Kwakende kikkers op je CV

Met uren vertraging veilig op Surinaamse bodem geland. Het toestel van SLM stond in Brazilië aan de grond genageld. Na het boarden werden de deuren gesloten en gingen we naar de startbaan. Daar stonden we een uur later nog. 'Een technisch probleem', riep de piloot wat onzeker door de luidspreker. Het is algemeen bekend dat het toestel van SLM geregeld ergens op de wereld staat met een technisch mankement. Daar worden zelfs grappen over gemaakt. Maar nu was de president van Suriname aan boord en was het toch iets minder hilarisch. Het cabine-personeel begon onrustig heen-en-weer te schuifelen en uiteindelijk werd met veel bombarie allerlei technisch personeel aan boord geroepen om het probleem te verhelpen.
Na wat boren, kraken en hameren vertrokken we twee uur later alsnog. Een ongerust gevoel bekruipt je als de piloot omroept 'dat ze denken dat het probleem is opgelost' en je hoog in de lucht de lichtjes van de stad langzaam onder je ziet verdwijnen.

Eenmaal in Suriname………...roti bij Roopram, fietsend door de enorme hoosbuien, struikelen over de kapotte stoepen, een Parbo-biertje bij Zanzibar, stiekem zwemmen bij Torarica, een wijntje in de warme avondbries met luidkwakende kikkers om je heen, nachtelijke muggenjacht, voeren van arme straathonden, een ijskoffie bij ‘On the run’, broodje bij Krioro, kouseband en tayerblad in de pan, zonnen aan de Suriname rivier……de tijd in Suriname was geweldig, maar de tijd is voorbij.

Nu 2 weken naar Panama en dan terug naar Nederland. In mijn hangmat, tussen wuivende palmen, zit ik met mijn laptop en speur naar vacatures op het internet. De eerste brieven zijn er al uit…..

De gezichten van Rio

Uitgestrekt op de drukke stranden in Brazilië, met een verse kokosnoot in de hand, kijkend naar de paraderende badgasten. Eerst in Buzios, een stadje ten noorden van Rio. Ooit ontdekt door Brigitte Bardot, van wie een bronzen exemplaar prijkt op een sokkel aan de haven. Daarna in het grote Rio op Ipanema beach met zijn bekende verkopers. Uitgedost met de verkoopwaar en ondersteunende kleding.
Schreeuwend door de megafoon probeert een man Acaí, een hippe vruchtendrank die iedereen gulzig tot zich neemt vanwege de vermeende anti-oxidanten, te verkopen. De Acaí-man. Ineens komt de geur van gegrilde gamba’s je tegemoet vanuit de plastic bakken van de gamba-man. Een stukje verderop prijst iemand fanatiek zijn waren aan aan een stel nee-schuddende toeristen, de tassen-man. Een oude man slentert voorbij met een grill in zijn hand en een zak met kaas over zijn schouder, de kaas-man. In een wit gewaad en met een koelbox onder zijn arm slalomt hij tussen de vele mensen door, de broodjes-man. Al snel herken je de gezichten van de verkopers, probeer je wat uit en voor je het weet lig je met een volle buik op het strand.
Ipanema is een mooie, dure wijk. Straten vol enorme bomen en pittoreske straatsteentjes. De wijk is bezaaid met dure boetiekjes en verse fruitsap-barren.. Het is niet alleen pracht en praal. Niet ver van Ipanema liggen favella´s, sloppenwijken. Met een tour kun je een aantal bezoeken. Ik had even mijn twijfels, want je wilt niet binnen lopen met het gevoel van ´aapjes kijken´, maar heb het toch gedaan. Het wordt uitgevoerd door een aantal bewoners van deze wijken en met het geld dat ze ermee verdienen, ondersteunen ze projecten binnen de favella. Ook willen ze hiermee het slechte imago van de favella verminderen. Het was erg interessant door de smalle, met huizen volgebouwde, straten te lopen. Alles is bovenop en onder elkaar door gebouwd. De algemene regel qua electriciteit is dat je niet betaalt, maar aftapt bij een ander. Zo ontstaat een wirwar aan draden die door de smalle gangen krioelen. Halverwege de tocht knalt er vuurwerk, een waarschuwingsteken voor de drugsdealers dat de politie op komst is. Na het zien van de waargebeurde film ‘City of God’, is dit een minder geruststellend idee.

