Zomaar een nacht

Ik heb nachtdienst. Rond negen uur stap ik de SEH binnen en kan meteen aan de slag. Een co-assistent, een arts en een aantal zusters zijn bezig met een reanimatie. Er zijn geen infuusstandaarden meer en ik word ingezet als standaard. Hectiek. De co raakt in paniek, de arts duwt haar weg en neemt over. Een voor een worden de zusters weggeroepen. Er zijn veel patiënten. Ik blijf achter en koppel steeds nieuwe infusen aan en probeer de arts zo goed mogelijk te assisteren. Zenuwachtig. Het is mijn eerste keer, maar het is nu of nooit. Het zweet parelt op ons voorhoofd……We lijken succes te hebben, maar we rekken het onvermijdelijke maar een paar uur. We gaan de nacht in.

Tranen in mijn ogen bij het arriveren van een ambulance. Een jongen van 22 met schotwonden. Overvallen. Stabiliseren en met de brancard naar de röntgen. Een jonge chirurg bekijkt de foto’s. ‘Shit’ mompelt hij. Dat is ook het enige wat ik kan denken. Die ene kogel is precies door zijn ruggenmerg gegaan waardoor hij verlamd zal zijn.
Terug naar de afdeling. Het is te laat, morgen kijken ze verder. De jongen kermt van de pijn. Mijn naam heeft hij onthouden en huilend roept hij de hele nacht mijn naam. Ik krimp ineen als hij me vraagt waarom hij zijn benen niet meer voelt. Zelf denkt hij dat hij door een verdovingspistool is geschoten, maar ik weet beter en mag en kan het hem niet zeggen. Reddeloos zit zijn vader in de wachtkamer en hij wordt keer op keer weggestuurd. Keer op keer laat ik de man weer bij zijn zoon. De jongen smeekt me wat voor hem te doen. Ik voel me radeloos en machteloos. Ik beloof hem te doen wat ik kan. De hele nacht dep ik zijn voorhoofd en praat ik met hem. Hij zegt dat ze hem zo toch niet de hele nacht kunnen laten liggen. Ik ontwijk zijn blik en denk bij mezelf ‘dat kan wel.‘

Een rustig uurtje tussendoor. Knikkebollend zit ik op een stoel. Vanuit het niets stroomt de SEH ineens weer vol…….de weinige bedden zijn bezet. Zieke mensen moeten op een stoel of op de grond. Nog 6 uur te gaan…..

Een oude man klampt me aan. Hij heeft pijn op de borst. In opdracht van de arts draai ik een ECG. Hartafwijking. Ik leg hem aan de bewakingsapparatuur. Ik vraag de zusters me te helpen het alarm in te schakelen, zodat we horen als er wat mis is. Gerust loop ik weg. Als ik later bij hem ga kijken, zie ik een horizontale streep. Het alarm werkt niet. In paniek pak ik hem vast en zie zijn hartslag weer opkomen…..Hij opent zijn ogen en kijkt me verward aan. Hij voelt zijn wegrakingen aankomen en zegt dan heel rustig ‘ik ga weer even naar de duisternis’. De man raakt me. De rust en het vertrouwen in zijn ogen. Ik neem bloed bij hem af en breng het naar het lab. Cito. De deur is op slot en ik moet mijn best doen de mensen van het lab wakker te bonken. SPOED!!! Ooit van gehoord?

Samen met een van de zusters ben ik de hele nacht bezig, terwijl de anderen de een na de andere opdracht op ons afvuren vanuit hun slaapstoel. Ik vraag de arts of we deze twee patiënten niet moeten verplaatsen naar IC. Ze overweegt het. Een paar uur later is er nog niets gebeurd. Iedereen slaapt, inclusief mijn collega’s.

Een voor een komen de collega's van de dagdienst binnen geschuifeld. Mijn dienst zit erop. Ik neem afscheid van de jongen en de oude man. Ik druk mijn collega’s op het hart goed voor hen te zorgen. Ze knikken.

Ik pak de bus naar huis. De hele weg denk ik aan de jongen en de oude man. Het was een extreme nacht. De diensten kunnen rustig zijn, maar ook zwaar als deze.
Thuis duik ik in mijn bed, maar sta na een uur weer op. Ik word gefrituurd. Mijn houten kamer met de gele luikjes is schattig, maar bloedheet. De ventilator verplaatst alleen het stof en de hitte. Ik probeer de hangmat op het balkon, maar ook daar lukt het niet. Gefrustreerd hobbel ik naar Torarica, een duur hotel in de buurt. Onverstoorbaar loop ik langs de receptie, duik in het bad om vervolgens illegaal op een houten strandstoel te kruipen. Het is voor een goed doel. Ik val in slaap......Vannacht weer een nacht.