De grote lama

Mijn eerste indruk van Cuzco, toen ik uit de nachtbus kwam gestapt, een paar wolken uitlaatgassen inademde, over en weer werd geduwd door taxichauffeurs, was ronduit slecht. Na veel onderhandelen bij een hostel afgezet en mezelf naar Plaza de Armas gesleept. Niet echt getriggerd om de stad uitgebreid te gaan bekijken, maar toen ik eenmaal aan een enorme beker Manzanilla thee zat, een verse pannekoek met fruit voorgeschoteld kreeg, languit op een zonovergoten balkon uitkijkend over het plein...........stond ik weer te trappelen. Vanuit Cuzco een aantal inca (vanaf 12e eeuw) bouwwerken bezocht. Startende bij Saqsaywamán, welke door de tourist al snel wordt onthouden als ´sexy woman´. Bovenop een berg, uitkijkend over de stad, heeft dit fort een grote rol gespeeld in de geschiedenis van Cuzco, met veel vreselijke veldslagen...met verhalen over zwermen condors die de gesneuvelde mensen hebben opgepeuzeld. Vlakbij prijkt een enorm wit Jezusbeeld boven de stad uit.

Met de tour verder naar Ollantaytambo, de volgende inca-ruine. Blijkbaar zeer indrukwekkend, maar ik ben regelrecht naar het treinstation gelopen om te kijken of ik een kaartje kon kopen naar Aguas Calientes, aan de voet van de berg van Machu Picchu. In Cuzco werd me gezegd dat ik weinig kans zou maken, maar ik wilde toch een poging ondernemen. Afijn, er bleken genoeg kaarten te zijn en een half uur later zat ik in de trein.....vol Chinezen. Een mooie route langs de inca-trail. Dat vonden de Chinezen ook. Zonder schaamte sprongen ze met hun ´Hello Kitty´-tasjes op mijn schoot om een foto te maken.

Aguas Calientes is een erg toeristisch oord vol hotels en restaurants. Maar ergens toch pittoresk aan een rivier en ingeklemd tussen hoge bergen. Met het voornemen om 5 uur in de ochtend aan de poort van Machu Picchu te staan, koop ik alvast de entreekaarten. Om 6 uur ben ik dan eindelijk boven. Vroeg genoeg, want er is vrijwel geen toerist.
Ik huur een gids en heb na 10 min al spijt. Ze spreekt amper Engels en haar verhalen zijn oersaai. Ik probeer haar na een uur af te schudden, maar al mijn pogingen mislukken, ze houdt vol en draait haar ritueel af.Tussendoor de lama´s gefotografeerd, die een nog grotere arrogantie vertonen dan een gewone lama. Je ziet ze denken...´Ik ben een Machu Picchu lama´.
Daarna zelf nog 2 uur rondgestruind langs de bouwwerken, totdat het te druk werd en mijn water op was. Tijd om te relaxen in de hotspring! Met een vergeelde bikini en stinkend naar zwavel kwam ik er een uur later weer uit. Geen succes dit maal.

Gehaktballen

De grensovergang Chili - Peru heeft de nodige gebruiksaanwijzingen. Vanuit Chili word je met een oude Amerikaanse auto, die harder rammelt dan goed voor hem is, de grens over gezet. De taxichauffeur dirigeert je van het ene kantoor naar het andere.....Streng-ogende mannen in strakke uniformen kijken fronsend van mijn paspoort naar mijn gezicht. Uiteindelijk wordt de stempel gezet en mag ik verder hobbelen met de oude auto. Ik word afgezet bij een bus. Een lokale bus blijkt, wat inhoudt dat er meer mensen inzitten dan dat ooit bedoeld was.
Op elke straathoek stopt de bus en stromen meer mensen de bus in. Omstebeurt houdt een van deze personen een presentatie over een fantastisch product. En niet geheel toevallig verkoopt deze persoon net dat product! Tandenborstels, pennen en boeken passeren de revue. Mijn mede-passagiers laden zich vol met deze geweldige artikelen.

Een ongeschreven regel met reizen in deze wc-loze bussen.........als er een toilet bij de stop is, maak er gebruik van! Je weet nooit hoe lang het duurt voor de volgende stop. Braaf doe ik dat en ook drink ik liters water om hoogteziekte zoveel mogelijk te vermijden.
In Arica is me beloofd dat de busrit 6 uur zou duren, dus met een gerust gevoel sla ik de laatste stop over. Ik heb het geweten! De busrit duurt 11 uur en dit was blijkbaar de laatste stop voor de komende 5 uur. Alle pogingen de chauffeur te overtuigen te stoppen falen. Terwijl de mannen vanuit de deuropening plassen vervloek ik even het feit dat ik een vrouw ben.

