De eerste keer!
De eerste bevalling schijnt je altijd bij te blijven. Het is waar! Maar helaas vooral door het traumatische deel ervan. Ik zal de echte details iedereen besparen, maar het had niet misstaan als filmscript. Ziehier de korte versie. Helaas kan ik de lugubere delen niet geheel verbloemen, dus mocht je zwanger zijn of er niet tegen kunnen, lees dan vooral NIET door.
Een vrouw werd de verloskamer binnen gereden. Ze zat bibberend op het bed en allerlei zusters en verloskundigen liepen druk pratend om haar heen. Na een paar minuten liep iedereen ineens de kamer uit. Op de gang hoorde ik dat het kindje in stuitligging lag, dus het kon nog wel even duren. Ook vertelden ze dat het kindje niet meer leefde, maar de moeder wist dat zelf nog niet. Haar echtgenoot was op zijn werk en zou pas later komen. Ze stond er alleen voor. Mijn dienst was afgelopen, maar ik vond het zo zielig voor haar, dus ben handschoenen aan gaan trekken en haar gaan helpen. Geen idee hoe, maar heb haar zo goed mogelijk geprobeerd door elke wee heen te helpen. Gelukkig kijk ik wel eens tv!
Tussendoor stak de verloskundige een keer haar hoofd om de hoek en deelde even zakelijk mede dat het kindje niet meer leefde. Wederom viel mijn mond open van verbazing!! Dat je dat zo kan doen, vind ik echt ongelooflijk!
De verloskundige gaf nog wat instructies en vertrok. De vrouw was volledig in paniek en schreeuwde het uit (maar daar zijn ze hier volgens mij ook wel wat beter in). Bij elke (pers)wee ging ik maar even kijken of ik al wat zag komen. Op een gegeven moment dacht ik inderdaad wat te zien en ben de verloskundige gaan zoeken. De schouder van het kindje lag ervoor, dus ze kon niet meer dan een armpje eruit halen en ze vertrok weer. Inmiddels was haar man gearriveerd, maar hij zag dat armpje eruit steken, schrok zich een ongeluk en vertrok weer. Het was ook zo vreselijk om te zien. Stond ik daar...met dat dode armpje eruit. Was net een horror-film. Uiteindelijk werd een arts erbij gehaald en die heeft het kind er met veel geweld uitgekregen. Vervolgens liep iedereen de kamer weer uit en ik stond daar met een apatische vrouw, het dode kindje en een huilende man........Wist niet waar ik moest beginnen, maar heb maar gedaan wat ik kon.
Ben blij dat ik er voor die mevrouw en haar man ben geweest. Ken haar naam niet eens, ze sprak vrijwel geen Nederlands, maar er voor iemand zijn en iemands hand vast houden kan al zoveel betekenen. En ergens is dit ook wel weer een overwinning voor mezelf………
Een vrouw werd de verloskamer binnen gereden. Ze zat bibberend op het bed en allerlei zusters en verloskundigen liepen druk pratend om haar heen. Na een paar minuten liep iedereen ineens de kamer uit. Op de gang hoorde ik dat het kindje in stuitligging lag, dus het kon nog wel even duren. Ook vertelden ze dat het kindje niet meer leefde, maar de moeder wist dat zelf nog niet. Haar echtgenoot was op zijn werk en zou pas later komen. Ze stond er alleen voor. Mijn dienst was afgelopen, maar ik vond het zo zielig voor haar, dus ben handschoenen aan gaan trekken en haar gaan helpen. Geen idee hoe, maar heb haar zo goed mogelijk geprobeerd door elke wee heen te helpen. Gelukkig kijk ik wel eens tv!
Tussendoor stak de verloskundige een keer haar hoofd om de hoek en deelde even zakelijk mede dat het kindje niet meer leefde. Wederom viel mijn mond open van verbazing!! Dat je dat zo kan doen, vind ik echt ongelooflijk!
De verloskundige gaf nog wat instructies en vertrok. De vrouw was volledig in paniek en schreeuwde het uit (maar daar zijn ze hier volgens mij ook wel wat beter in). Bij elke (pers)wee ging ik maar even kijken of ik al wat zag komen. Op een gegeven moment dacht ik inderdaad wat te zien en ben de verloskundige gaan zoeken. De schouder van het kindje lag ervoor, dus ze kon niet meer dan een armpje eruit halen en ze vertrok weer. Inmiddels was haar man gearriveerd, maar hij zag dat armpje eruit steken, schrok zich een ongeluk en vertrok weer. Het was ook zo vreselijk om te zien. Stond ik daar...met dat dode armpje eruit. Was net een horror-film. Uiteindelijk werd een arts erbij gehaald en die heeft het kind er met veel geweld uitgekregen. Vervolgens liep iedereen de kamer weer uit en ik stond daar met een apatische vrouw, het dode kindje en een huilende man........Wist niet waar ik moest beginnen, maar heb maar gedaan wat ik kon.
Ben blij dat ik er voor die mevrouw en haar man ben geweest. Ken haar naam niet eens, ze sprak vrijwel geen Nederlands, maar er voor iemand zijn en iemands hand vast houden kan al zoveel betekenen. En ergens is dit ook wel weer een overwinning voor mezelf………
posted by suus at Tuesday, September 19, 2006
5 Comments:
Hi San,
Een echte traumatische ervaring, zeker voor de eerste bevalling.
Ik hoop dat de volgende bevallingen een goede en vreugdevolle afloop hebben.
Groetjes,
Papa
Hee Suuz!
Jeetje wat een traumatisch verhaal inderdaad... Hopelijk maak je ook nog wat vrolijke dingen mee, maar als ik je andere verhalen lees zit dat wel goed geloof ik.
Hier gaat alles helemaal goed. Zal vanavond op mijn party een biertje met de familie op je drinken:)!
Liefs mr (jaja!) Sabine!
Jeetje Suus, stoer zeg, je komt vast 10 jaar ouder terug ;-) Goed hoor! Veel plezier daar en ik ga even de rest van de verhalen lezen (liep een beetje achter). Kus Alice
Hallo Suuz,
Op aangeven van Yvonne je site met belangstelling gelezen. Prachtige verhalen en mooie foto's. Zo maak je nog eens wat mee, en hier maar klagen over bezuinigingen in de zorg! Zou toch niet willen ruilen.
Ik blijf je volgen en nogmaals: maak er een mooie tijd van.
Heel veel groeten,
febo en José.
Pfew, suus.......klinkt heftig. Ben echt trots op je en op de een of andere rare manier weet ik dat je het kunt. Inderdaad geen leuke ervaring maar abslouut een hele goede.
Wat ik vooral heel knap vindt is de manier waarop je het kunt beschrijven. Bij het doorlezen van je berichtjes hoor ik je de verhalen vertellen en moet ik af en toe glimlachen......
Top dat we op deze manier op de hoogte blijven van je belevenissen
Cheers Bart
Post a Comment
<< Home