Sranang, mi e mis ju

De laatste dagen in Suriname gingen uiteraard veel te snel voorbij. Waar je eerst nog maanden hebt om alles te doen, worden het op een gegeven moment weken, dagen en daarna zelfs uren.



En nu is het dan voorbij! Er is nog genoeg over Suriname te schrijven. Ik zou nog tig verhalen kunnen typen, maar de tijd zit erop en het is misschien ook tijd om dingen af te sluiten. Ik heb een toptijd gehad, kijk terug op een heel bijzonder half jaar........mooie momenten maar ook minder mooie momenten. Maar het gevoel dat je echt leeft staat voorop!



Terug in het koude en grauwe Nederland. Uiteraard leuk om iedereen weer te zien, maar toch ben ik voor mijn gevoel nog niet helemaal terug.
Het afscheid was moeilijk....van de meiden en de mannen, het appartement, het weer, het zwembad, de roti, Pombeest, de stapavonden........... Maar om te spreken met de magische woorden van Bob: 'Don't worry about a thing. Cause every little thing is gonna be all right!' En daar gaan we maar vanuit.

De 100% controle op Schiphol duurde wel even. Vanuit Schiphol snel naar huis en door naar mijn diploma-uitreiking. Kwam precies op het juiste moment binnen hollen en kon meteen 'de belofte' afleggen en mijn diploma in ontvangst nemen! I did it!!

Nu zit ik hier in de koude serre aan de pc, een donkergrijze lucht trekt over me heen. Ik probeer nog een beetje Suriname binnen te halen door het opzetten van mijn favoriete cd vol met de laatste hits uit Suriname. Top! Maar het klinkt toch anders met 2 koltruien aan en de verwarming vol open.....dan in een open bus waar je tevergeefs uit het raam probeert te hangen om nog wat af te kunnen koelen.

Bedankt iedereen voor alles! Ik zal jullie allemaal ontzettend gaan missen! Het waren geweldige maanden. Meiden van Kwattaweg....dat hebben we toch mooi gesjeft met z'n 4-en! En uiteraard ook superherinneringen aan de tijd in de zusterflat! Annelies, Annette, Bas, Clifton, Hilke, Jan, John, Karin, Kwami, Maart, Mario, Marlon, Marlon Chinees, Michel, Murghel, Niek, Pieter, Raf, Roland.......Jullie hebben allemaal veel voor me betekend in mijn Suriname-tijd. THANX!
En iedereen die mijn site heeft gelezen, comments, mails en post heeft gestuurd, ook bedankt! Vond het super om te horen dat jullie genoten van mijn verhalen.



Nu volgt een tijd van het zoeken naar een baan en woonruimte, maar belangrijker nog....wordt het Nederland en zo ja, waar in Nederland, of vertrek ik toch weer naar het buitenland? Zoals een goede vriend zei: "Waar een wil is, is een weg. En waar geen weg is, daar is Suuz!"

White beach

Heb de laatste dag in Suriname met Murghel een auto gehuurd en we zijn naar White Beach gereden. Heerlijk om weer eens te rijden en helemaal top om nog even op een strandje in de zon te liggen....tis nu een kwestie van de laatste uren in het zonnetje. Aangezien men aan de linkerkant rijdt en het stuur van deze geïmporteerde auto toevallig ook links zat, had ik wel mijn bijrijder nodig om te kunnen kijken wanneer ik kon inhalen als ik achter een truck reed.



Op White Beach hebben ze een afrastering in het water gemaakt om het 'strandgedeelte' piranha-vrij te houden. Tja, en waar heb ik al die maanden zonder afrastering gezwommen? We waren vrijwel de enigen daar, relaxter kan haast niet.

Laatste avond naar Millennium gegaan, een disco die vanaf 2 uur pas levendig wordt, en dat op een woensdagavond. Genoten van de laatste klanken van de Surinaamse hits, de laatste Parbo en de laatste danspassen....au!

Peperpot

Onder leiding van Murghel zijn Hilke, Kwami en ik naar Peperpot gefietst, een voormalige plantage in het district Commewijne. Je fietst voornamelijk over zandpaden en aangezien het de laatste tijd regelmatig heeft geregend, zijn het vooral modderpaden. Ook vandaag regende het, dus we kwamen onder de modder thuis met zo mogelijk nóg meer muggenbulten.



