Lotjeshuis

Afgelopen week in het Lotjeshuis gewerkt, een kindertehuis in Paramaribo. In totaal wonen er 32 kinderen, variërend van 3 maanden tot 10 jaar. Ze wonen er omdat ze uit huis zijn geplaatst wegens ondervoeding, mishandeling of verwaarlozing.
Overal het algemeen zijn ze heel vrolijk en enthousiast, maar er zitten een aantal zielige gevallen bij. Een jongetje van 4 dat zo sterk ondervoed is, dat hij wel van gummie lijkt. Hij heeft te weinig kracht om te kunnen lopen of te kunnen spelen. Een meisje van 5 dat jarenlang is opgesloten. Ze praat niet, heeft geen verfijnde motoriek. In het begin was ze heel bang van mensen, nu toont ze affectie door iedereen kei-hard te bijten.

Ik heb nu een aantal tehuizen in Suriname gezien en vind dit een prettig huis. De sfeer is goed, de kids zijn enthousiast, personeel is begaan met de kinderen en het is er redelijk schoon....soms hoor je verhalen van andere huizen..... Ik moest in het begin wel wennen aan het feit dat er tegen de kinderen wordt geschreeuwd, maar schijnt soms de enige oplossing te zijn. De kids schreeuwen zelf letterlijk om aandacht, negatieve aandacht is tenslotte ook aandacht. Ze doen er alles aan om gezien te worden en willen je het liefst voor zichzelf. Als je binnen loopt, hangen er meteen een aantal kinderen aan elk been. Zodra je gaat zitten, proberen ze allemaal tegelijk op je schoot te kruipen. Dat draait altijd uit op huilen, want ze ontzien elkaar niet en bijten, duwen en trappen om maar vooraan te kunnen staan. Je zou ze graag op willen pakken en met ze knuffelen, vooral als ze je aankijken met hun grote glimmende ogen, maar dat gaat en mag helaas niet. In de ochtend, als je de kinderen omstebeurt baadt, probeer je ze wel even de persoonlijke aandacht te geven. Dat wordt dan ook meteen beloond met de grootst mogelijk stralende lach.

Deze week werden 5 nieuwe kinderen naar het tehuis gebracht. Met grote angstige ogen zaten ze rillend op de stoep te wachten. Krak zegt je hart. Ze mochten niet meteen bij de andere kinderen, maar moesten eerst van top tot teen worden geïnspecteerd en geschrobt. De oudsten konden we redelijk snel kalmeren, maar de jongste van anderhalf was ontroostbaar. Ik heb uren met het schreeuwende kind in mijn armen gezeten voordat ze uiteindelijk van vermoeidheid in slaap viel.

Mocht iemand een tijdje vrijwilligerswerk willen doen………….ze hebben je hulp hard nodig en dit is een unieke kans.

En van het ene uiterste naar het andere uiterste.......dit weekend is het bigi vissa!! De hele stad staat op zijn kop. Er wordt namelijk Keti Koti gevierd, de dag dat de slavernij werd afgeschaft. Ik ga vannacht naar een groot feest op White Beach. Hopelijk blijft het droog, want het regent de laatste dagen enorm hard. Half Paramaribo komt dan onder water te staan. Op de een of andere manier krijg ik het altijd voor elkaar om dan nét mijn was buiten te hebben hangen.