Een stukje paradijs!

Na een heftige sessie nachtdiensten besluit ik de stad weer eens te verlaten. Dit keer is de bestemming Ladoani, een dorp in het binnenland waar mijn huisgenoot Anne als arts voor de Medische Zending werkt. Vanuit mijn nachtdienst doe ik inkopen en rijd door naar het vliegveld. Op goed geluk, want ik heb nog geen vlucht kunnen boeken. Er blijkt nog precies 1 stoel over te zijn op de vlucht. Dat is geen toeval. That’s mine!

Na de gebruikelijke vertraging de kont van de Antonov ingekropen. Het toestel wiegt me onmiddellijk in slaap na ruim vijftig uur wakker te zijn geweest. Met een harde bons schrik ik een uur later wakker….ik ben in Ladoani! Met moeite vis ik mijn backpack onder de zakken rijst vandaan. Ik ben de enige die uitstapt. Omringd door de jungle snuif ik de warme boslucht op, zie de kleien hutjes aan de overkant, een halve Surinaamse vlag prijkt op het vliegveld, glanzende kraaloogjes staren me nieuwsgierig aan en even voel ik me de gelukkigste mens op aarde. Wat is het hier mooi! Anne haalt me op van het vliegveld en samen slepen we mijn backpack vol vers fruit, groenten, crackers en bevroren zuurzaksap naar het doktershuis.

Het doktershuis is een huis op palen met een enorme veranda vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de rivier. Het huis wordt beheerst door dieren. Overdag de mieren. Heel veel mieren. Ze bezitten het talent zich overal doorheen te boren. Zelfs uit voorverpakte etenswaren moet je de zwarte diertjes pulken.
Wij slapen op het balkon. In de gekoesterde hangmat bungelen we een stukje boven de grond. Gelukkig, want ’s nachts razen muizen en ratten met grote snelheden onder je door. De geluiden van de jungle komen genadeloos op je af als de generator om 11 uur zijn gebulder staakt. Vanuit je hangmat kijk je naar de pikzwarte hemel vol sterren terwijl de krekels om het hardst schreeuwen om gehoord te worden. In de verte licht de hemel op door een naderende onweersbui. Het silhouet van het bos maakt je nog meer bewust van het feit dat je in het oerwoud slaapt. In de struiken hoor je geritsel. Het is te donker om te zien wat het is en je fantasie doet zijn werk. Welkom in de jungle.

’s Morgens word je wakker onder dezelfde hemel waar het waterige zonnetje langzaam boven de rivier klautert. Ik wil niet opstaan, maar langer genieten van dit moment. De geluiden van de dag dringen zich langzaam weer aan je op. Vrouwen lopen voorbij met manden en emmers op het hoofd en starten met de rituelen. Kinderen rennen wild langs ze heen en duiken met de nodige salto’s het water in. Even kunnen ze spelen en dan is het tijd vissen te vangen. Met een stokje en rijstkorrels hengelen ze behendig de een na de andere vis uit het water.
Nog even genieten van het uitzicht vanuit mijn hangmat. Opwarmen in de zon totdat je fleecetrui uit kan. Wegdoezelend hoor ik op de achtergrond ineens de klanken van de godsliederen die in het ziekenhuis uit volle borst worden gezongen.

Tijd voor mij om op te staan en aan mijn rituelen te beginnen. Bij gebrek aan een douche, baad ik in de rivier. Emmers water sjouw ik vanuit de rivier naar boven voor het doorspoelen van het toilet. Vanuit de regenton vul ik lege flessen met water om deze vervolgens te koken en tot drinkwater om te toveren. Even is water uit de kraan niet meer vanzelfsprekend.

Hierna begin ik aan mijn wandeling door het dorp. Kinderen rennen zigzaggend om me heen. Vrouwen zitten voor hun huis en verpulveren kalebassen met hun stampers, pellen noten, persen cassavebrood, koken op kleine vuurtjes. Mannen bouwen huizen, varen hun korjaal en genieten van een Parbo in de schaduw van het kleien hutje. Overal hoor ik mijn naam, de bakra is snel gespot in het dorp. Tijdens de hete middaguren plons ik in de koude kreek die door het dorp loopt. Kinderen bekijken me ongegeneerd, de boenende vrouwen lachen breeduit.

Dr Anne werkt op de polikliniek. Ze ziet de patiënten van het dorp en iedereen vertrouwt blindelings op haar kunnen. Mooi om te zien. Een drukke week met veel bijzondere patiënten: een vrouw die beweert 12 maanden zwanger te zijn, een denderende hernia, een vrouw met een vishaak in het oog, meisje met doorgesneden vingers en veel patiënten met braak- en diarreeklachten. De zware gevallen worden zo snel mogelijk naar de stad gevlogen. De rest wordt opgelost met een sloot antibiotica en vitaminepillen. Zolang men pillen krijgt, lijkt men tevreden.

’s Avonds wandel ik met Anne het dorp in. Op zoek naar de plaatselijke bakker. Het schemert en als we de bakker vinden is het donker. Op de terugweg raken we de weg kwijt. De zandpaden en huisjes lijken allemaal op elkaar. Goed voorbereid als we zijn lopen we op onze slippers en zonder zaklamp over de paden. Goed stampen is het motto, dan gaan de beesten vanzelf wel weg. We worden door een aardige jongen weer op het juiste pad gebracht en snellen naar huis om de nog warme broodjes vol te smeren met pindakaas. We genieten van de laatste avond onder de prachtige sterrenhemel en herhalen alsmaar hoe gaaf het wel niet is dat we hier zitten…..

Ladoani, je bent mooi!