Leve de bureaucratie!

Soms zit het mee en soms zit het verschrikkelijk tegen!! Ik ben nog steeds aan het wachten totdat ik mag starten in het ziekenhuis. Vanuit Nederland heb ik gesolliciteerd in Suriname. Uiteindelijk met een ziekenhuis in onderhandeling gegaan. Op mijn vragen wat ik allemaal nodig had om te starten, kwam altijd een simpel antwoord. Je diploma en een MRSA-vrije verklaring. Opeens kreeg ik 2 dagen voor vertrek een lijst toegestuurd met documenten die ik mee moest nemen, aangezien de wetten waren veranderd.

Na aankomst in Suriname ben ik direct naar het ziekenhuis gegaan en heb de documenten overlegd. Het leek goed te komen en ik ben naar het binnenland vertrokken.
Vol enthousiasme liep ik maandagochtend de afdeling op in mijn witte outfit (detail: je moet hier een hoofdkapje op). Binnen tien minuten stond ik verslagen weer buiten. Ik mocht niet werken, want mijn papieren bleken niet in orde te zijn.
Twee dagen bleef alles een beetje onduidelijk. Vandaag ben ik zelf op onderzoek uitgegaan. Strijdlustig naar het Diakonessenhuis getogen, het ziekenhuis waar ik vorig jaar stage heb gelopen. Ze waren verrast me weer te zien, hadden personeelstekort en ik zou direct aan de slag kunnen op mijn eigen afdeling, alleen die papieren. De Inspectie van de Gezondheidszorg heeft de regels onlangs aangescherpt en ze kunnen daar nu niet omheen. Degenen die een paar maanden geleden zijn begonnen, hoefden hun diploma niet eens te laten zien. En ik moet de meest onzinnige papieren overleggen! Papieren die in Nederland bij elkaar verzonnen moeten gaan worden.

Maar ik was op oorlogspad en ben zelf naar het Ministerie van Volksgezondheid gegaan. Ze waren er opvallend aardig, wat op zich uniek is voor een ambtelijk apparaat in Sur. Maar zelfde conclusie.....Ik mag niet werken zonder die documenten...punt! Ze gaven me ook nog een extra lijst mee waarop allerlei stukken staan die ik nodig heb voor mijn registratie als verpleegkundige. Het ziekenhuis had die info voor het gemak achterwege gelaten. Met tranen in mijn ogen het pand verlaten. Tja, en wat nu? Ik heb het naar mijn zin in Suriname, maar sta onderhand te springen om aan de slag te mogen. Kan natuurlijk altijd in een kindertehuis gaan werken. Gisteren toevallig bij een kindertehuis geweest en het is dankbaar werk waar je ook veel energie van krijgt. Maar ben onderhand uitgesnabbeld en mijn hart ligt bij het werken in een ziekenhuis. Waar dat is maakt me onderhand niet meer uit.

Het is moeilijk, want wil niet meer wachten, maar heb geen optie vrees ik. Ze hebben me niet goed ingelicht. De mails heb ik als bewijs, maar boos worden heeft geen zin, dan gaan ze helemaal niet meer meewerken. Zo werkt dat hier. Accepteren en doorgaan. We houden de moed erin.......