Croissants in paradise

Door mijn ervaring met de vorige bus boekte ik zonder schroom een busreis van 36 uur naar het zuiden van Argentinië. Met een appel en wat crackers liep ik naar de bus.....schrik! Een simpele bus. Geen goede stoel! Geen eten! 36 uur! Aan 1 stuk! Na twee uur irriteerde de stoel met de korte zit me al. Maar alles went blijkbaar, want na 10 uur vond ik de stoel heerlijk zitten en heb goed geslapen. Twee nachten. Geen glad asfalt, maar een dirt road....bonkend over de keien.
Dwars door Patagonië. Een geweldige route! Wilde paarden, nandu´s, flamingo´s, hazen, roofvogels, vossen en zelfs een stinkdier holde over de weg.
Onderweg mijn route veranderd.... besloten een dorp eerder uit te stappen. ´Paradise on earth´ beloofde mijn reisboek en andere reizigers.

Dat was wel het laatste wat ik dacht toen ik om 6 uur in de ochtend de kou instapte. Pikkedonker, verlaten straten en een gure wind. Ik probeerde twee hostels, maar ze waren vol. Alles bleek vol te zijn voor het hele paasweekend. Snel liep ik weer naar de plaats waar de bus me had afgezet, maar het laatste wat ik zag waren twee rode lampen die langzaam verdwenen in de verte.
Ineens zag ik twee andere personen op de stoep staan. Een Frans koppel. Ook zij leken reddeloos. Samen met hen door de straten gestruind. In het donker over de zandpaden met de helaas toch zwaar geworden backpack. Na een half uur zagen we een hostel. De deur was open, het licht aan en de kachel brandde. We gingen voor de kachel zitten en warmden onszelf op, totdat de eigenaar boos binnen stormde en ons zonder pardon de donkere nacht ingooide.

Het dorp is enorm klein, maar we zijn er 10 keer doorheen gelopen. Overal werden we afgesnauwd. Moedeloos stonden we tegen een berg zand aangeleund toen we ineens de geur van vers brood roken. Een bakkertje opende zijn deuren en ontfermde zich over ons. We werden voor de kachel gezet en kregen koffie met croissants. Denk dat je een Fransman niet gelukkiger had kunnen maken.
De zon kwam langzaam op en de meest geweldige berg torende rood boven het dorp uit. Elke paar minuten veranderde hij van kleur...de magische Fitz Roy! Het door ons gehate dorp ontwaakte en we begonnen de charmes te herkennen waar iedereen over sprak.

´s Middags een wandeling gemaakt door de bergen naar het meer bij Fitz Roy. Door de heidevelden met indrukwekkende uitzichten. Op de achtergrond alleen het geluid van het razen van de rivier in de vallei. Een strak blauwe lucht met hier en daar een bijzondere wolk. Op de terugweg had ik het liefst achterstevoren gelopen. Had ik net zo goed kunnen doen, want ook vooruit struikelde ik maar al te vaak over boomstronken en keien. Die zes uren door de bergen waren toch wat veel na 2 nachten in een bus. Maar het was het waard!