Stress op Stoelmanseiland

Planning is gewijzigd! Vandaag zelf als patiënt met spoed teruggevlogen naar Paramaribo! Met de Cessna, die toch echt minder grappig is als je er daadwerkelijk in zit en je ziet dat alles aan elkaar hangt met tie wraps of gewoon niet meer aanwezig is in het vliegtuig. Maar wel een geweldig uitzicht!! En een enorme herrie.



De tocht naar naar Stoelmanseiland (Stoelie genoemd door de Surinamers) begon geweldig! Het blijft echt mooi om laag over de jungle te vliegen en de dorpjes, rivieren, bauxietwegen te zien. Landen op de airstrip blijft ook een happening.
Stoelmanseiland is een klein dorp, maar voorziet in de medische zorg voor een groot aantal dorpen in de omgeving. Het heeft een klein ziekenhuis en een polikliniek waar 1 arts en een aantal verpleegkundigen werken.
Op de poli was het heel rustig, alleen wat mensen op het spreekuur gehad die verkouden waren. Ook in het ziekenhuis was er weinig te doen. Er lagen 3 patiënten, en die waren de hele dag pinda's aan het pellen (het moet allemaal doorgaan natuurlijk).



We sliepen in een kamer bij het ziekenhuis. Aan de kamer zat een veranda omheind met kippengaas. We vroegen ons af waarom, maar dat werd binnen korte tijd duidelijk...de kids en de militairen in het dorp stonden geregeld aan het kippengaas en we werden zo dag en nacht bestudeerd.



De kinderen zijn echt heel erg open en nieuwsgierig en komen meteen op je af. Ze pakken ook meteen je hand vast of vragen of je met ze gaat baden (zwemmen). We hebben ook wat uren in de rivier met ze gezwommen en ze wat over en weer gegooid.





De eerste dag hebben we op de poli gewerkt. Vervolgens zijn we een dag met de bootsmannen naar Frans-Guyana gegaan om daar een nieuwe korjaal (uitgeholde boomstam) te gaan kopen.



Vervolgens zijn we twee dagen de rivier opgegaan om kinderen in de omliggende dorpen te vaccineren. Met zuster Jet en broeder David vele dorpen, aan zowel de Surinaamse als de Frans-Guyaanse kant, afgestruind op zoek naar kindjes die gevaccineerd moesten worden. Het werkt allemaal niet al te makkelijk. Zowel de Fransen als de Surinamers komen vaccineren en ze gebruiken andere cocktails, dus er moet goed worden uitgezocht wat een kind al heeft gehad. Daarnaast zijn de moeders vaak met de kinderen naar de kostgrondjes (moestuinen), die dieper in het oerwoud liggen, dus dan zijn de dorpen vrijwel uitgestorven. En vaak willen de ouders de kinderen ook niet vaccineren en worden er allerlei smoesjes verzonnen.

Je vaart of loopt door de jungle van het ene dorp (of kamp) naar het andere. De spullen onder de arm. Je vaccineert ook op de meest bizarre plaatsen, zoals op een krukje in de modder aan de rivier of op een paar tonnen met diesel.





's Avonds geslapen in een hangmat in het oerwoud. Wakker worden met de zon die opkomt boven de rivier, baden in de rivier en verse vis met kwak (gebakken cassave) als ontbijt.



En om er nog wat extra spanning in te gooien....In het allerlaatste dorp, zover mogelijk van Stoelie af, heb ik een prikaccident gehad! Ik liep met de naaldcontainer in mijn hand door het oerwoud, moest over boomstronken klauteren, zakte diep weg in de modder en de naaldcontainer knalde tegen mijn been aan. Geen probleem, ware het niet dat de naaldcontainers hier van karton zijn ipv hard plastic en er heel toevallig een naald uitstak. Deze ging recht mijn been in. Ik kon niets anders doen dan de prikplek zo goed mogelijk te laten bloeden. Verder hadden we geen water of alcohol bij ons. Ik heb Hilke mijn been uit laten knijpen en ben zelf maar gaan huilen. Zo geschrokken, want dit is toch wel een van je nachtmerries. En dan gebeurt het ook nog in de binnenlanden van Suriname. Dan kun je maar aan 1 ding denken.

Zuster Jet en broeder David reageerden heel lakoniek, maar dat zijn we in Suriname wel gewend. We gingen gewoon door met vaccineren en ik moest er maar niet te veel over nadenken. Uiteindelijk met een vrachtboot (een grote korjaal) terug gevaren naar Stoelie. We zaten op de grond tussen de tonnen diesel, maar het kon ons allemaal niet meer schelen. Helaas was het te laat om nog een vlucht te regelen, maar de volgende ochtend heeft de arts geprobeerd om een vlucht terug naar Paramaribo te krijgen. Volgens het protocol had ik 24 uur de tijd om eventueel nog met profylaxe te starten. Dus moest ik voor 11 uur 's morgens in Parbo zijn.
Niemand leek echt haast te hebben en we werden niet echt wijzer van de info die men ons gaf. Iedereen vertelde weer wat anders, variërend van een binnenkomende vlucht in 10 minuten tot geen enkele vlucht de komende dagen. Zodra men een toestel in de lucht zag, probeerde men de piloot op te sporen via de radio om te vragen of ze ons op konden pikken. Uiteindelijk zelf ook nog wat geroepen over de radio ("We moeten met spoed naar Paramaribo. Hoort u mij? Over"). Je voelt je na een paar uur echt een beetje hopeloos en reddeloos als je de toestellen maar over ziet komen en ze landen niet, terwijl de tijd dringt. Maar uiteindelijk landde de Cessna!

Eind goed al goed! Na 23 uur en 52 minuten was ik in het Diakonessenhuis. Gelukkig ken ik daar inmiddels de weg! We hadden meteen na de landing Janneke in kunnen schakelen die op haar beurt de coördinator in het ziekenhuis weer kon inschakelen (Thanx Jan!) dus alles liep verder gesmeerd. Twee befaamde internisten en een HIV-counselor stonden me op te wachten. Er werden meteen bloedmonsters afgenomen en de hele situatie werd in kaart gebracht. Heb ondanks de prik zoveel dingen die wel meezitten, dus dat is goed nieuws! De kans dat ik iets heb opgelopen neigt naar 0%. Maar de echte uitslag krijg ik over 3 maanden. Enorme opluchting en blij dat ik geen profylaxe hoef te nemen, want dat schijnt nogal heftig te zijn.

Minder blij dat ik nu in Parbo ben terwijl ik eigenlijk in Kajana had moeten zijn. Hopelijk kan ik zo snel mogelijk weer met een vlucht het binnenland in, waar Hilke en Annelies op me wachten. Vandaag op vliegveld 'Zorg en Hoop' (een veelbelovende naam) gaan informeren. Ik stond bij alle lokale airlines al bekend als het meisje van de prik. Morgenvroeg ga ik het nog een keer proberen. Dan maak ik kans om mee te gaan met een vrachtvlucht....en voor nu....een biertje op het terras (op doktersadvies).