Een nieuwe start!

Na 3 weken afscheid genomen van mijn huis aan de Kersstraat en de lieve mevr Boekhoudt. Ze omhelsde me bij het afscheid en vertelde me dat ik altijd welkom ben in haar huis. Ik moest het maar zien als een thuis in Suriname. Met tranen in mijn ogen snel de auto ingesprongen, op naar de zoveelste locatie in Paramaribo. Ik ga er nooit goed in worden. Mijn nieuwe huis aan de Hofstede Crulllaan (met 3 ellen) is geweldig. Een jungle middenin het centrum: grote tuin met bamboe, amandel-, palm- en bananenbomen. Genoeg plaats om te relaxen na een dag hard werken. Je hangmat kan overal worden opgehangen en er staat een lounge-bank in de tuin. Naast de miljoen muggen en gekko's lopen er grote landschildpadden door de tuin, een aantal katten en twee herdershonden om ons te beschermen tegen de junkies die hier ronddwalen. Verder behoort het cybercafé tot de verleden tijd aangezien ik nu de luxe van ADSL heb. Een grote markt, Combé, ligt op loopafstand van mijn huis met groenten en fruit in overvloed. Helaas zaten de laatst gekochte ananassen vol maden, dus daar ben ik van genezen voorlopig.

Eindelijk dan ook gestart met werken. Ik moet iedere ochtend in het wit aantreden en daar wordt streng toezicht op gehouden. Eenmaal binnen kleed ik me om in het groene SEH-pak. Er liggen helaas vooral Surinaamse maten in de kast, dus dat is meestal een XL voor mij. Aangezien het alarmnummer van Suriname, 113, in grote cijfers op mijn rug staat geprint, lijkt het net een gevangenispak. Niet echt charmant, vooral met die grote zware schoenen eronder. Maar intens blij dat ik dit groene pak mag dragen, want als ik in het wit ga werken, moet ik een kartonnen kapje op mijn hoofd spelden. Dat heb ik de eerste dag gehad en dat nooit meer. Het is niet wegens hygiëne, maar omdat het netjes staat. De netheid is daarentegen ver te zoeken, want sommigen hebben het ding opgeleukt met stickertjes. Zo heeft de hoofdzuster een kuiken achterop haar kapje geplakt. Je koopt het als een A4 die je op de stippellijnen moet vouwen en dan met paperclips in je haar moet steken. Na 1 dag lag de mijne al in puin. De meesten plastificeren het geval ook om er langer mee te kunnen doen.

Het werk is ontzettend interessant. Veel verschillende patiënten worden binnengebracht, variërend van verkeersongevallen, pogingen tot zelfdoding, miskramen, mishandelingen, hartaanvallen en alles daar tussenin. Bekaf kom ik van mijn werk. Van de indrukken, de strenge hoofdzuster, de nieuwe werkwijze, maar ook van de zware kolossen aan mijn voeten. Zit vol verhalen, maar moet het eerst even laten bezinken. Het is in ieder geval heftig en erg leerzaam. Ik heb het idee dat dit mijn ding is. Deze maand word ik ingewerkt en heb ik dagdiensten. Wel ben ik meteen voor 12 dagen achter elkaar ingepland, voor het geval ik nog niet moe genoeg was. Volgende week ga ik beginnen op de ambulance om die routine ook onder de knie te krijgen. De start is gemaakt!