Glimmende wasbakken

Een paar zware weken achter de rug. Veel ups en downs. Het ene moment vind ik het echt geweldig. Het werk op de SEH is namelijk interessant en zeer leerzaam. Er worden veel verschillende (meestal complexe) patiënten binnen gebracht en er zijn erg veel vaardigheden die hier mogen worden uitgevoerd door een verpleegkundige.
Het andere moment heb ik het helemaal gehad. De houding en oncollegialiteit van veel zusters trek ik soms slecht. Zonder begeleiding werk ik op de afdeling en moet het allemaal zelf maar uitzoeken. Als ik dan iets niet weet of kan vinden, wordt er heel hard gezucht en met de ogen gerold.
Er zijn ongeveer 10.000 regels, waarvan ik de meeste onlogisch en soms zelfs belachelijk vind. Naar mijn mening veel uiterlijke schijn waarbij de patiënt zelf wordt vergeten. Als de wasbakken maar glimmen zeg maar. Dat breekt me nog wel eens op. Onbewust overtreed ik ook alle regels bij elke stap die ik zet. En het constant worden gecorrigeerd vermoeit ontzettend en maakt je onzeker over eigen handelen. Afijn, degenen die hier hebben gewerkt, weten hoe het gaat.

Na een aanvaring met een poortarts vorige week was ik even uit het veld geslagen. Op kantoor van de hoofdzuster moest ik mijn verhaal komen doen. Aansluitend hierop werd de arts binnen geroepen en bij het verlaten van de ruimte kon ik nog nét horen hoe ze de toch al kleine arts nog een kopje kleiner maakte. Toch heeft het voor mij nog de hele week gesudderd en aan het einde van de week moest ik me weer bij de hoofdzuster melden. Ze keek me strak en serieus aan. Even zakte de moed in mijn schoenen, maar ze wilde me alleen vertellen dat ze in me geloofde.....De juiste stimulans voor een goed weekend en stiekem huppelend verliet ik het ziekenhuis om te gaan genieten van een welverdiende vrije dag!!


De afdeling bestaat uit 3 zalen en een aantal aparte kamers. Sommige patiënten liggen langere tijd op de afdeling wegens gebrek aan ruimte op de verpleegafdelingen. Erg vervelend aangezien er weinig echte bedden zijn. Dagenlang liggen ze op een brakke brancard of opgekruld op een kindermatras van 80 cm lang. Daarnaast zijn de liften van het ziekenhuis vrijwel elke dag buiten werking en kan er ook niemand worden vervoerd. Ik probeer zoveel mogelijk mee te werken en in de rustige uurtjes moet je compressen vouwen of de befaamde wattenbollen draaien.

Inmiddels heb ik de structuur van de dag door en doe ook ik mijn best om de wasbakken te laten glimmen, zij het met een grandioze Franse slag. Het is dé manier om te worden gezien als een hardwerkende goede zuster. Maar de patiënt staat voor mij nog altijd centraal en ik hoop dat ik dat niet ga verliezen.

Soms zie je ineens wel de samenwerking boven komen. Toen gisteren een zwaargewond verkeersslachtoffer werd binnengebracht, stond ik met grote ogen naar mijn collega’s te kijken terwijl ze met z'n allen op het bed doken om het leven van de patiënt te redden. Op zo'n moment kan ik me niet voorstellen dat ik daar misschien ook ooit sta. Dat motiveert, want ik wil het vak echt leren!

Iedereen bedankt voor de lieve woorden op mijn site, per post of per mail....het helpt!