Vrijpostig

Mijn papieren zijn gearriveerd in Suriname! Vol goede moed naar het Ministerie van Volksgezondheid gefietst. Daar weer hindernissen moeten nemen om die begeerde stempel te bemachtigen waarmee ik een aantal jaren in de Caribbean mag werken. De eerste hindernis was mijn pasfoto. Deze was té bloot! Er was namelijk een stukje schouder zichtbaar, want zelfs ik loop met 35 graden niet met een coltrui aan. Daarnaast zorgde de geïmproviseerde puntenlijst van mijn opleiding voor vraagtekens, aangezien ze niet werken met een puntensysteem van 1-10. Toen moest ik ineens een geboorteakte overleggen. Lastig, aangezien ik in Spanje ben geboren en dat niet even kan opvragen bij de gemeente. Hopelijk gaat het lukken met het uittreksel uit het bevolkingsregister. Vervolgens 150 SRD betalen. Waarom weet niemand, maar het is een onderdeel van de, inmiddels door mij gehate, nieuwe wet.
Als laatste wilden ze nog een kopie van mijn paspoort. Toen ik mijn paspoort overhandigde werd er diep gezucht. Ze hadden nét het kopieerapparaat uitgezet en waren niet van plan deze nog op te starten. Slikken, zuchten, tot tien tellen en snel vriendelijk stamelen dat je morgen graag nog een keer terugkomt om vervolgens buiten grommend op je fiets te stappen en kei-hard tegen het verkeer in te racen naar het zwembad om af te koelen.

Vorig jaar heb ik een wijze les geleerd. Toen ik bij de verpleegkundig directrice een keer om de reden vroeg van haar besluit over iets totaal onbenulligs, werd me bits toegesnauwd dat ik geen recht had op een reden. Verbaasd vroeg ik waarom niet. Dat had ik beter niet kunnen doen. Tijdens de scheldkanonnade ben ik het kantoor uitgevlucht. Verslagen kwam ik terug op de afdeling en vertelde het verhaal aan een aantal collega's. Ze keken me met grote ogen aan. Zoiets mag je blijkbaar niet vragen, maar moet je accepteren. En via een omweg proberen het alsnog te regelen. Geen discussies openen, dan word je bestempeld als 'vrijpostig', een woord dat te pas en te onpas wordt gebruikt.

Ik heb inmiddels engelengeduld en lach meestal om de bizarre dingen die ik mee maak, maar soms gaat het té ver. Nadat ik vandaag braaf een kopie van mijn paspoort had ingeleverd, vroeg ik wanneer ik de stempel kon verwachten. Er werd me medegedeeld dat degene die de stempel moet zetten een paar weken in het buitenland is en niemand durft verder die 'grote' verantwoordelijkheid aan. Het wordt echt te belachelijk voor woorden! Ik vergat ook onmiddellijk mijn wijze les. Na mijn tirade werd me gezegd dat ze zouden kijken wat ze konden doen, maar inmiddels weet ik dat zodra ik het pand verlaat, men onderuitzakt op zijn stoel......onderwijl klagend dat de Nederlanders zo vrijpostig zijn. Maar ik ben weer een stapje dichterbij!

To be continued........