Passagiers gezocht!

Vorige week is Hilke op bezoek geweest. Helaas maar 1 week, dankzij het communicatieve hoogstandje van SLM om de vluchtdag te veranderen zonder de passagiers in te lichten......beetje jammer als je met al je bagage op de luchthaven staat. Maar het is gelukt en bijna was de club van de Kwattaweg compleet.

Met Hilke eenmaal terug op Surinaamse bodem hebben we weer fanatiek de favoriete tentjes bezocht…..lunchen bij Zus en zo, eten bij Blauwgrond, een Caipirinha bij Zanzibar, een Parbo bij Millennium en salsadansen bij Boonoonoonoo’s. De hele week met een internationale groep zeer opvallende figuren door Paramaribo getrokken. En zo sta je dan ineens in een disco met onder andere een uitbundig dansende Mexicaan, een Jamaicaan van 2 bij 2 meter, de kleinste Filippino en een onverstaanbare Trinidiaan.

Naar White Beach gereden met de lokale bus. Altijd weer een belevenis. Na een uur rijden stopte de bus abrupt bij een rivier…..de brug was weg! Omstebeurt de bus uitklauteren en je spullen via een gare loopbrug naar de overkant sjouwen. Daar stond zowaar een andere bus klaar en zonder veel oponthoud konden we het zandpad verder afhobbelen naar de eindbestemming. De terugweg verliep zoals altijd minder gesmeerd. Bustijden zijn er niet, dus vol goede moed aan de kant van de weg gaan zitten. Afijn, na anderhalf uur in de gutsende hitte met iets te veel dorst, hebben we de hoop opgegeven. Tijd om actie te ondernemen voordat het donker zou worden. Met de duim omhoog langs de kant van de weg. We hadden geluk en werden opgepikt door een kleine truck. Dankbaar plaats genomen op de met bauxiet bestofte stoelen en sneller dan verwacht stonden we weer veilig middenin Paramaribo.
De bussen zijn hier een apart fenomeen. Er zijn geen vaste tijden, maar hij vertrekt als hij vol is. Soms moet hard gezocht worden naar passagiers en rijd je toeterend een aantal rondjes over het busstation om te kijken of er echt niemand meer mee wil. Het zijn kleine busjes waar in principe 20 mensen in passen. In Suriname kunnen er altijd meer in. De gangpaden zijn volgepropt met klapstoelen waardoor iedereen tegen elkaar zit geperst. Je kunt in- en uitstappen waar je maar wilt. Kwestie van een keer met je arm zwaaien of op de toeter drukken. Wel kost elke stop weer een hoop energie. Aangezien er geen gangpaden zijn, moet vrijwel iedereen opstaan of de bus uit om iemand in- of uit te laten stappen. En uiteraard zit degene die uit wil stappen altijd helemaal achterin de bus. Maar het is ontzettend sfeervol en gezellig met de reggaemuziek op de achtergrond, het uitzicht, de grappige gesprekken met de kleurrijke passagiers en de bijzondere versiering van de bus.