Goed fietsweer

Laatste dag van Anne….op de fiets naar plantage Frederiksdorp. De nacht ervoor nog goede voornemens, maar ’s morgens volgens verwachting te laat opgestaan. Eerst uitgebreid ontbijten en door naar het fietsverhuurbedrijf. De fietsverhuurder keek ons verbaasd aan. Het is elf uur en jullie willen nog starten? ‘Ja’, zeiden we volmondig. 'Het is maar 40 km. En we zijn tenslotte Nederlanders'. Veel keuze in fietsen hadden ze niet meer, maar we waren tevreden. Spullen achterop gebonden en klaar voor vertrek. Toch niet. We hadden geen legitimatie. Ik bleef als onderpand achter en Anne fietste naar huis om haar paspoort te halen. Half twaalf waren we dan zover. Toch niet. Eerst nog door Paramaribo crossen om de gewilde foto’s te maken en inkopen te doen. Verhit stapten we een uur later in de boot naar de overkant. Eindelijk klaar voor de tocht.
Vrolijk keuvelend stapten we aan wal. ‘Fantastisch fietsweer’, riepen we. ‘Geen wind en lekker zonnetje.’ Waarom zouden we vroeg beginnen? Een mooie route langs fruitkraampjes en houten huisjes aan het water. Uit het niets ineens een stand met pannen. Tientallen glimmende aluminium wokken, bungelend in de wind.
Totdat na anderhalf uur de zon begon te irriteren. Heet, heet, heet!!! De glimlach op ons gezicht verdween en met verbeten gezichten trapten we verder. Elke honderd meter stoppen en zonnebrand erbij smeren. Alles door elkaar, in dikke lagen. Na een tijdje kon de zonnebrand ons niet meer helpen, we voelden de zon op onze huid branden. Het hete asfalt, geen schaduw van bomen……en nog een lange weg te gaan. Gelukkig hadden we allebei een geweldig badlaken bij ons en als echte moslima’s hebben we de fietstocht dapper hervat.
Na een paar uur was daar eindelijk Mariënburg. Met de boot verder gevaren naar de oude plantage Frederiksdorp. Wow. Dat was het wel weer waard. Lunchen op de mooie plantage, verse fruitsappen drinken, vogels en vlinders die om je heen fladderen, padden onder de tafel en lieve puppies die je smekend aankijken, hopend op een stukje kip.
We waren ons al psychisch aan het voorbereiden op de barre terugweg, maar daar zat zowaar de KLM-crew te lunchen. Zij hadden het beter geregeld. Ze hadden een privé-boot en we werden uitgenodigd mee terug te varen naar Paramaribo. Voeten in het water, een verfrissend windje in je gezicht..........en een koelbox vol koud bier en frisdrank……….Geluk dwing je af, toch?