De barre terugtocht

Waar een ieder ander een vliegtuig terug zou nemen, dachten wij dat het wel leuk zou zijn over land/water terug te gaan naar Paramaribo. Bijzonder was het zeker! Vooral omdat je nog ruim een week kunt nagenieten van je reis. Bont en blauw kwamen we de truck uitrollen! Het deed na een aantal dagen nog te pijn om op een metalen terrasstoel te kunnen zitten......(Mies, niets geleerd van Sumbawa). Maar de tocht was het uiteindelijk wel waard!

's Morgensvroeg met de korjaal begonnen aan de bootreis naar Atjoni, een bootreis van 7 uur. Een korjaal is een uitgeholde boomstam, niets meer en niets minder. Je zit op smalle houten plankjes zonder rugleuning.

Onderweg zie je goed hoe hoog het water staat in de regentijd. En bij de overstromingen van afgelopen mei is dit water uiteraard nog verder gestegen.



Je vaart over een rustige rivier vol met rotsen, waardoor je veel moet zigzaggen. Af en toe wordt de rivier opgebroken door een soela (stroomversnelling). Hier gaat het rustige varen over in raften. Door de kracht van het water wordt de boot uit evenwicht gebracht en knal je soms op een rots. En zo kwam er steeds een lek bij.....

Bij te grote soela's konden we niet met de boot verder. Alle spullen werden uit de korjaal gehaald en moesten lopend naar de andere kant worden gebracht. Daar stond dan een lege boot klaar om weer verder te kunnen varen. Kwam erop neer dat je op je blote voeten over de rotsen en door het water loopt met je backpack op je rug en wat lege gasflessen onder je arm. Zo'n boot is goed volgeladen, omdat er allerlei spullen worden meegegeven voor de stad. En alles, inclusief de motor, moet er dan uit.



Wij sjouwen alles op onze rug en met onze handen, maar de vrouwen hier zetten doodleuk een paar kratten bier op hun hoofd en klauteren zo, met blote voeten, over de rotsen.





Aan de andere kant van de soela pak je een andere boot en daarmee vaar je verder. Moet je onderweg plassen..........spring je even in de rivier en kruip je daarna giebelend en met een rood hoofd de boot weer in (he, Annelies). Onderweg nog een jager gezien met zijn trotse vangst: een tapir! Echt een enorm beest!

Na de boottocht kwamen we aan in Atjoni en daar begon onze 6-uur durende reis per truck.



Ik ben nog nooit zo lang en zo hard door elkaar geschud. In een veringloze truck stuiterden we letterlijk over de bauxietweg. Je kon niet blijven zitten op je stoel, maar werd constant gelanceerd. Er was wel een horizontale stang gemonteerd, waaraan je je kon vasthouden (zoals bij een achtbaan). Het zegt genoeg.
Na een kwartier rijden moesten we ineens allemaal de truck uit omdat men de motor moest gaan koelen. En dan moet je nog 5 uur en 3 kwartier.......



Onderweg toch ook een prestatie geleverd door 6 uur lang te luisteren naar de snoeiharde muziek van de buschauffeur............een bandje met maar liefst 3 verschillende reggae-liedjes. De kracht van de herhaling!
Maar voelde me echt wel heel happy, zo denderend over de weg, in het zonnetje, door de natuur met de harde reggae muziek op de achtergrond.