This is your captain speaking!

Al mijn charmes en wat dollars (of andersom) in de strijd gegooid en uiteindelijk zondag een vlucht kunnen bemachtigen. De mannen van Gum Air waren geweldig en hebben er alles aan gedaan om me in Kajana te krijgen. Een vlucht naar Botopasi stond gepland, maar de piloot wilde wel een stukje verder vliegen om me in Kajana af te zetten.



Op z'n Surinaams besteeg ik de Cessna ruim een uur na oorspronkelijke vertrektijd. Ik was de enige passagier en mocht naar de stoel van de co-piloot klauteren. Mijn veiligheidsgordels waren wederom een standaard Surinaamse maat, die hingen er een beetje losjes bij. Maar ik zat toch vrijwel vastgeklemd tegen het stuur.



Tijdens het opstijgen wilde ik foto's maken van het unieke uitzicht. Piloot Otto pakte meteen mijn camera en ging alle foto’s bekijken. Ondertussen beetje bijsturen of wat naar de toren roepen. 150 foto’s later en 1000 extra hartslagen mijner zijds, had ik het wel een beetje gehad. Ik besloot hem maar wat te vragen over de schermpjes in de cockpit. Het werkte, hij ging zich weer volledig concentreren op het vliegen. Hij begon me alle schermpjes in de cockpit uit te leggen. Uiteraard moet je daarvoor wel wat manoeuvres maken. Had ik nou maar nooit gevraagd 'wat is dat?'.
Afijn, eenmaal weer horizontaal in de lucht, liet hij de stuurknuppel los. Volgens hem wist ik nu genoeg om te kunnen vliegen. Als hij een hartaanval zou krijgen, zou ik ook alleen verder moeten. Geruststellend idee, maar denk dat ik op dat moment zelf meer kans maakte. Maar hij was resoluut en ging gezellig achterover zitten en aanwijzingen geven........de richting, wanneer en hoeveel ik moest dalen of stijgen. Echt zo enorm gaaf!!

Na een uur waren we er. Nog een extra rondje om Kajana gevlogen om het goed te kunnen zien vanuit de lucht.



Eenmaal geland kwamen er vanuit alle hoeken kindjes op ons afgerend. Er werd geen vliegtuig verwacht vandaag en aangezien je het gedonder van de motor al van verre hoort, was iedereen nieuwsgierig geworden.



Ik ben het toestel uitgeklommen, kreeg het telefoonnummer van Otto in mijn handen gedrukt ('je weet maar nooit wanneer je het nodig hebt') en ben in euforische toestand door een bootsman naar het dorp gebracht waar Annelies en Hilke al rondliepen in de plaatselijke geborduurde doeken.