Opgedroogde tranen

Mijn laatste dag gehad op de SEH. Een raar gevoel na 4 intensieve maanden. Nog steeds wisselen de dagen zich in rap tempo af. Word ik af en toe echt gek van het geschreeuw van de hoofdzuster, de mentaliteit van mijn collega’s, vervloek ik de haperende apparatuur, de bedden zonder matrassen, de regen die binnen komt druppelen……het zijn ook weer net deze dingen die het hier zo interessant maken. Je wordt je bewust van de luxe die je in NL hebt. Zo denk ik wel even na hoeveel gaasjes ik gebruik, omdat ik ze zelf eerst moet knippen en vouwen. De paar rollen verband moet je zuinig gebruiken. Glucosestrips om bloedsuiker te meten komen op de bon. Elk stripje moet verantwoord worden in een schriftje met handtekeningen van de arts. En soms zijn ze er gewoon niet.

Maar als een opa dan zijn bibberende hand uitsteekt om me te bedanken voor het weghalen van zijn pijn. Als een kind de behandelkamer uitloopt en zich nog even omdraait en ik een lach zie verschijnen in zijn betraande gezichtje, ik naar hem zwaai en hij met zijn kartonnen spalk probeert terug te zwaaien. Als ik na een zware dienst door het lege ziekenhuis loop, de straathonden ontwijkend, en de brandende zon instap...........krijg ik zelf de kriebels! Ik heb enorm moeten ploeteren, maar ik heb het gered! En ik zal het gaan missen.

Paar weken geleden heb ik een trauma-cursus gevolgd, Primary Trauma Care. Een belangrijke cursus voor traumazorg in ontwikkelingslanden, waar weinig tot geen middelen zijn. Geweldig interessant en meteen duidelijk dat ik hier wel op mijn plek zit.

Organisatorisch zijn er veel problemen op de afdeling. De doorstroming naar de verpleegafdelingen stagneert, waardoor de patiënten te lang op de SEH blijven. Soms weken. Als de bedden vol zijn en we krijgen een groot trauma binnen, moeten we kijken wie we uit zijn bed kunnen halen. Middenin de nacht moeten mensen hun bed uit en op een stoel of buiten verder suffen. Gewoon niet genoeg ruimte en personeel om alles te kunnen doen. En dan is onlangs het dak van het Diakonessen, een ander ziekenhuis, eraf gewaaid, waardoor we ook deze patiënten erbij kregen. Duidelijk niet ingesteld op een crisissituatie.

Pas zijn we om deze reden in staking gegaan. Met de artsen en verpleegkundigen van de SEH zijn we naar het kantoor van de directeur getogen. Boos en gefrustreerd door de onwerkbare situatie. Te veel patiënten stromen binnen op de toch al te volle afdeling. Het is tijd voor verandering. Mijn collega’s waren strijdlustig en het leek een goed plan, maar een uur later liepen we met de staart tussen de benen het kantoor weer uit. Verbaal compleet uit het veld geslagen door de directeur.

Ik heb een jaarcontract. Vanaf eind november krijg ik een aantal weken verlof. In december ben ik weer in Nederland. Begin januari moet ik me weer melden in mijn groene outfit…….of niet…..