Gevulde wieg

Leven en dood. Enorm zichtbaar op de SEH. Het ene moment breng je een patiënt naar de IC, een paar minuten later sta je met een kersverse baby in je armen.

De laatste tijd lijkt de SEH meer op een grote verloskamer. Het Academisch Ziekenhuis heeft 2 verloskamers……..Duidelijk niet genoeg. De twee bedden zijn non-stop bezet, waarna men naar de SEH wordt verwezen. En wij hebben maar liefst 1 verlosbed. Dit leidt vaak tot stressvolle situaties, vooral in de avonden en nachten als er weinig personeel is.

Zwetend kom je de verloskamer uit, verlossend kijk je de wachtkamer in en zuchtend tel je 5 nieuwe dikke buiken. Improviseren…..stoelen worden verlosbedden, de spoelruimte een verloskamer. Productie draaien. Zodra de vrouw bevallen is, moet ze het bed vrij maken voor de volgende. Het blijft altijd moeilijk in te schatten hoe snel het gaat verlopen. Soms duurt het uren, soms een paar seconden. Vorige week riep een vrouw vanuit de wachtkamer ’de baby komt’ en 1 seconde later gleed het onder de stoel door en doken we op onze knieën om de baby onder de stoel vandaan te vissen.

Op drukke dagen wordt het enige wiegje op de afdeling in een mum van tijd gevuld met kleine hummels: Chinese, Creoolse en Hindoestaanse kindjes liggen gemoedelijk tegen elkaar aan. De wijze waarop de vrouwen bevallen is opvallend. Over het algemeen zingen Creoolse vrouwen zich door de weeën heen, Hindoestanen schreeuwen en kreunen dramatisch, Indiaanse en Chinese vrouwen bijten hard op hun kiezen en kermen zachtjes.

Hoe de baby gaat heten is niet altijd duidelijk. In Nederland roept men meteen de naam, hier heeft men nog niet altijd een naam. Of men kent het nog niet uit het hoofd en moet een briefje uit de tas halen. Onlangs vertelde een vrouw wel de naam van haar baby waarop mijn collega uiterst eerlijk riep ‘wat een lelijke naam!’

Na een lange drukke dag ga ik even een sapje drinken bij mijn Sneesie, zoals de Surinamers de Chinezen ‘liefkozend’ noemen. Ik kom te weinig en wordt iedere keer streng toegesproken. Pas kreeg ik, nadat ik de toespraak had overleefd, een zijden zakje overhandigd met een hangertje erin. Voor goed geluk. De hele familie keek me stralend aan terwijl ik het foeilelijke ding uitpakte en dankbaar in ontvangst nam. Ik besefte me dat ik het gouden hangertje op een dag om moest hangen..........voor goed geluk dan wel uit goed fatsoen.