Kip, kip en nog eens kip

'He meisje, ik ga je zien'...........dat waren de eerste magische woorden die me werden toegeroepen in Suriname. Puffend en sjouwend kwam ik het vliegtuig uit, kreeg een klap in mijn gezicht van de hitte en moest vervolgens de hele landingsstrip terug lopen naar de airport. 'Welkom in Suriname!' Het is wel wennen dat de mannen de hele tijd naar je roepen, fluiten en toeteren, maar dat is blijkbaar de cultuur. En het scheelt natuurlijk dat wij 'bakra's' zijn....
wat 'lange neus' of 'witte neus' betekent.

Ben er nog niet achter waar ze hier de groenten en fruit verstoppen. Vooralsnog eten we elke avond bami, nasi, roti. En alles MET kip. Ze eten hier de hele dag door, en vooral kip dus. Geen groenten, soms paar slierten kouseband.

Afgelopen donderdag hadden we een trip naar een kreek, de Colakreek. Deze wordt zo genoemd omdat het water zo bruin is als cola.
Het klinkt viezer dan dat het is, want het water is wel helder. We gingen met zo'n gele schoolbus (afdankertje uit Canada). Oude roestbak met 50 zitplaatsen, maar we zaten er met ruim 60 man en 200 kilo eten in. De hele weg werden er luidkeels gospels gezongen en de bus wiegde op-en-neer van de dansende verpleegsters. Dit keer heb ik gepast en gewoon toegekeken. Kon ook moeilijk meedoen, want zat tussen de schalen met eten en mijn voeten op de watermeloenen, dus dat danst niet zo lekker. Bij de Colakreek aangekomen, gingen we meteen eten. Het was toch ook al half tien in de ochtend en we hadden nog geen kip gegeten, dus dat was het eerste wat we deden.

Heb dit weekend een leenfiets, een krakbak. Ga er maandag een zoeken MET remmen. Wel handig, want heb het al druk genoeg met links rijden en de fluitende mannen negeren.
Vanavond naar een reggae-party, ene Richie Spice uit Jamaica. Ben benieuwd. Schijnt hele happening te zijn. Heb mijn rasta's al vast uit de kast gehaald.

De weekendjes naar het binnenland worden nu iets concreter. Hebben al optie op een tocht van 4 dagen door de jungle. Eerst met een prive-vliegtuigje de jungle in, vervolgens met de boot de rivier afvaren en dan lopend verder. Hoop ook binnenkort een week vrij te krijgen, want dat kan ik mee met een boottocht naar verschillende stammen in het binnenland. Echt heel veel zin in!!

Krassi krassi

De eerste week in Suriname is voorbij. Mijn kamer in de zusterflat is simpel, maar het voelt al wel heel vertrouwd. Het zusterhuis ligt op het bewaakte terrein van het ziekenhuis. Niet geheel onbelangrijk in Paramaribo en ook wel handig dat je 's morgens zo het ziekenhuis inloopt als je moet werken. En in je middagpauze kun je lekker even in je hangmat gaan liggen.

Ik ga nu eerst op de afdeling Interne ziekten werken, daarna Chirurgie en vervolgens op Verloskunde/Obstetrie. Dan met de medische zending de binnenlanden in en daarna waarschijnlijk nog op de Kinderafdeling.

De hitte valt nu nog wel mee, de komende maanden gaat het wel heter worden. Het ziekenhuis heeft geen airco maar het heeft ook wel wat dat alle deuren en ramen openstaan en de patiënten vooral op het balkon zitten/liggen.

Het werk in het ziekenhuis is wel bijzonder. Je hebt hier ontzettend veel personeel en echt hard werken heb ik nog niet gedaan, maar wel veel gave dingen gezien. Zo ben ik gisteren met de ambulance meegegaan. Met gierende sirenes door de stad. Dat was wel een ervaring, alhoewel je er echt ontzettend doof van wordt. Het is dan ook een hele oude, afgekeurde, ambulance uit het buitenland.... Inmiddels is hij zelfs in Suriname afgekeurd, dus kun je wel beetje nagaan hoe het eruit ziet. Met veel stampen krijg je de deuren uiteindelijk wel open en de brancard werkt ook niet echt meer.
Ook heb ik een operatie mogen bijwonen. Er werd een drain aangelegd in een ontstoken nier. Erg interessant, maar ook wel tenenkrommend. De radioloog kuchte vrolijk boven de incisie en de opvoerdraad viel een paar keer op de grond, dus echt steriel was het niet meer.
Maar de operatie was wel geslaagd, dus hopelijk komt het met een sloot antibiotica allemaal goed.

De werkdagen beginnen wel op unieke wijze. Na de overdracht, die onverstaanbaar wordt gemompeld, worden boekjes uitgedeeld en ga je met het hele team alle zalen af om gospels te zingen (compleet in canon). Ik moest er even aan wennen, maar zing nu vrolijk mee. De meeste patiënten gaan er echt voor zitten, een aantal kruipen verder weg onder de lakens. Maar het klinkt echt geweldig!

Maar we moeten wel erg alert blijven betreffende onze eigen veiligheid. Zo werd ons gevraagd een patiënte over te plaatsen naar een andere afdeling. Er werd alleen een kamernummer genoemd, maar daar aangekomen bleek het een isoleerkamer te zijn, aangezien ze verdacht wordt van open tbc. Er waren geen beschermende maatregelen genomen, dus voor ons en de andere patiënten wel een risico.
Maar isoleer is hier sowieso toch wel anders dan in Nederland. De ramen staan gewoon lekker open en de isoleer(sluis) zijn leuke louvre-klapdeurtjes. Heel gezellig allemaal, maar heeft niet echt veel effect zo.

Ondanks dat we in principe dezelfde taal spreken, is er toch wel verwarring. Zo werd mij gevraagd of een bepaalde patiënt was 'afgegaan'…….. Geen idee waar ze het over hadden, maar dat bleek dus in te houden of de patiënt ontlasting had gehad. Jeuk noemen ze krassi krassi……..Genoeg voorbeelden, maar we kunnen in ieder geval wel communiceren, anders dan met sommige patiënten uit het binnenland, zoals de bosnegers en Indianen.

Heb het dus erg naar mijn zin hier. Worden vast hele interessante weken. We zijn uiteraard ook al bezig met het plannen van trips naar het binnenland, maar vanmiddag ga ik eerst eens een fiets kopen/huren zodat ik in de buurt ook wat meer kan ondernemen. En vanaf maandag salsa-les (daar is tie, Yvonne).

Nog 2 weken te gaan!

De tijd vliegt. Over ruim 2 weken zit ik al in Paramaribo. Op welke afdeling ik ga werken, is nog altijd een verrassing. Hieronder wat informatie van internet. Dat belooft nog wat....

Noodlijdend ziekenhuis Paramaribo

Net als in heel Suriname gaat het ook met het ziekenhuis slecht. Nieuwe medische apparatuur kan niet worden aangeschaft, er is geen geld voor medicijnen. En dat terwijl een speciale groep mensen juist van dit ziekenhuis zeer afhankelijk is: de bewoners die in het tropisch regenwoud van het Surinaamse binnenland leven.

Het Diakonessenhuis is in Suriname de specialist op het gebied van ernstige infectieziekten als malaria, HIV en tuberculose. Via een luchtbrug komen de patiënten die er het meest ernstig aan toe zijn in het Diakonessenhuis voor behandeling. Het enorme geldtekort zet hun overlevingskansen ernstig op het spel. Desondanks proberen artsen en verpleegkundigen met een tomeloze inzet, en al improviserend het vervallen ziekenhuis draaiende te houden.