Bulten in de woestijn

Vliegend over de Andes. Stuiterend in de lucht vanwege de enorme turbulentie. Mijn buurman start het verhaal over de schokkende film ´Alive´, waarin een Zuid-Amerikaans rugby team neerstort in het Andes gebergte. Op grote hoogte en in erbarmelijke kou moeten ze zien te overleven. Doe mij nog zo´n verhaal op 8 km hoogte.
Veilig geland en het landschap bestaat uit zand. Zand voor zover je kunt kijken! Met de stad Iquique, in het midden. Een stad bestaande uit zand, beton en 5 bomen. In elke straat staan Tsunami vluchtroutes aangegeven.....ai.
Met mijn Canadese reisgenote een auto gehuurd. De auto kraakte en piepte en zat vol deuken. Even een twijfelmoment, maar aangezien we beiden onze eigen oude auto´s koesteren, vonden we dat we de auto een kans moesten geven. Genoeg water ingeslagen en klaar voor de tocht door de woestijn. Over hoge bergen, door de droge zandvlaktes, naar de bekende hieroglyven. We waren de enigen.......heel bijzonder, in de stilte, in de hitte tussen de bergen vol hieroglyven. Dat nodigde uit tot het maken van te veel foto´s.

Onderweg begon ineens vanalles te kriebelen. Gedurende de dag kwamen steeds meer bulten opzetten....felrood en gezwollen. We konden de schuld niet meer aan een mug geven....conclusie: BED BUGS. Kleine roodbruine torretjes die ´s nachts aan je komen knagen. Mijn ´geluk´ was dat ze vooral op mijn gezicht hadden gelopen. Uiteraard zijn hier geen foto´s van.

Na een paar uur woestijn zagen we ineens een groene vlek...oase Pica. Een dorp vol fruitbomen en waterpoeltjes. Bijkomen met een vers fruitsapje in de schaduw van een aantal citroenbomen. De hotspring in, eens kijken hoe sterk de helende krachten zijn.

Terug in Iquique de discussie aangegaan met het hostel. We kregen een nieuw bed, maar verder was het ons probleem. Bikini aan en alles naar de stomerij, inclusief rugzak. Op het strand de bugs van ons af laten branden in de zon. De zee was veel te koud om te zwemmen. Maar erg vermakelijk om vanaf het strand de zeeleeuwen te zien spelen in de golven. De pelikanen vlogen nieuwsgierig erboven, wachtend totdat ze een vis konden spotten. En die grote vis moet dan door de smalle nek......

In het water zijn de zeeleeuwen ontzettend schattig. Totdat ze op het land komen en beginnen te bulderen met ontblote tanden. Erg lichtgeraakt proberen ze elkaar, zonder schaamte, steeds van de rots te duwen.