Palumeu

Met de bekende piloot Otto naar Palumeu gevlogen. Helaas dit keer niet zelf mogen vliegen, maar toch blijft het bijzonder. Je vliegt relatief laag dus je hebt geweldig mooi uitzicht over de jungle. De zwaar ronkende motoren die alles overstemmen en met je knieën in de nek van de piloot. En dan land je ineens middenin die jungle op een klein grasveld.
Palumeu is een indianendorp in het zuiden van Suriname waar de Trio en de Wajana indianen wonen. In totaal wonen er 17.000 indianen in Suriname. De indianen in Palumeu zijn een vriendelijk volk, maar heel anders dan de marrons. Waar bij de marrons binnen een half uur 10 kinderen op je schoot kruipen en de volwassenen nieuwsgierig naar je staren, hebben we de eerste dagen de indianen alleen op afstand gezien. Het ijs moest echt breken en na een paar dagen kregen we meer contact met de mensen en voerden we gesprekken met handen en voeten.

We sliepen in een hut aan de rivier, ontzettend mooi. Zo ontzettend stil, alleen de geluiden van de jungle om je heen. De eerste middag stroomopwaarts gevaren en daar met een zwemvest in het water gesprongen om ons daarna, samen met de piranha’s, met de stroom mee te laten voeren. Geweldig om zwemmend de hutten van het dorp voorbij te gaan. De kids speelden in het water en toonden meteen hun meest stoere salto's vanuit de bomen langs het water. De rest van de dagen gaan wandelen en hebben we Potihill beklommen, van waar je een mooi uitzicht had over de jungle en de gebergten aan de Braziliaanse grens. Verder relaxt vakantie gevierd: varen in de korjaal, zwemmen in de rivier, in de hangmat liggen en vooral heel veel gegeten. Erg lekkere groenten en uiteraard veel kip in allerlei gedaantes.


Bij een rondleiding in het dorp nog gezien hoe de indianen allerlei dingen maken, zoals gevlochten manden en matten, sisaltouw en sieraden. Een diner aangeboden gekregen van soep, cassavebrood en een of ander roze drankje dat naar modder smaakte. Ontzettend lief, maar het was even bikkelen om op te eten/drinken. Je zag ieders gezicht vertrekken tijdens het nuttigen en ondertussen proberend een smile te behouden.

Laatste dag naar de plaatselijke lagere school geweest. De kids hingen meer buiten het lokaal dan dat ze braaf op de stoelen zaten. Er waren maar 3 leraressen voor de 6 verschillende klassen. Opgelost met een hekje tussen lokalen en dan maar steeds op-en-neer lopen.


Van de hoofdindiaan pijl en boog leren schieten, wat nog wel moeilijk bleek te zijn. De indianen schoten strakke pijlen mijlen ver en wij konden de schietschijf wat op 10 meter afstand stond nog nauwelijks raken. De pijl vloog er vaak al uit voordat je het had opgespannen. Oefening baart kunst zeg maar dus daarom heb ik maar een pijl en boog meegenomen. Kan ik straks mijn eigen maaltijd vanuit de zusterflat bij elkaar scharrelen.

Gedurende de nacht kwam er vanalles tot leven. Door, onder of over de hut kroop en vloog vanalles. Vleermuizen, spinnen, padden, hagedissen, brulapen en de meest vreemde vogels. Spannend zonder electriciteit. Even een lampje aanklikken is er niet bij, dan maar met de olielamp een grondige inspectie van je bed.