Peperpot is een van de laatste plantages die nog in een deels oorspronkelijke staat te bezichtigen zijn. De ruim 1600 ha. land werd bewerkt door Javaanse contractarbeiders. In 1998 zijn alle werkzaamheden gestaakt wegens onvoldoende rendement.



Op de plantage is nog een koffie- en cacao-aanplant en vindt men nog de directeurswoning, een oude loods en fabriek met diverse oude werktuigen om koffie en cacao te bewerken.



Vervolgens zijn we door de plantage zelf gaan fietsen, door het groen waar we nog cacao hebben geproeft en apen hebben gezien.



's Avonds terug met de boot. Tijdens het wachten op de boot nog dolfijnen in de Surinamerivier gezien in de gloed van de ondergaande zon.

Een superdag, al was de afloop anders dan gepland. Geen groots feest maar afgepeigerd in mijn bed op de laatste zaterdagavond en gedroomd van de beloofde ratelslangen die ik helaas niet heb gezien tijdens de tour.

Fietsende zwerver

Terug in Suriname en begonnen aan mijn laatste week hier.
Het is een beetje karig in ons ooit zo luxe appartementje in Parbo. Terwijl ik in Brazilie was is er geroofd. De fietsen, de apparatuur in de keuken, kleding van de waslijn en alle chocolade-producten in huis, zoals hagelslag en de gekoesterde chocolade pepernoten van Hilke. De laatste in hun soort in Paramaribo.

Ook zijn de extra's er niet meer. Geen ontbijt, geen fruit, geen kranten. De huisbaas nooit meer gezien. Bijkomend voordeel..........dan kost het ook niets.
Deze week hebben we al de hele week geen water. De pomp schijnt kapot te zijn. Uit gewoonte draai ik 20 keer per dag de kraan open, dan merk je pas hoe vaak en hoeveel water je wel niet gebruikt. Goed voor de bewustwording, maar wel enorm lastig. Soms is er ineens weer water en dan moet je snel onder de douche springen. Maar het is vaak ook een kwestie van jezelf wassen met flessen water. Of even naar het zwembad of de sportschool.

Twee van de drie fietsen zijn inmiddels teruggevonden. Ze zijn onder de kont van een zwerver uit getrokken. Helaas zitten er geen trappers meer op, zit het stuur er dwars op en hangt het mandje er half aan, maar we kunnen erop vooruit komen.

Nu nog genieten van de laatste dagen hier en het hopelijk afsluiten met een goed gevoel!

Wazige snorkel

De zon is uiteindelijk gearriveerd op Tobago! Een warm welkom. En daar wordt het eiland inderdaad een stuk leuker en mooier van. De stranden kleuren wit en de zee blauwgroen, de barretjes zitten vol, de boten varen volop. Meteen een snorkeltocht geboekt. De zee was nog wat ruig. In principe goed voor de conditie, maar daardoor was het af en toe nog wel wat troebel. Maar toch de nodige vissen en koraal kunnen zien.



Hilke en ik hebben nog een dag een puppy gehad. We liepen door het dorp en zagen mensen een puppy in de berm gooien. Hij was nog erg klein en heel angstig. We keken elkaar aan en hebben het beest opgepakt en hem meegesmokkeld naar de hotelkamer. Daar hebben we een mand gemaakt van een doos en een oud laken. Hij lag ineengedoken en kneep zijn ogen dicht bij elke aanraking. We hebben hem even laten rusten en zijn daarna met hem naar het strand gegaan om een nieuwe baas te zoeken. Zo grappig, om dat kleine beestje achter je aan te zien hobbelen. Iedereen reageerde natuurlijk op hem, maar helaas geen nieuwe baas. 's Avonds maar toegewijd naar de lokale afhaaltent gegaan en samen met het puppy op de hotelkamer gegeten.