Rond middernacht komen we aan in Arequipa, een stad omringd door vulkanen. Ik zoek een hotel en vind een topplek, middenin het centrum vlakbij Santa Catalina, een mooi klooster uit de 16e eeuw, kleurig en groots. Ontzettend lief en behulpzaam personeel en een eigen kamer met ontbijt...voor 4 euro! In Santa Catalina kun je uren rondwandelen. Erg rustgevend en mooi.
Mijn geweldige hotelkamer toch weer snel verlaten voor een tocht naar het dorp Chivay. Een lange tocht door de bergen met verschillende landschappen en dieren, specifiek voor elke hoogte. Knabbelend op een coca-lolly en coca-thee drinkend, stijgen we tot 5000m. Snel buiten adem en duizelig als je je teveel inspant, maar verder gelukkig nergens last van.

Turend naar de mooie uitzichten op besneeuwde vulkaantoppen en de schattige Alpaca´s (soort lama´s) in de open vlaktes, welke 20 min later in de vorm van schattige gehaktballetjes op mijn bord liggen tijdens de lunch.

Chivay ligt middenin een vallei. De route is spectaculair met mooie uitzichten. Vanaf de top van de berg heb je een mooi uitzicht over het uitgestrekte dorp in de groene velden.
De kou bestrijden in een hotspring waar schandalige toeristen ervoor hebben gezorgd dat de locals en toeristen nu apart moeten baden. De nacht is koud ondanks al mijn kleren, 8 dekens en een eigengemaakte kruik.
Volgende dag condors spotten in de canyon. De 100 km lange Colca Canyon is met zijn ruim 3000 m diep een van de diepste canyons ter wereld. Geweldige uitzichten en het geluk van vele condors die suizend over je hoofd vliegen.

Bulten in de woestijn

Vliegend over de Andes. Stuiterend in de lucht vanwege de enorme turbulentie. Mijn buurman start het verhaal over de schokkende film ´Alive´, waarin een Zuid-Amerikaans rugby team neerstort in het Andes gebergte. Op grote hoogte en in erbarmelijke kou moeten ze zien te overleven. Doe mij nog zo´n verhaal op 8 km hoogte.
Veilig geland en het landschap bestaat uit zand. Zand voor zover je kunt kijken! Met de stad Iquique, in het midden. Een stad bestaande uit zand, beton en 5 bomen. In elke straat staan Tsunami vluchtroutes aangegeven.....ai.
Met mijn Canadese reisgenote een auto gehuurd. De auto kraakte en piepte en zat vol deuken. Even een twijfelmoment, maar aangezien we beiden onze eigen oude auto´s koesteren, vonden we dat we de auto een kans moesten geven. Genoeg water ingeslagen en klaar voor de tocht door de woestijn. Over hoge bergen, door de droge zandvlaktes, naar de bekende hieroglyven. We waren de enigen.......heel bijzonder, in de stilte, in de hitte tussen de bergen vol hieroglyven. Dat nodigde uit tot het maken van te veel foto´s.

Onderweg begon ineens vanalles te kriebelen. Gedurende de dag kwamen steeds meer bulten opzetten....felrood en gezwollen. We konden de schuld niet meer aan een mug geven....conclusie: BED BUGS. Kleine roodbruine torretjes die ´s nachts aan je komen knagen. Mijn ´geluk´ was dat ze vooral op mijn gezicht hadden gelopen. Uiteraard zijn hier geen foto´s van.

Na een paar uur woestijn zagen we ineens een groene vlek...oase Pica. Een dorp vol fruitbomen en waterpoeltjes. Bijkomen met een vers fruitsapje in de schaduw van een aantal citroenbomen. De hotspring in, eens kijken hoe sterk de helende krachten zijn.

Terug in Iquique de discussie aangegaan met het hostel. We kregen een nieuw bed, maar verder was het ons probleem. Bikini aan en alles naar de stomerij, inclusief rugzak. Op het strand de bugs van ons af laten branden in de zon. De zee was veel te koud om te zwemmen. Maar erg vermakelijk om vanaf het strand de zeeleeuwen te zien spelen in de golven. De pelikanen vlogen nieuwsgierig erboven, wachtend totdat ze een vis konden spotten. En die grote vis moet dan door de smalle nek......

In het water zijn de zeeleeuwen ontzettend schattig. Totdat ze op het land komen en beginnen te bulderen met ontblote tanden. Erg lichtgeraakt proberen ze elkaar, zonder schaamte, steeds van de rots te duwen.

