A boeng!

Je zou bijna denken dat ik hier alleen maar vakantie vier, maar ik sta toch echt elke dag rond 6 uur naast mijn houten bed....en ga nog steeds elke ochtend zingend over de afdeling.

Deze week start ik met mijn laatste week in het ziekenhuis en moet eerlijk bekennen dat ik het echt heel jammer vind!! Heb het erg naar mijn zin, voel me thuis op de afdeling, heb leuke collega's, geweldige patiënten en krijg ook steeds meer verantwoordelijkheid. Ben nu zelfs een lokale stagiaire aan het begeleiden. Wel zal ik in Nederland nog heel veel bij moeten leren, want de tijd is te kort geweest en alles gaat hier toch wel heel anders. Maar creatief zal ik zijn en wattenbollen draai ik inmiddels als de beste!

Ik heb de afgelopen weken veel interessante dingen meegemaakt. Maar sommige dingen blijven me echt enorm fascineren en zal ik ook wel nooit helemaal begrijpen. Mijn ogen rollen nog steeds wel eens bijna uit hun kassen en ik kan mijn oren regelmatig niet geloven, maar het heeft ergens ook wel weer zijn charme.

De overdracht in de ochtend is me de afgelopen weken iets duidelijker geworden. Je moet vooral zorgen dat je op tijd binnen bent, een kruk confisqueert en deze snel in het kantoortje zet. Zo kun je de overdracht tenminste horen. Het kamertje van de hoofdzuster is namelijk 2 x 2 meter en probeer daar maar eens 20 Surinaamse zusters in te proppen. Dus het meerendeel van degenen die aanwezig zijn, staat buiten op de gang, vaak te sms'en of te bellen en luisteren niet naar de overdracht. Er wordt veel onnodige informatie verteld en veel belangrijke informatie achterwege gelaten. En halverwege de overdracht komen nog wat zusters bellend en sloffend de afdeling op lopen.....

De bezetting is nog altijd een mysterie voor me! De ene dag sta je met 21 zusters op 26 patiënten, dag erna sta je met 5 zusters op 30 patiënten....zoek de balans.

En het gemak waarmee men hier over dingen heen stapt (soms letterlijk), terwijl men aan de andere kant soms heel heftig kan reageren op zaken....
* Als je met een lege po over de gang loopt, moet je er een doek eroverheen leggen, een podoek. Dat is een strikte order! Maar als de inhoud van de po vervolgens in de gangen ligt, stapt iedereen daar gewoon overheen totdat de poetsploeg komt (wat uren kan duren).
* Daarnaast moet je bedden afsoppen, soms 30 bedden, met hetzelfde water en hetzelfde doekje.....om vervolgens dezelfde vieze lakens er weer op te leggen.
* Vier tot vijf keer per dag worden de vitale functies (bloeddruk, temp, pols) van alle patiënten gemeten (of er nu een indicatie is of niet). De reden hiervoor is dat het anders lastig is om na te denken wie wel moet en wie niet.
* Ze hebben hier een aantal AD(anti-decubitus)-matrassen in het ziekenhuis. Ideaal zou je zeggen, ware het niet dat deze met de verkeerde kant boven liggen! Omdat dat makkelijker sopt!

Daarnaast gebeuren er nog steeds heftige dingen. Vorige week was er een meisje van 13 jaar opgenomen op mijn afdeling (rest van ziekenhuis had geen plaats). Ze kwam uit het binnenland en was erg ziek. Ze had veel bloed verloren. Ze hadden nog bloed besteld voor de transfusie, maar dat gaat hier niet al te snel dus uiteindelijk is ze diezelfde nacht nog overleden. ’s Morgens kwam ik weer op de afdeling en hoorde dat ze overleden was. Ze lag in een aparte kamer ingewikkeld in een laken. Bij de opname waren ze vergeten contactgegevens van haar familie op te schrijven, dus die konden ze niet bereiken. Haar familie wist van niets en kwam tijdens het bezoekuur binnen lopen........toen was het paniek. Schreeuwend en gillend renden ze over de gangen.
Pas was ook een van mijn patiënten, een jongen van 30 jaar, overleden aan AIDS. Zijn vrouw had niet tegen de rest van de familie gezegd dat hij AIDS had (is hier echt een taboe, en wordt in het dossier ook anders omschreven), dus voor de familie die op bezoek kwam, was hij ineens overleden, door toedoen van de arts. Toen was het echt crisis in het ziekenhuis. Krijsend trokken ze door de gangen, artsen werden aangevallen, ze vlogen de ok op............

Er komen hier namelijk niet altijd een paar mensen op bezoek, maar vaak komen ze met hele families. Een man of 30 is dan niet bijzonder. Tijdens een bezoekuur worden ook hele rituelen uitgevoerd, liederen gezongen, gebeden.

Maar al met al echt een GEWELDIGE stage!! Zal het zeker gaan missen, maar denk dat ik in het binnenland ook nog wel het een en ander mee zal gaan maken. En daar kijk ik ook echt enorm naar uit!