Het reizende visje

Op de hoek van de straat stond ik te wachten op de bus naar het nationaal park Iguazu, een gebied met 275 watervallen op de grens van Argentinië en Brazilië.

Een oude man kwam naast me staan. Hij groette me, keek me aan met zijn scheve bril en lachte breeduit waardoor hij met moeite zijn loszittend kunstgebit binnen kon houden. Hij vroeg beleefd of hij me mocht vergezellen tijdens de rit naar het nationaal park. Geen probleem antwoordde ik. Dat werd het 15 minuten later wel. De bus was vrijwel leeg. Ik stapte in, zette mijn tas demonstratief naast me op de stoel en propte snel de oordopjes van mijn i-pod in mijn oren. In mijn ooghoek zag ik de oude man wild gebaren naar mijn tas. Ik gebaarde terug dat hij ook wel ergens anders kon gaan zitten. Zuchtend pakte hij mijn tas en zette het op een andere stoel en plofte iets te dicht naast me neer. De weinige passagiers in de bus keken me verbaasd aan en ik keek even verbaasd terug. Met zijn loszittende kunstgebit begon hij vele verhalen tegen me te vertellen. Gelukkig reed de chauffeur 3 keer harder dan de toegestane snelheid en kon ik bij aankomst het park inhollen, want hij sprak sneller dan dat hij liep.
Het park is geweldig! Enorme watervallen die met oorverdovende herrie naar beneden razen. Krokodillen in de wateren, kleurrijke vogels in de bomen, wasberen onder de bomen en vlinders tussen de bomen. Na al deze overduidelijk aanwezige fauna was ik niet erg gerust toen ik overal waarschuwingsborden voor slangen zag.

Met een rubberen boot een tour gemaakt. Ik had niet goed gelezen en dacht een pittoreske tour langs de watervallen te maken, maar werd zonder pardon onder de stralen doorgetrokken. Koud, nat en pijnlijk. Terwijl ik mijn best deed de bootsman met mijn mimiek duidelijk te maken dat ik er wel klaar mee was, riepen mijn enthousiaste mede-passagiers 'nog een keer'..... en daar gingen we inderdaad nog een keer.
Druipend heb ik me af laten zetten op een strandje in de buurt. Mezelf uitgespreid op de hete rotsen om maar snel te kunnen opdrogen. Vanaf de rotsen had ik een mooi uitzicht op de watervallen en kon ik de volgende ladingen toeristen bekijken die richting de watervallen werden gevaren.

Terug naar het stadje gereden en een Italiaans restaurant ingedoken. Ik bestelde pasta met tomaat, anjovis, olijven en verse basilicum. Lekker! Na een half uur werd de maaltijd vol trots, met een grote grijns, opgediend. Het smaakte heerlijk, maar iets klopte er niet. Ik keek de ober vragend aan en met gebogen hoofd vertelde hij dat ze geen anjovis, basilicum en olijven hadden. Ze hadden maar wat anders gemaakt. Het smaakte goed, wat maakt het uit. Na 5 minuten kwam de ober terug...hij had een anjovis gevonden. Het reepje vis lag op een groot bord en werd voor me neer gezet. Geen idee waar ze ineens dit eenzame visje vandaan toverden. In het kader van mijn 30-uur durende busreis de volgende de dag leek het me niet verstandig het visje door mijn pasta te roeren. In een onbewaakt moment stiekem het diertje in een servet gerold en in mijn tas gestopt.

Vermoeid in mijn bed geploft in mijn hostel. Het was donker, maar ik zag het zwembad glinsteren in het maanlicht. Dat belooft veel! Om half 7 werd ik met veel liefde wakker gedrild door een boormachine. Ik keek uit het raam en zag een bouwput om me heen. Mijn kamer bleek de enige kamer die klaar was. Dan maar vroeg opstaan. Onder het gefluit van bouwvakkers naar het terras gelopen voor het ontbijt. In Buenos Aires had ik de veelbelovende folder van het hostel gezien. Er werd geadverteerd met 'het meest uitgebreide ontbijt van Argentinië'! Daar zat ik dan aan mijn droge witte boterham en een roestige beker met heet water. Boter was er niet, theezakjes waren toevallig net op en eieren had de jongen niet kunnen vinden.

