Wazige snorkel

De zon is uiteindelijk gearriveerd op Tobago! Een warm welkom. En daar wordt het eiland inderdaad een stuk leuker en mooier van. De stranden kleuren wit en de zee blauwgroen, de barretjes zitten vol, de boten varen volop. Meteen een snorkeltocht geboekt. De zee was nog wat ruig. In principe goed voor de conditie, maar daardoor was het af en toe nog wel wat troebel. Maar toch de nodige vissen en koraal kunnen zien.



Hilke en ik hebben nog een dag een puppy gehad. We liepen door het dorp en zagen mensen een puppy in de berm gooien. Hij was nog erg klein en heel angstig. We keken elkaar aan en hebben het beest opgepakt en hem meegesmokkeld naar de hotelkamer. Daar hebben we een mand gemaakt van een doos en een oud laken. Hij lag ineengedoken en kneep zijn ogen dicht bij elke aanraking. We hebben hem even laten rusten en zijn daarna met hem naar het strand gegaan om een nieuwe baas te zoeken. Zo grappig, om dat kleine beestje achter je aan te zien hobbelen. Iedereen reageerde natuurlijk op hem, maar helaas geen nieuwe baas. 's Avonds maar toegewijd naar de lokale afhaaltent gegaan en samen met het puppy op de hotelkamer gegeten.



Na een halve kip lag het beest knock-out in zijn mand en zijn wij naar een feest gegaan, Sunday school. Elke zondag is het groot feest in een bepaald dorp. Een steelband, bestaande uit bejaarde mannen, speelt op ijzeren tonnen en iedereen danst er om heen. We waren met Jay, een man die we tijdens het liften hadden leren kennen. Op Tobago is liften een normale manier van transport. Zo worden de auto's goed benut en kun je makkelijk van de ene plek naar de andere reizen voor zeer weinig geld.
Het was een gezellig feest, daarna naar huis en daar stond een compleet ander puppy op ons te wachten! Hij was uit de doos gekropen en stond druk kwispelend, springend en blaffend bij de deur te wachten. Bij binnenkomst ging hij meteen met onze slippers aan de haal en 's nachts ben ik nog een paar keer uit bed gekropen om het dribbelende beestje weer terug in zijn doos te zetten. Klein momentje van spijt.

De volgende ochtend belde Jay met het goede nieuws dat hij iemand had gevonden die een pup wilde. Met gemengde gevoelens hebben we de pup daar persoonlijk afgezet.

Rest van de dagen veel met Jay opgetrokken. Op de dag van vertrek heeft hij ons naar het vliegveld gebracht. We hebben ingecheckt waarna hij ons weer terug naar het strand heeft gereden voor de laatste zonsondergang op Tobago onder het genot van een biertje. Echt vakantiegevoel!



Een iets te strakke planning, want na het laatste slokje keken we op de klok en zagen dat onze vlucht al binnen 10 minuten zou vertrekken. Oeps. Gelukkig maken we ons allebei niet zo druk, maar toch als een dolle terug naar het vliegveld, ingestapt en wederom is het gelukt om in een vlucht van 20 minuten in slaap te vallen.