Honden verzamelen

Het schip verlaten na een omhelzing van de zorgzame bootslui en met een groep van de Navimag naar Pucon gereden om de zeebenen van ons af te schudden. Een levendig dorpje aan de voet van vulkaan Villarrica (2871m) vol outdoor-activiteiten. En genoeg opties om uit te hijgen na je uitputtende trip. Op het terras met de befaamde ´latte caramel´, weken in een van de vele hotsprings, zonnen aan het glinsterende meer of het verzamelen van honden. De vele straathonden kijken je hoopvol aan als je langsloopt. Als je wat tegen ze zegt, komen ze kwispelend naar je toe en volgen je op de voet. Een andere straathond ziet dat, denkt dat er wat te halen valt en sluit aan...en zo loop je binnen een paar minuten in een zwerm van straathonden door de straten. Helaas was ik nog niet fit genoeg voor het beklimmen van de vulkaan. Maar als goed alternatief met een paard de velden en bossen rondom de vulkaan verkend. Galopperend door het vulkanische zand langs de rivieroevers, klimmend door de bergen en sjokkend door de dichte bossen. ´s Avonds de pijnlijke spieren in een hotspring laten bijkomen. In het stikdonker in een diepe vallei in het dampende water....met een paar lichtjes om je heen.

Na een paar dagen klaar voor de nachtbus naar Santiago. Mijn plannen veranderen elke dag. Tevreden bekijk ik steeds mijn nieuwe reisschema om het vervolgens binnen enkele dagen door te krassen. Overal ontmoet je backpackers met nieuwe ideeën. Door hun enthousiasme kun je bijna niet weigeren en voor je het weet zit je weer in de bus naar de volgende bestemming.
En zo beland ik dus in Santiago. Een grote drukke stad met mooie pleinen, volle parken, vrolijk geverfde muren, vismarkten en verse fruitsappen! En mijn eerste museumbezoek is een feit.In Valparaiso, een stad vlakbij Santiago, mijn leven gewaagd in de treintjes. De stad is gebouwd op vele heuvels. Om verdere spierpijn te voorkomen, kun je met houten treintjes naar boven en naar beneden. De twijfel aan de veiligheid is groot als tijdens de steile rit de cabine luid kraakt, alle kanten op beweegt en je door de halfrotte houten vloer de rails kunt zien. Echt iets voor mij.

Zeekoeien

Met een oude ferry terug naar het noorden van Patagonië. Door de fjorden van Chili: van Puerto Natales naar Puerto Montt. 4 nachten en 3 dagen. Vanwege het slechte weer werd de reis een dag uitgesteld, maar de witte schuimkoppen stonden nog dreigend op het water toen we een dag later aan boord stapten.

De kapitein probeerde ons gerust te stellen....de wateren waren kalm.... alleen de nacht dat we de oceaan op zouden gaan, zou onrustig zijn. Nu gaan er veel verhalen rond over deze nacht op zee...meer dan de helft van de passagiers schijnt ziek te worden. Een prettig vooruitzicht.

Vol vertrouwen doken we onze bedstee in peinzend over de vele verhalen.

Op youtube zijn veel filmpjes van de Navimag (kopieer de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=GfBQ_OBBzOM)

Terwijl we nietsvermoedend sliepen, werd een hele boerderij ingeladen. Met luid geloei werden we in de ochtend wakker. Het geluid kwam uit containers met op elkaar gepropte koeien. Vier dagen lang waren ze erg aanwezig, door geluid en geur. Na deze vier dagen werd iedereen spontaan vegetarisch. De uitzichten vanaf de boot waren wederom geweldig. Bergen, gletsjers, eilanden, watervallen. Zeeleeuwen, pinguïns en dolfijnen zwommen geregeld met ons mee. In de verte de sproeiers van walvissen. In de nachten heldere sterrenhemels met het zuiderkruis en de melkweg duidelijk zichtbaar.
Onderweg het eiland Puerto Eden bezocht. Afgesloten van de rest van de wereld is de Navimag voor de inwoners de enige manier van transport van en naar het vaste land. Terwijl het schip goederen voor hen uitlaadde, kwamen lokale vissersbootjs ons halen. De gevangen vissen spartelden nog op de gammele houten bankjes waarop we plaats moesten nemen.
De 3e avond gingen we de beruchte oceaan op. Ruim vantevoren werden reistabletten en plastic zakken uitgedeeld. In het begin was het gedein erg vermakend, vooral als je probeerde de trap op en af te gaan. Maar langzamerhand werd het heftiger. De wind nam in sterkte toe, de deuren aan bakboord werden gesloten en we ploften met het ijzeren gevaarte op de golven. Zodra het donker werd en ik de horizon niet meer kon onderscheiden, zat ik groen op het dek zakken te vullen.

De bootslui ontfermden zich over me en liefdevol werden dekens, kussens en jassen over me heen gelegd. Ondanks hevige protesten mijnerzijds hebben ze me op een gegeven moment in mijn bed gelegd. Door de zure lucht in het slaapgedeelte en het sterk heen-en-weer wiegen voelde ik me niet echt beter, maar wonderlijk genoeg ben ik uiteindelijk, onder luid geloei, in slaap gevallen.