Ik had nog 3 uur voordat mijn bus naar Brazilië zou vertrekken. Ik kon vast wel op-en-neer naar Paraguay, dat was maar 35 minuten rijden. De beloofde 35 minuten werden helaas niet gehaald. Daarbij werd de douane volledig genegeerd en zo stond ik 1,5 uur later illegaal in Paraguay. Niet echt een land waar je illegaal wilt zijn. Snel de weg overgestoken en de bus terug genomen naar Argentinië. Precies op tijd voor mijn bus! Eenmaal in Brazilië werd het weer tijd mijn tas te reorganiseren. Graaiend voelde ik een stuk papier.....en daar lag ineens het begeerde anjovisje op mijn schoot. Een bijzondere herinnering aan een bijzondere plaats.

Tango in de taxi

Terug naar Buenos Aires....een busrit van 18 uur. De buschauffeur dekte me persoonlijk toe met een zachte fleece-deken en legde een kussen in mijn nek. Maaltijden werden geserveerd met een glas wijn en in de avond werd champagne aangeboden om de eindeloze rij films die getoond werden door te komen.

Paul, een goede vriend uit Nederland, wachtte me op in Buenos Aires. Het hele weekend samen door de stad gelopen, verkeerde bussen genomen naar dubieuze wijken, marktjes afgestruind en uiteraard restaurants en cafés rijkelijk bezocht.
Het is moeilijk om Buenos Aires te verlaten. Het blijft elke dag weer geweldig om je onder te dompelen in de drukte van deze wereldstad. De 2,8 miljoen mensen die door deze stad gonzen.
De goede restaurants, waar je zonder probleem om middernacht binnen kunt stappen om uitgebreid te eten. Tango-muziek die in sommige wijken op elke straathoek klinkt. Empanadas in vele smaken en vormen die gulzig door de Argentijnen worden opgepeuzeld. Eindeloze rijen voor de bus. Niet voordringen zoals in Nederland. Om met de bus mee te mogen, moet je wel over muntjes beschikken. Zodra je je grote teen op de eerste trede hebt gezet, scheurt de bus al weg. Wankelend loop je de bus in en gooi je je muntjes in de betaalautomaat. Als je geen muntjes hebt, wordt je zonder pardon de bus uitgezet. Bankbiljetten wisselen is ondenkbaar in de ogen van de chauffeur. De stad van de mate…overal en altijd wordt mate gedronken. Een soort thee met blijkbaar veel opwekkende effecten. De mate wordt in een kop geplaatst (vaak gemaakt van kalebas) en wordt overgoten met heet water. Na 2 slokken is het op en wordt er weer nieuw water bijgegoten. Naast de mate-beker dragen de Argentijnen dan ook een thermosfles met heet water.

Mate drink je niet alleen, maar deel je met iedereen om je heen. Zo krijgt de buschauffeur een slokje, de buurvrouw achter je en de oude meneer voor je. Iedereen sabbelt aan hetzelfde rietje.

In een grote stad is veel afval. Buenos Aires heeft er wat op gevonden. Elke avond worden afvalsorterende daklozen met trucks de stad ingereden. Omringd door grote zakken vol vuilnis zitten ze op de stoep en sorteren het afval. Plastic, papier, blik, ijzer en hout wordt gesorteerd. De rest wordt teruggeveegd in vuilniszakken en op straat gezet. In principe een goed idee. De daklozen verdienen geld, er wordt gerecycled en er is minder afval. Maar soms ook een triest aanzien als moeders het afval sorteren en haar kleine kinderen in de nacht tussen het afval dolen.

En de leukste taxi-chauffeurs van de wereld rijden door Buenos Aires! Altijd een lach en een praatje. Nadat Paul zijn foto-tas in de taxi had laten liggen, dacht hij dat het voor altijd zou verdwijnen, maar de taxi-chauffeur kwam hem een paar uur later persoonlijk afleveren!

