Wattenbollen draaien

Zit momenteel vast in het internetcafé, want een tropische bui hangt hier recht boven. Dan maar even wat vertellen over mijn werkzaamheden in het ziekenhuis.

Heb mijn laatste dag gehad op de afdeling Mannen Interne. Een bijzondere ervaring is het geweest. Heb me af en toe enorm verbaasd over de manier van werken. Zo is gisteren een nieuwe patiënt opgenomen op mijn afdeling. Een erg zieke man, die zijn longen er zowat uithoest. Ik las zijn dossier door en zag dat hij is opgenomen met verdenking van open tbc. Hij was opgenomen op een zaal waar 5 andere patiënten liggen. Niet echt handig gezien het besmettingsgevaar en de toestand van de overige patiënten (afgezien van mezelf uiteraard).
Aan de hoofdzuster gevraagd of die man daar wel helemaal goed lag...... Ze zag niet in waarom niet. We hoefden toch geen maatregelen te nemen, we hadden immers nog geen definitieve diagnose. Op deze zaal was nog een bed vrij en het was handiger met verzorgen. Kon het niet geloven! Better be safe than sorry. Zelf reageerden ze heel laconiek. We doen gewoon een Mantoux-test en maken een X-thorax. En zo nodig slikken we antibiotica. Niet echt veel zin om een half jaar antibiotica te slikken, dus de discussie nogmaals aangegaan. Uiteindelijk werd hij naar een 'isolatiekamer' gebracht en werden er mondkapjes klaargelegd voor het personeel en het bezoek.

Moet mezelf wel enorm laten testen als ik weer in Nederland ben. Nog steeds ongelooflijk dat ik medische verklaringen nodig had voordat ik in Suriname mocht gaan werken.....

Verder is het niet echt hard werken, moet zelf mijn tijd een beetje vol maken. Er zijn veel meer zusters dan patiënten, dus je moet zorgen dat je nog interessante dingen kunt doen, want voor je het weet zit je de hele dag wattenbollen te draaien......ze krijgen hier rollen samengeperste katoen aangeleverd. Daarvan moet je elke week zelf wattenbolletjes draaien! Werd er na een paar uur wel simpel van, dus probeer zelf maar zoveel mogelijk te zien en te doen en daar krijg ik hier ook wel de kans voor. Mag met alle onderzoeken meekijken, zelfs bij operaties op de OK. Ondanks dat het anders is dan in Nederland, leer ik enorm veel. Helaas ook hoe het niet moet. Patiëntgericht werken is niet het sterkste punt hier. De zusters zijn zeer zakelijk en soms erg hard tegen de patiënten. Er wordt amper met de patiënten gepraat, sowieso weinig aandacht besteed aan het emotionele aspect. Patiënten worden snel gefixeerd in bed, met aan elkaar geknoopte stukjes gaasverband. De patiënten zijn hier ook echt niet mondig.....'Ja, zuster. Doe ik, zuster. Dank je, zuster'. Dat is in Nederland wel anders!
Spullen hebben ze hier weinig. Patiënten moeten zelf alles meenemen van thuis. De rolstoelen die ze hier hebben, zijn allemaal kapot en niet vooruit te duwen. Lakens hebben ze veel te weinig en sowieso vol met vlekken, gescheurd en veel te kort.......Omdat de ramen en balkondeuren dag en nacht open staan, vliegen er soms vogels door de zaal. En dan heb je nog die vreselijke mieren die overal lopen, vooral bij mensen die sondevoeding krijgen. Maar ondanks dat lukt het uiteindelijk toch allemaal (meestal tenminste)! En daar heb ik wel respect voor!

Het contact met de zusters was wennen. Het ijs moet echt breken, maar als het eenmaal gebroken is........pakken ze je vast en roepen "He schatje, ga jij tensie meten." Alles wordt wel in de gebiedende wijs gezegd, maar met dat Surinaams accent vergeef je iedereen!
Maar men is hier ook beperkt in de beroepskeuze. In Nederland kies je over het algemeen echt voor het vak, in Suriname vaak bij gebrek aan wat anders. Zo werken er dus velen in het ziekenhuis die de zorg niet helemaal in de vingers hebben. Ook hebben ze meestal naast hun baan in het ziekenhuis nog andere banen. Vroeg in de ochtend starten ze met die andere baan en komen dan in het ziekenhuis uitrusten. Grote delen van de dag hangen ze op stoelen in de gang, slapen ze ergens in een hoek of gaan ze eten in de keuken. Vorige week zaten ze met z'n 10-en in de gang en keken toe hoe een patiënt voorbij strompelde met een andere patiënt, op weg naar de badkamer. Maar uiteraard zijn er ook hele lieve zusters bij en de patiënten zelf zijn echt geweldig! Ontzettend dankbaar en hartelijk. Heb al veel bijzondere mensen ontmoet en ook veel uitnodigingen gekregen om een keer langs te komen als ze uit het ziekenhuis ontslagen zijn.

Ook heb ik een Nederlandse jongen ontmoet die les geeft op een basisschool in een klein dorpje in het binnenland, Kajana. In dat dorp hebben ze ook een medische post. Daar zou ik paar dagen kunnen gaan werken. Het is een aantal dagen varen met een korjaal (uitgeholde boomstam), maar schijnt een mooie tocht te zijn, aangezien je door de jungle vaart en onderweg allerlei dorpjes tegenkomt. Ga uiteraard proberen daarheen te gaan!