Na een halve kip lag het beest knock-out in zijn mand en zijn wij naar een feest gegaan, Sunday school. Elke zondag is het groot feest in een bepaald dorp. Een steelband, bestaande uit bejaarde mannen, speelt op ijzeren tonnen en iedereen danst er om heen. We waren met Jay, een man die we tijdens het liften hadden leren kennen. Op Tobago is liften een normale manier van transport. Zo worden de auto's goed benut en kun je makkelijk van de ene plek naar de andere reizen voor zeer weinig geld.
Het was een gezellig feest, daarna naar huis en daar stond een compleet ander puppy op ons te wachten! Hij was uit de doos gekropen en stond druk kwispelend, springend en blaffend bij de deur te wachten. Bij binnenkomst ging hij meteen met onze slippers aan de haal en 's nachts ben ik nog een paar keer uit bed gekropen om het dribbelende beestje weer terug in zijn doos te zetten. Klein momentje van spijt.

De volgende ochtend belde Jay met het goede nieuws dat hij iemand had gevonden die een pup wilde. Met gemengde gevoelens hebben we de pup daar persoonlijk afgezet.

Rest van de dagen veel met Jay opgetrokken. Op de dag van vertrek heeft hij ons naar het vliegveld gebracht. We hebben ingecheckt waarna hij ons weer terug naar het strand heeft gereden voor de laatste zonsondergang op Tobago onder het genot van een biertje. Echt vakantiegevoel!



Een iets te strakke planning, want na het laatste slokje keken we op de klok en zagen dat onze vlucht al binnen 10 minuten zou vertrekken. Oeps. Gelukkig maken we ons allebei niet zo druk, maar toch als een dolle terug naar het vliegveld, ingestapt en wederom is het gelukt om in een vlucht van 20 minuten in slaap te vallen.

Zonloos T&T

Momenteel zit ik op een prachtig bounty-eiland in de Caribbean..........maar zonder de zon. Vanuit Paramaribo naar Trinidad gevlogen en de landing baarde al zorgen. Het vliegtuig kon niet landen door de zware regenval. We waren al in duikvlucht, maar vlak boven de grond werd direct weer opgetrokken. Het was onmogelijk. En zo cirkelden we weer boven het eiland. Er werd een tweede poging ondernomen, mocht dat niet lukken, zouden we doorvliegen naar Curacao. Maar de tweede poging lukte en zo stonden we op het vliegveld in de stromende regen.
Op Trinidad een vlucht geregeld naar Tobago. Een vlucht van 20 minuten in een klein propellorvliegtuig. In Tobago regende het zowaar nog harder. Sprintje getrokken van het vliegtuig naar de terminal, een afstand van 20 meter, en toch nog doorweekt zijn. Indrukwekkend.
Enige tijd met een taxi rondgetourd over het eiland om op zoek te gaan naar een betaalbaar en schoon hotel. Een unieke combinatie bleek, want het was onvindbaar. De keuze tussen een duurder hotel MET zwembad of een goedkoop hotel MET vlooienbed was snel gemaakt.



Tobago is een mooi groen, heuvelachtig eiland met veel witte stranden. Volgens Jacques Cousteau is het rif, Buccoo Reef, het mooiste op aarde. Dat willen we uiteraard graag zien, maar het weer laat het nu niet toe te gaan snorkelen. Hopelijk morgen. We blijven positief en denken steeds weer ergens een stukje blauw aan de hemel te zien verschijnen. Wat helaas vaak wordt afgestraft met een enorme hoosbui.



Gisteren een auto gehuurd en een dag over het eiland gereden. Na de eerste stop bleek de auto niet meer te starten. Een losse verbinding onder de motorkap. Toevallig kwamen we erachter dat als de een de achterklep dichtgooit en een ander tijdens de klap de sleutel omdraait, de motor toch startte. Kwestie van veel fantasie en goede timing, maar het werkte.

Maartje is vanmorgen weer terug gegaan naar Parbo, Hilke en ik zullen morgen ook de tocht terug proberen te maken. De weersvoorspelling voor de komende dagen is bar slecht. Het is hier prima, maar ik heb wel geleerd dat er naast een bikini nog een ander essentieel ingrediënt is om je op een eiland te vermaken..........ZON! Die is dan wel geel maar helaas niet te koop.

