Majoor Slachttand

Veilig geland en weer in het Surinaamse leven. Wat inhoudt dat ik veel energie verlies aan het feit dat ik hier minder energie moet hebben. Ik moet de versnelling verlagen en weer wennen aan het Surinaamse ritme. Niet altijd even gemakkelijk, vooral niet op de SEH, waar ik vind dat je toch net iets sneller moet lopen dan tijdens een koopzondag.

Naar horen zeggen een aantal keren de krant gehaald en zelfs in het nieuws op televisie gekomen. Geen leuke beelden als hulpverlener bij zware ongelukken. Nog altijd een rare gewaarwording als je aan komt rijden bij een ongeval waar tientallen mensen zich achter de linten van de politie hebben verzameld en jij knielt bij het slachtoffer en trillend met je stethoscoop tevergeefs naar een hartslag zoekt. De camera's draaien, de verslaggever ondersteunt je handelingen met woorden. De emoties lopen op en iedereen kijkt naar jou..........'gaat hij het redden?'

Vorige week kreeg ik een telefoontje van Majoor Slachttand van de Vreemdelingenpolitie. Een dag later moest ik me melden voor een interview ivm mijn verblijfsvergunning. Stipt om 2 uur zat ik voor zijn kantoor met de gevraagde papieren. Stipt een half uur later kwam hij binnen lopen. Afgezien van de standaard vragen over hoe lang ik hier wilde blijven, kreeg ik bijzondere vragen op me afgevuurd waar uitgebreid notitie van werd gemaakt......zoals of mijn huis van steen was en hoeveel kamers het had. Als alles wordt goedgekeurd, kan ik mijn verblijfsvergunning binnenkort ophalen.

Ik woon nu bij een vriend in huis. Een stenen huis. Verder uit de stad, maar meer luxe dan ooit. Warm water uit de kraan, een jacuzzi en een koelkast met ijsblokjes!