Lange secondes

Mijn eerste ritten op de ambulance zijn een feit. Ik ga mee om te assisteren en zit voorin op de koelbox of deel de bijrijderstoel met mijn collega. Nog altijd krijg ik kippenvel als we uitrukken. Je weet nooit wat je precies aan gaat treffen. Echt hard kun je niet crossen. De straten en het verkeer laten het niet toe hard te rijden. Allereerst zijn de wegen niet al te best, maar ook realiseert het overige verkeer zich pas laat dat het misschien aan de kant moet. (foto's uit de krant)

Elke seconde telt is nog niet helemaal ingeburgerd. Na een melding van de politie komt het naar mijn mening te langzaam op gang. Als 113 wordt gebeld, gaat de telefoon over op onze afdeling. Met verbazing bekijk ik het ritueel. De telefoon rinkelt, maar wordt zelden opgenomen. Meestal staart iedereen naar de telefoon totdat hij ophoudt met rinkelen. Nu is het wel vaak loos alarm, wat niet al te motiverend werkt, maar toch moet er worden opgenomen. Deze telefoon wordt ook dagelijks door de poetsvrouwen gebruikt om uitgebreid naar huis te bellen. Gelukkig is meestal de politie eerder ter plaatse en zij kunnen via de portofoon de melding de SEH binnen schreeuwen.
Als er eenmaal een melding is, moet eerst de bon worden geschreven, een chauffeur worden gezocht en wordt er uitgebreid gediscussieerd wie moet uitrijden. Vervolgens een fluorescerend hesje uit de kast pakken, lading handschoenen in de broekzak proppen en de ambulance in. Een paar minuten verder. Vervolgens stapt de chauffeur weer uit om toch even op de kaart te kijken waar hij moet zijn. En de klok tikt door.

Als je met de ambulance terug komt rijden, stop je voor de deur van de SEH, maar kunt dan niet naar binnen. We zijn afhankelijk van de patiënten in de wachtruimte om de schuifdeur voor ons open te maken. Snel moeten we iemand wenken die dan strompelend richting de sensor loopt zodat de deur opent. En weer een paar seconden verloren.

Op een van mijn eerste ritten heb ik meteen een ernstig ongeluk meegemaakt. Een vrouw was met haar auto te water geraakt. Toen we eindelijk aankwamen waren omstanders al bezig de vrouw op de kant te trekken. Haar man kwam aanrennen, identificeerde zijn vrouw en vroeg in paniek waar het kind was. Even later trok een takelwagen de auto uit de sloot en kwam het kind boven. Beiden verdronken. Eng en vreemd om hier bij te zijn. Omringd door de politie, nieuwsgierige omstanders en de pers stonden mijn collega en ik bij de lichamen. Wij zijn namelijk verantwoordelijk totdat de arts ter plaatse is om de dood officieel vast te stellen. Na anderhalf uur konden we eindelijk vertrekken en zwijgend, verdoofd door de indrukken, reden we met een lege ambulance terug naar het ziekenhuis. Onderweg kregen we een nieuwe melding. Een slachtoffer, een EH (Eerste Hulp) zoals dat heet, werd aangemeld. Een ongeluk met een bromfiets. We waren in de buurt, maar de chauffeur weigerde te gaan. Hij had namelijk honger. Ik wist niet wat ik hoorde, ging in discussie, maar hij weigerde pertinent. Hij is diabeet en het was tijd om te eten. Mijn collega leek het te accepteren alsof het de normaalste zaak van de wereld was, ik was met stomheid geslagen. Terug in het ziekenhuis werd de hoofdzuster laaiend toen ze ons zag binnen rijden zonder de EH. Gelukkig, maar daarmee was het niet opgelost, want het slachtoffer lag nog steeds op het hete asfalt te wachten.

Dit frustreert. Ik kan weinig begrip opbrengen voor deze mentaliteit. Soms lijkt het alsof een mensenleven hier minder waard is. Met een ongepaste langzame tred worden patiënten geholpen. Ook moet ik nog steeds wennen aan de regels en nog steeds vind ik ze even belachelijk. Toen ik pas snel een glas water ging halen voor een patiënt die bijna lag te stikken in zijn bed, werd ik snauwend teruggestuurd omdat ik een glas altijd op een dienblad moet vervoeren en niet los in mijn hand.
Met de artsen kan ik prima samenwerken en ze weten me nu ook wel te vinden. Terwijl de zusters achterover leunend op een stoel de een na de andere opdracht op me afvuren, loop ik de benen onder mijn kont vandaan. Ik vind het niet erg, want het werk is prachtig en ik leer alles wat er te leren valt, maar merk dat mijn lontje krimpt…..