De draai

In tegenstelling tot de stempel is mijn draai wel terecht. Vanuit de drukke stad reed ik naar huis en bedacht me dat ik nergens anders zou willen zijn op het moment. In een waterig zonnetje fietste ik, met een verse roti in mijn fietsmand, door de straten van Paramaribo. Mensen zaten op hun erf op houten bankjes te kletsen, kinderen en honden renden er spelend tussendoor, een enorme regenboog toornde uit boven de palmbomen, de vogels vlogen schreeuwend over mijn hoofd op weg naar hun nachtverblijf in een enorme mangoboom. Onderweg moest ik stoppen om de schroeven van mijn fiets weer aan te draaien die lostrillen op de hobbelige wegen en om bij een fruitkraampje langs de kant van de weg de verkoper uit zijn hangmat te lokken om een ananas te kunnen kopen. Even doortrappen in de beginnende schemering om vervolgens thuis in mijn hangmat te kruipen en te genieten van de stilte die langzaam over de stad neerdaalt.
Mijn lieve huisbazin moedigt me elke dag aan met ‘succes, mi gudu’ en aan het einde van de dag evalueren we de gebeurtenissen. Door de vele gesprekken die ik met haar heb, leert ze me hoe dingen in Suriname werken. De problemen waar ik tegenaan loop, hebben uiteraard een verleden. Er ligt veel frustratie, angst en onzekerheid aan ten grondslag. Ook de Surinamers zelf ondervinden deze problemen geregeld. Daarbij is het niet altijd makkelijk dat het een kleine gemeenschap is waar verschillende politieke verhoudingen kriskras door elkaar heen lopen. Ik blijf de bureaucratie waar ik steeds tegenaan bots paradoxaal vinden als je ziet hoe de rest functioneert.


Eindelijk heeft het dans-virus ook mij te pakken. Ik volg nu gemiddeld 5 uur per week dansles (Salsa en Merengue) op een stikhete zolder aan de waterkant, uitkijkend over de Surinamerivier. Echt super. Daarnaast ga ik geregeld naar salsa-avonden in Paramaribo. Geweldig als je een goede partner hebt die je alle kanten opdraait op de dansvloer, minder als je de moves van je partner niet helemaal kunt volgen. Dan duren de liedjes eindeloos.

Vanmorgen wederom een gesprek gehad met de directrice van het ziekenhuis. Vooralsnog mag ik maandag beginnen. Eerst op zoek naar zwarte veiligheidsschoenen die ik verplicht moet dragen onder mijn groene SEH-pak. Wel werd snel nog medegedeeld dat het beloofde salaris wordt teruggeschroefd. Ik heb het zwart-op-wit staan, maar heb geen zin in nog meer oponthoud.

Ik heb geen spijt van mijn keuze om terug naar Suriname te gaan. Ondanks dat het niet allemaal mee zit, heb ik mijn draai gevonden en deins ik langzaam weer mee op het Surinaamse ritme. Ik voel me goed en gelukkig en geniet van de mooie dingen van het land.