Op mijn laatste dag had ik nog maar 10 peso op zak en vroeg de taxi-chauffeur te stoppen zodra we de 10 peso bereikten. Hij schudde driftig zijn hoofd. Hij wilde dat ik veilig zou aankomen en dat ik een goede indruk zou krijgen van de Argentijnen. Dat heb ik zeker!!

Vijftien

Na de extreme koude in Bolivia was de warmte die de woestijn uitstraalde in Chili meer dan welkom. Ik werd afgezet bij San Pedro de Atacama, een dorp met minder dan 5000 inwoners, gebouwd rondom een oase. Een paar keer per week kun je een bus nemen naar Argentinië, maar na aankomst gonsde het al door de straten dat er voorlopig geen bustickets te krijgen waren. Tenzij je had gereserveerd. Tja. Anderen begonnen te liften, ik besloot een paar dagen bij te boeken in mijn hostel.

Mijn tas ondersteboven gehouden, eindelijk tijd om alles te reorganiseren. Ik pak minstens elke dag mijn rugzak opnieuw in, want dat wat ik nodig heb, ligt altijd op de bodem. Veel backpackers trekken tegenwoordig een grote koffer op wieltjes achter zich aan, vol make-up en pumps in alle kleuren, maar ik sjok door de straten met sexy bergschoenen en mijn onhandige rugzak.
Alles uitgespreid op het bed en naar de supermarkt gegaan. Supermarkten zijn top. Dat besef je na Peru en Bolivia waar (vrijwel) geen supermarkten zijn en je je spullen in standjes op straat koopt. Zo zoek je je tampons en shampoo uit met alle mensen die bij het standje staan.

Vervolgens naar het ticket-office gelopen voor een busticket. Ik nam een iets te scherpe bocht en botste tegen een man aan. Na mijn verontschuldigingen snel naar de balie gelopen om een ticket te kopen. Ik vertelde waar ik heen wilde en ineens stond de man weer naast me. Hij bleek de chauffeur. Oeps. Hij vertelde me dat hij die dag nog precies 1 plek had in de bus. 'Ga je mee, we vertrekken over 15 minuten!' riep hij enthousiast. Ik knikte, drukte mijn, net gekochte, ontbijt in zijn handen en holde naar het hostel om mijn tas te halen. Snel alles erin gepropt en met een uitpuilende rugzak terug gestrompeld. Even later zat ik in de bus vol met schoolkinderen. Lang leve de oordoppen.
Salta, Argentinië! Gezellige stad met terrasjes op elke straathoek, de beste wijnvelden van het land en een interessant museum. Hierin wordt de mummie tentoongesteld van het 15-jarige Inca-meisje dat in 1999 op 6730 meter hoogte gevonden op de Llulaillaco-vulkaan in het Andesgebergte. Ze werd waarschijnlijk ergens in de Middeleeuwen geofferd als dank voor een goede maisoogst. Voor het mensenoffer werden de mooiste kinderen uit adellijke families uitgekozen. Ze werden in sierlijke kleren gestoken en naar de top van de berg gebracht. Daar kregen ze maisbier te drinken, om nooit meer wakker te worden. Nadat ze waren achtergelaten op de berg vielen ze in slaap vanwege het koude weer. Ze stierven aan onderkoeling. Wetenschappers menen dat de Inca’s dachten dat de kinderen niet zouden sterven, maar verenigd zouden worden met hun voorouders, om hun dorpen te beschermen.