52 bulten

Weer terug in Suriname! Met tranen in mijn ogen Brazilië verlaten. Afscheid nemen is sowieso niet mijn sterkste kant, maar ik had serieus moeite met het verlaten van Brazilië. Niet voor niets heb ik mijn reis steeds verlengd. Het was echt een topmaand. Het land is geweldig: de mensen, de heerlijke verse fruitsappen, de stranden, de steden, de Caipirinha's, de warme douche, de kokosnoten op het strand, de muziek, de andere backpackers die ik heb ontmoet. Alleen jammer dat ze in geheimtaal praten. Maar ik ga zeker terug!

De eerste dagen in Suriname waren enorm wennen. De hoeveelheid muggen zijn vreselijk nu in de regentijd. Ze hebben me duidelijk gemist, want na 2 dagen heb ik alweer 52 muggenbulten bij elkaar gesprokkeld. De hele dag word ik belaagd, zelfs de beste DEET kan hier niet tegenop. Ook de mannen die je de hele dag naroepen vond ik weer hoogst irritant. En de snauwende reacties die je vaak krijgt op een doodgewone vraag.



Maar ben weer fanatiek begonnen met zwemmen. Elke dag minimaal een kilometer in het Olympisch bad. Op vrijdag naar Boonoonoo's, zaterdag naar Starzz, roti eten bij Roopram, met de meiden thee drinken. Heeft ook allemaal wel wat.
Gisteren mijn Surinaamse pak opgehaald. Eindelijk een echte outfit voor carnaval! Alhoewel hij er eigenlijk te mooi voor is. De maakster, Alma, is een ontzettend lieve vrouw die mijn hart heeft gestolen en me weer doet geloven dat ook hier erg warme mensen zijn.



Zo heb ik inmiddels mijn draai weer gevonden en weet dat ik ook hier weer met tranen weg zal gaan..........the story of my life! Heb ook echt een fantastische tijd gehad in Suriname en zal ook allemaal weer erg gaan missen.

Vannacht vertrek ik naar Trinidad & Tobago........nog even een weekje het perfecte eiland opzoeken, daarna weekje Suriname om vervolgens het koude, vertrouwde Nederland weer binnen te komen.

Ik land vrijdag 26 januari en diezelfde middag is de diploma-uitreiking.........een perfecte afsluiting van een mooie tijd! Alhoewel ik wel op zoek ga naar een baan in het buitenland.........het bevalt me goed!

Waanzinnig 2007

Op het strand met een paar miljoen mensen, iedereen in een wit feestpak, aftellend naar 12 uur, verlichte cruise-schepen voor de kust, een enorm concert en een erg gemoedelijke sfeer............Dé ingrediënten voor een waanzinnig feest!!



Om 12 uur vloog de hele menigte elkaar om de nek, flessen drank werden tevoorschijn gehaald en opengerukt. We waren met een hele groep backpackers begonnen, maar waren elkaar uiteraard direct al verloren. Lastig zo'n witte massa!
Uiteindelijk met z'n 2-en overgebleven en liefdevol geadopteerd door een grote groep Braziliaanse jongeren. Ze vonden het geweldig om met ons te gaan feesten en we werden overal mee naar toe gesleept. We moesten alles zien en proberen. We werden steeds helemaal door ze omringd, zodat ons niets kon gebeuren. Helaas konden ze niet voorkomen dat ik met mijn knie een betonnen paaltje heb geramd.......



Met de hele groep naar Ipanema beach gelopen. Dat duurde wel even om met zoveel mensen tegelijk te lopen. Maar het was het waard! Met mijn voeten springend in de oceaan geluisterd naar het concert van de Black Eyed Peas. GOED!

De rest van de nacht op straat doorgebracht. Uren op straat staan dansen (in de stromende regen) en daarna doorweekt, met allerlei nieuwe kledingstukken, op zoek gegaan naar het hostel. 'Waar was die ook alweer?' Ik was met een piloot zonder richtingsgevoel (handige combi). Na lang dwalen eindelijk ons hostel, dat toch echt middenin Copacabana lag, gevonden. En moe maar voldaan in mijn stapelbed geploft.

Ik ben geen fan van Oud & Nieuw feesten, maar deze MOET toch echt een keer herhaald worden! Na dit fantastisch goede begin wens ik iedereen een geweldig 2007! We gaan ervoor!