Na dit culturele gebeuren ben ik weer eens een kapper binnengestapt. Het moet toch een keer goed gaan zou je denken. Hij knikte begrijpend toen ik uitbeelde dat ik maar 1 cm van mijn haar af wilde knippen. Hij gebaarde me te zitten, nam de schaar en kam in zijn hand en nam zijn telefoon op. Met de telefoon tussen schouder en oor ingeklemd, begon hij enthousiast te knippen. Ik zat op de stoel en zag de lange lokken om me heen vallen. Met grote ogen keek ik hem aan, maar hij belde vrolijk verder met zijn vriend. Dit was toch echt 15 cm! Veel kon ik er niet meer aan doen, maar hij zag er hip genoeg uit, dat ik het maar heb ondergaan. En nu heb ik na 15 jaar ineens weer een pony!
Ik liep de zaak uit en hij omhelsde me innig en gaf me een kus. Had hem stiekem willen knijpen, maar hij overdonderde me. In Argentinië koop je een paar goedkope oorbellen waarna je wordt omhelsd en vrolijk wordt uitgezwaaid door de verkoopster.
Vanuit Salta rij je via de ‘Quebrada de Cafayate’ naar het wijngebied Cafayate. De Quebrada is een gebied met roodgekleurde rotsformaties. Een aantal van deze rotsen heeft een bijzondere naam gekregen, zoals ‘The devil’s throat’, ‘The toad’ en ‘Castles’. Geen idee hoe lang de bedenker heeft doorgebracht in een van de vele wijnhuizen in de regio. Ik heb een ruime fantasie, maar kon er niet altijd wat van maken. Een paar uur door het gebied gelopen met liters water en handenvol zonnebrand factor 30.
Wijnvelden genoeg in Cafayate. Meegegaan met een wijntour in de regio. 's Morgens werd ik opgehaald en 15 minuten later stond ik met mijn eerste wijn in de hand. Enorm lekkere wijn. Jammer dat het nog zo vroeg was en dat ik mijn auto niet kon voorrijden. Had de bak zeker volgeladen. De wijn is overheerlijk en kost erg weinig.

Groene tanden

Rode meren, oranje bergen, witte vlakten, roze flamingo's en een rode neus van de kou. Hoe hoger, hoe kouder. De chauffeur en zijn vrouw propten steeds meer coca-bladeren in hun wang. Om ons risico op hoogteziekte te verkleinen, propten we gezellig mee. Drie kwartier laten inweken en dan vrolijk knabbelen. Je tanden worden er in ieder geval prachtig van. Op deze hoogte zijn kale vlaktes, zand, rotsen met het typische mos kenmerkend voor deze hoogte en een constante gure wind. Het hoogste punt ligt boven de 5000 meter.

Aan het einde van de dag kwamen we aan bij een betonnen schuur........met betonnen bedden. In een gehuurde slaapzak de koude spaghetti opgepeuzeld en met een warme coca-thee naar bed. Mijn hele bed vol kruiken gelegd en uiteindelijk zoveel beesten aangetrokken dat ik lag te woelen van de hitte en de hele nacht bezig was laag voor laag af te pellen.

Om 4 uur in de ochtend kwam onze chauffeur met veel kabaal onze kamer in....'Vamos chicos!' In het licht van de zaklamp zag ik de thermometer een schamele 1 graad aangeven. Een kleine twijfel....Buiten was het pikkedonker en -20 graden (verder gaat mijn thermometer niet). De sterrenhemel was indrukwekkend! Niet her en der wat sterren die door het wolkendek verschijnen, maar volledig omringd door heldere sterren. De geysers in de buurt spoten met geweld het stoom naar buiten.

Verkleumd in de jeep, in het donker, in de stilte, de koude wind die door de gaten in de jeep in je gezicht blaast.....Bij zonsopgang kwamen we bij een meer met thermale baden. Sommigen doken erin om op te warmen, maar onder de 20 graden krijg je mij niet in een bikini. Dan maar springend over het ijs om het gevoel in je tenen weer terug te krijgen. Zelfs mijn twee paar alpaca sokken konden niet verhinderen dat ik mijn tenen niet meer voelde......Mijn jeepgenoten gingen terug naar Uyuni, ik kreeg een lift naar Chili. Spullen overgeladen in een andere jeep en door iedereen uitgezwaaid. We waren net uit zicht, toen de motor stopte. Prrt, prrt, prrt.....stilte.

De chauffeur gooide zijn, met plakband aan elkaar geplakte portier, open en keek moedeloos naar de motorkap. Duidelijk niet zijn specialiteit. Hij tuurde om zich heen, maar je staat toch echt in de woestijn. Wachten op een voorbijganger dan maar. Een vos kwam voorbij gehold en keek even verbaasd als wij.

Na een kwartier verscheen een andere jeep aan de horizon. Onze auto werd aangeslingerd en we reden verder. Vijf minuten lang. Prrt, prrt.......en we stonden stil. Dit gebeurde nog een aantal keer. Met letterlijke horten en stoten arriveerden we eindelijk tot aan de grens met Chili.